دورکیم

اشاره [1]   امیل دورکیم یکى از بنیانگذاران اصلى جامعه شناسى دین است. وى که جامعه شناسى را عالى ترین علم اجتماعى مى دانست، کوشید از منظر این دانش تازه شکل گرفته، دین را مطالعه کند و خاستگاه آن را بیان نماید

دین و جادو   اینجاست که دورکیم به عنصر دیگرى در دین اشاره مى کند; ذات دین عبارت است از تقسیم هستى به دو حوزه قدسى و عرفى، اما علاوه بر آن دین همواره در دل یک سازمان یا نهاد است که کار خود را سامان مى دهد

رویکرد دورکیم به دین، رویکردی کارکردگرایانه و سودجویانه است . این رویکرد، هرچند در میان متفکران پیش از او نیز رواج داشته، اما بیشتر تحت نفوذ وی شکل گرفته است .

یکی از حقایق بزرگی که از نسبیت گرایی عصر حاضر ناشی شده این است که معرفت به چگونگی فهم ما از یک چیز، دست کم تا حدّی به مکانی که در آن ایستاده ایم و زمانی که بر آن نظر می افکنیم، بستگی دارد

در این مقاله، ابتدا آرای اصیل دورکیم در باب جامعه و نیازهای اصیل انسان و نسبت این دو با دین بررسی شده و سپس در سه بعد روش شناختی، تجربی و نظری این آرا مورد نقادی قرار گرفته است.

در نظریه کنش ارتباطی هابرماس ردپای شبحی را حس می کنیم که پیوندی نزدیک با شبح دنیایی سراسر شی ءزده دارد که بر دریافت ناب مارکسیسم غربی از آراء ماکس وبر سایه افکنده است

روند عمده در جامعه شناسی فرهنگی وبر و زیمل به تلاش آنها برای تئوریزه کردن تحولات قلمرو ویژه ای از فرهنگ ذاتی مدرنیته برمی گردد

بررسی پدیده دین از منظر جامعه شناسی همواره از مباحث مهم و پرجاذبه بوده است. در این مقاله، آراء برخی از بزرگان جامعه شناسی از جمله کنت، دورکیم، مارکس و ماکس وبر در باب دین مطرح و به اجمال به نقد گذاشته شده است.

در عصر جدید سؤال های جدیدی فراروی انسان قرار گرفت. در این دوره، روش علمی از علوم تجربی به علوم انسانی سرایت کرد و دین هم براساس همین روش های علمی سنجیده شد.

مفهوم «تقدس » همواره یکی از متداول ترین مفاهیم کاربردی در زندگی انسان بوده است. انسان ها با توجه به قداستی که برای برخی چیزها همچون خدا یا خدایان، زمان ها، مکان ها، اشیا و حتی افراد قایل می شوند نقش قابل توجهی را در صحنه روابط اجتماعی ایفا می کنند