سی-و-هفتمین-جشنواره-فیلم-فجر

«درخونگاه» سومین فیلم سیاوش اسعدی بعد از «جیب‌بر خیابان جنوبی» و «حوالی اتوبان» است و در ادامه آن‌ها و البته یک سروگردن بالاتر و بالغ‌شده‌ی این فیلم‌ها. سیاوش اسعدی تلاش می‌کند فیلمِ ژانر بسازد اما بر پایه سنت‌های سینمای خیابانی ایران و با کاراکترهای جنوب‌شهری، صحبت از مرام و معرفت، دیالوگ‌های آهنگین به سبک مسعود کیمیایی.

خطر لو داستان «سال دوم دانشکده من» به‌واسطه نام فیلم‌سازش، اثر مهم و قابل‌توجهی است

محمدحسین مهدویان، گرچه از تازه‌واردان سینمای ایران است، اما حالا که چهار فیلم ساخته که همه این فیلم‌ها هم در نوع خود موفق بوده‌اند، دیگر نام شناخته‌شده‌ای محسوب می‌شود

«ایستاده در غبار» توانست با تماشاگر سینمایی خود ارتباط برقرار کند و به واسطه فرم جدیدش کارشناسان و منتقدان را تحت تاثیر خود قرار دهد

«ابد و یک روز» را فراموش کنید. سعید روستایی با «متری شیش و نیم» 6٫5 Per Meter وجهه‌ی دیگری از خود را نشان داده است که غیرقابل پیش‌بینی می‌نمود

همچنین بخوانید:بررسی فیلم «متری شیش و نیم»: موفقیت اتفاقی نیست بررسی فیلم «متری شش و نیم»: از تبار پایین‌شهر و بن‌بست‌های باریک

دو تا فیلم بد کافی است تا از بالا سقوط کنی پایین. رضا میرکریمی همان است که نیمه‌های دهه هشتاد با «خیلی دور، خیلی نزدیک» هم میان منتقدان و هم میان داوران جشنواره برنده بدون رقیب بود و اواخر دهه هشتاد با «یه حبه قند» یکی از بحث‌برانگیزترین فیلم‌های سال را ساخت

رضا میرکریمی، وقتی «زیر نور ماه» را ساخت، تبدیل شد به پدیده سینمای ایران. درامی قصه‌گو، با دغدغه‌های جدی و جهان داستانی متفاوت ازآنچه بر پرده سینما می‌گذشت

محسن تنابنده از مهمترین استعدادهای فرهنگ عامه تلویزیون و سینمای ایران در دو دهه اخیر بوده است. کسی که از اوایل دهه هشتاد با بازی در دو فیلم علیرضا امینی پا به سینمای ایران گذاشت و بعد بواسطه فیلم‌نامه «چند می‌گیری گریه کنی» نامش را بعنوان فیلم‌نامه‌نویس در سینمای ایران ثبت کرد

«شبی که ماه کامل شد» یکی از معدود فیلم‌های کنجکاوی برانگیز جشنواره امسال بود. فیلمی که نام فیلم‌سازش بزرگترین دلیل این کنجکاوی بود و تجربه‌های پیشین او نشان از ظهور کارگردانی عجیب و غریب داشت که زاویه دید خاص خودش را به سینما دارد