علی

سطحی نگری و کوچک اندیشی است، اگر «غدیر» و «ولایت » را، نزاعی در میان دوگروه در گذشته بدانیم.

مردی بود از قبیله آفتاب با دلی به وسعت بی کرانه ها او را نه زمانه می شناختش، نه زمانیان اندیشناک بود بر «قوم خویش » و بر «ابنای روزگار» و بیمناک بر هوسهایی که چشمهای بصیرت را به یغما برده بود.

پلاتو اول / مجری شاداب / با لبخندهای زیبا و حرکتی سر حال و شاداب

غدیر بود . رفتیم پیشانی اباذر را ببوسیم و بگوییم: «برادر! عیدت مبارک » پیشانیش از آفتاب ربذه سخت سوخته بود! !

پدر او، ابوطالب بن عبدالمطلب بن هاشم بود و یک دقیقه از دقایق تقویت نبی صلی الله علیه و آله وسلم فرو نمی گذاشت و با آن حضرت، محبت تمام داشت و از اشعار او فهم می شود که تصدیق به نبوت داشته است.

امام رضا(ع) از پدرش موسی بن جعفر(ع) از جدش امام صادق(ع) نقل می فرماید که فرمود:

رفیق! تا حالا شده از حق خودت بگذری؟! تا حالا شده که بدانی که حق با توست و همه هم این را بدانند، با این حال از حق مسلم خودت بگذری؟ می دانم! خیلی سخت است! گاهی اوقات شده که یک نفر جلوی آدم را می گیرد و می گوید من از حقم نمی توانم بگذرم، و تو با آرامش تمام به او می گویی: فلانی، به خاطر من بیا و گذشت کن! و او جوابت را می دهد: آخر حقم است! چگونه از آن ...

چرا سردار خیبر گشا و یکه تاز میدان های بدر و احد و خندق و حنین، سر در گریبان فرو برده، زانوی غم در بغل گرفت و خویش را در چهار دیواری خانه اش منزوی ساخت؟

سخن گفتن از عظمت و شکوه غدیر، کاری نیست که از عهده هرکس برآید. پرداختن به موضوع پراهمیتی چون غدیر، تنها از کسانی شایسته است که این حماسه جاوید تاریخ و نقطه عطف نبوت و امامت را آفریدند.

علی(ع) پس از به خلافت رسیدن، شاهد عدم پذیرش از سوی برخی و حرف و حدیثهایی از سوی دیگر بود.