حیات نو، 14/12/80
در اساطیر، سفر از جایگاه ویژه ای برخوردار است; سفر از قعر تاریکی های نفسانیت به سوی بلندای روشن ملکوت; سفری طاقت سوز برای رستن از خود; برای پیوستن به او .
«اودیسه » ، یکی از قدیمی ترین اسطوره های سفری جهان است . زیباترین و والاترین بخش های شاه نامه حکایت سفر قهرمانان آن است . منطق الطیر عطار نیشابوری نیز از سفر روحانی مرغانی حکایت می کند که در جست وجوی معنای خویش هستند .
فرهنگ هر جامعه برآیندی از خواسته ها، آرمان ها، سنت ها، آداب، رسوم و هنجارهای پذیرفته شده افراد آن جامعه است . پس هر جامعه ای فرهنگ مخصوص به خود را داراست . بی تردید رشد و پویایی فرهنگ ها در گرو شناخت متقابل آنها از یکدیگر و تعامل و تعالی سازنده آنهاست . در واقع فرهنگ هر جامعه ای همچون رودی است که در حالت رکود و ایستایی دچار تعفن شده، به مردابی مرگبار تبدیل می شود; ولی با پیوستن به دریای بی کران فرهنگ های جوامع دیگر، هر لحظه شاداب تر و خروشان تر می شود و حیات آن تداوم می یابد . در گذشته پیوند فرهنگ ها از طریق سفر جهان گردان و سیاحان محقق می شد که البته به دلیل فقدان امکانات رفاهی لازم با رنج ها و مشکلات بسیاری مواجه بوده است . اما امروزه به دلیل پیشرفت صنایع ارتباط جمعی از قبیل رادیو، تلویزیون، سینما، روزنامه ها، مجلات، رایانه، اینترنت و ... روند پیوند فرهنگ ها و شناخت متقابل آنها از یکدیگر و به تبع آن، فرایند توسعه فرهنگی شتاب بیشتری گرفته است .
فرهنگ ایرانی نیز برای حفظ حیات خویش و برای افزایش غنای درونی و پویایی خویش لازم است که اولا با فرهنگ های دیگر ارتباطی معقول و عمیق برقرار سازد; ثانیا در این ارتباط متقابل، دست به گزینش و پذیرش عناصر مثبت آن فرهنگ ها بزند و ثالثا پیرایه های خرافه پرستی و باورهای موهوم غیر عقلی را از چهره خویش بزداید تا به رشد و بالندگی برسد .