مشایخ

صحابه (بکسر صاد و فتح آن) جمع صاحب بمعنی یار و در اصطلاح این فن کسی را گویند که پیغمبر اکرم را در حال اسلام دیدار کرده باشد، و صحابی منسوب بآنست (1).ولی عرفا صحابی بکسی می گویند که مدت مصاحبتش زیاد باشد (2).

کتاب «الکافی » تالیف شیخ محمد بن یعقوب کلینی بغدادی - در گذشته به سال 328 ه.ق - است.

بسیاری از دانشمندان شیعه دوازده امامی کتابهای «اثبات » و «مشیخات » را به رشته تحریر در آوردند تا اسانید خود را به مؤلفان کتابهای چهارگانه و دیگر مؤلفان شیعی برسانند و بزرگترین کتاب در این زمینه کتاب «خاتمة - المستدرک » تالیف شیخ میرزا حسین نوری - در گذشته به سال 1320 ه

نام کامل این کتاب (تفصیل وسائل الشیعة الی تحصیل مسائل الشریعة) است.مؤلف این کتاب، اکتفا بکتب اربعه ننموده و از سایر کتب که بالغ بر یکصد و هشتاد کتاب است (1) در جمع و ترتیب کتاب خود، استفاده کرده

الف کافی: این کتاب تألیف شیخ ابو جعفر محمد بن یعقوب کلینی رازی است (1) که کلیه علمای رجال وی را توثیق نموده اند.

سیر حدیث و تدوین و تنسیق آن نزد امامیه بنحوه دیگری است که اکنون خلاصه آنرا از نظر خوانندگان می گذرانیم.

ائمه حدیث چون نوعا احادیث را با اسناد و وسائط نقل می کردند لازم بود پیرامون روات، بحث و دقتی بیشتر شود زیرا وسائط کم کم رو بفزونی می رفت و قهرا در بین این عده کسانی یافت می شد که بحدیث آنان اعتماد نمی توان کرد.

آیة الله العظمی حاج سید ابو القاسم خوئی،در شب نیمه رجب 1317 ه.ق درشهرستان خوی از توابع آذربایجان غربی،در یک خانواده علمی و مذهبی دیده به جهان گشود

«شیخ علی بن هلال جزائری،زاهد و متقی و جامع المعقول و المنقول بوده است.

(متولد953-متوفی 1030 یا 1031 ه.ق)