حیات-فرازمینی

فرضیه‌های جدید ممکن است نظریه‌های مربوط به تشکیل حیات بر روی سیارات فراخورشیدی را به کلی عوض کند و روش‌های جستجوی حیات فرازمینی در جهان هستی را تغییر دهد. ستاره شناسان می‌خواهند فراتر از الگوی ثابت پیشین گام بگذارند.

اواخر سال میلادی جاری، قوی‌ترین تلسکوپ تاریخ به فضا پرتاب می‌شود و به دنبال یکی از بنیادی‌ترین سوالات بشر خواهد رفت؛ آیا در جای دیگر از جهان نیز حیات وجود دارد یا خیر؟

در سال 1964، ستاره شناسی به نام نیکولای کارداشف سطح توسعه تمدن را بر اساس مقیاس 3 سطح تعریف کرد. مقیاس او بر اساس انرژی بود. او کاملاً منطقی فرض کرد که هرچه تمدن پیشرفته‌تر باشد، از انرژی بیشتری نیز استفاده خواهد کرد؛ بنابراین تمدن‌ها را به 3 طبقه انرژی تقسیم کرد

هر سیاره‌ای که بخواهد حیات داشته باشد، بهتر است اقیانوس آب مایع داشته باشد. اگر می‌خواهیم بدانیم زندگی‌های شبیه به ما در پهنه گیتی چقدر ممکن است وجود داشته باشد، باید دریابیم جهان‌های شبیه به زمین باید چه اشتراکاتی با زمین داشته باشند.

در سال 1964، ستاره شناسی به نام نیکولای کارداشف سطح توسعه تمدن را بر اساس مقیاس 3 سطح تعریف کرد. مقیاس او بر اساس انرژی بود. او کاملاً منطقی فرض کرد که هرچه تمدن پیشرفته‌تر باشد، از انرژی بیشتری نیز استفاده خواهد کرد؛ بنابراین تمدن‌ها را به 3 طبقه انرژی تقسیم کرد

در سال 1964، ستاره شناسی به نام نیکولای کارداشف سطح توسعه تمدن را بر اساس مقیاس 3 سطح تعریف کرد. مقیاس او بر اساس انرژی بود. او کاملاً منطقی فرض کرد که هرچه تمدن پیشرفته‌تر باشد، از انرژی بیشتری نیز استفاده خواهد کرد؛ بنابراین تمدن‌ها را به 3 طبقه انرژی تقسیم کرد

اواخر سال میلادی جاری، قوی‌ترین تلسکوپ تاریخ به فضا پرتاب می‌شود و به دنبال یکی از بنیادی‌ترین سوالات بشر خواهد رفت؛ آیا در جای دیگر از جهان نیز حیات وجود دارد یا خیر؟

فرضیه‌های جدید ممکن است نظریه‌های مربوط به تشکیل حیات بر روی سیارات فراخورشیدی را به کلی عوض کند و روش‌های جستجوی حیات فرازمینی در جهان هستی را تغییر دهد. ستاره شناسان می‌خواهند فراتر از الگوی ثابت پیشین گام بگذارند.

هر سیاره‌ای که بخواهد حیات داشته باشد، بهتر است اقیانوس آب مایع داشته باشد. اگر می‌خواهیم بدانیم زندگی‌های شبیه به ما در پهنه گیتی چقدر ممکن است وجود داشته باشد، باید دریابیم جهان‌های شبیه به زمین باید چه اشتراکاتی با زمین داشته باشند.

در سال 1964، ستاره شناسی به نام نیکولای کارداشف سطح توسعه تمدن را بر اساس مقیاس 3 سطح تعریف کرد. مقیاس او بر اساس انرژی بود. او کاملاً منطقی فرض کرد که هرچه تمدن پیشرفته‌تر باشد، از انرژی بیشتری نیز استفاده خواهد کرد؛ بنابراین تمدن‌ها را به 3 طبقه انرژی تقسیم کرد