سرویس ورزش مشرق - اصولاً چرا باید شرایط یک تیم ملی فوتبال همیشه پیچیده و بحرانی و نگران کننده باشد؟ نویسنده وقتی به ذهن مرورگر خود مراجعه می‌کند به یاد بحرانی‌ترین روزها در 15 سال گذشته در تیم ملی فوتبال اسپانیا می‌افتد، آنجا که قرار بود بر سر دعوت شدن یا نشدن رائول گونسالس به تیم ملی تصمیم‌گیری شود، در نهایت هم او را دعوت نکردند اما در همان روزهای به ظاهر بحرانی، همه چیز سر جایش بود، سرمربی و کادر فنی، روانشناس و پزشک، تدارکات و سرپرست، گروه مالی و حسابداری و سایر دپارتمان‌ها.
اکنون اما در تیم ملی فوتبال ایران چیزی سر جایش نیست و اگر پای درد دل اهالی فدراسیون فوتبال ایران بنشینید، شاید قصه هزار و یک شب را با فن بیانی تأثیرگذار و تأثر برانگیز برایتان تعریف کنند، از تحریم‌های ظالمانه و غیرمنصفانه تا برخی سو مدیریت‌های موازی که به نام فدراسیون تمام شد و شاید هم با صدایی آرام طوری که همه متوجه نشوند، در حالتی مظلومانه کمی هم خود را مقصر این اوضاع توصیف کنند.
چیزی به رویارویی جدی و مهم مقابل تیم ملی کره جنوبی باقی نمانده و ما هنوز سرمربی تیم ملی فوتبال ایران را نمی‌شناسیم. او هر که باشد، کادر فنی خودش را دارد، پزشک خودش را شاید و در کل، تیم خودش را. بازیکنانی که این روزها لژیونر بودنشان یک سود دم دستی دارد و آن هم حقوق یورویی یا دلاری است که بعد از تبدیل احتمالی به ریال، اسباب آرامش و پادشاهی آنها را فراهم خواهد کرد. کدام لژیونر فوتبال ایران این روزها می‌تواند ادعا کند که نگران جایگاه خود در تیم ملی است؟ کدام تیم ملی؟!
بیشتر بخوانید:
نگاهی به تیم ملی فوتبال کره جنوبی بیندازیم، تیمی به مربیگری پائولو بنتو پرتغالی که از ابتدای سال 2018 میلادی این پست را بر عهده گرفته و قراردادش با کره با در نظر گرفتن تعهدات دو طرف، 4 ساله منعقد شده است. بخشی از حقوق این مربی پرتغالی از محل درآمد آکادمی تأمین می‌شود که به اعتبار او در قلب شهر سئول تأسیس شده است.
اما رئیس اتحادیه فوتبال کره جنوبی کیست؟ چونگ مونگ-گیو مرد 58 ساله همزمان رئیس فدراسیون فوتبال شرق آسیا، ریاست گروه اقتصادی HDC با عنوان ریاست گسترش همکاری‌های بین‌المللی هیوندای کره جنوبی. فارغ‌التحصیل دکترای سیاست از دانشگاه آکسفورد، دکترای فلسفه و کارشناسی ارشد اقتصاد از دانشگاه سئول کره جنوبی. مشاور ارشد فیفا در بخش مسئولیت اجتماعی و راهکارهای درآمدزایی در قاره آسیا و آفریقا.
به تیم ملی فوتبال امارات سر بزنیم، تیمی به سرمربیگری برت فان مارویک هلندی، مردی که از سکان‌داری استرالیا به سمت امارات نقل مکان کرد، تیم‌های عربی حاشیه خلیج فارس البته به تغییرات ناگهانی در کادر فنی مشهور هستند و ثبات قابل ذکری در این زمینه ندارند اما شاید برگ برنده غیر قابل انکار فوتبال این کشورها، ثروت ظاهراً تمام ناشدنی آنها است.
در چند سال گذشته رویکرد تیم‌های عربی نسبت به کار کشیدن از اروپایی‌ها کمی تغییر کرده و حرفه‌ای تر عمل می‌کنند. آنها از کارشناسان و مربیان ورزشی می‌خواهند همراه با خود، به اعتبار خود، آکادمی و مرکز آموزشی تأسیس کنند. مارویک نیز در این عرصه اگر اغراق نباشد دست به یک انقلاب فوتبالی در امارات زده و استعدادیابی او در شهرهای مختلف امارات تقریباً در تاریخ فوتبال این کشور، بی سابقه بوده است.
به تیم ملی ازبکستان نظر بیندازیم، جایی که هکتور کوپر آرژانتینی از ابتدای سال 2018 سکان مربیگری تیم ملی فوتبال ازبکستان را در اختیار گرفته و همراه با خود یک تیم 20 نفری از مربیان آرژانتینی را در آکادمی فوتبال ازبکستان مستقر کرده و مشغول آموزش به مربیان بومی این کشور است.
شاید بهترین پاسخ به این سوال که سرمربی خارجی برای فوتبال یک کشور خوب است یا خیر، این باشد که «بستگی دارد»!
بله، به خیلی چیزها بستگی دارد و شاید به صورت موردی بشود به وجود یا عدم وجود یک فدراسیون فوتبال سرحال و حرفه‌ای و قدرتمند و مستقل اشاره کرد، در کنار آن بدون تردید وجود یا عدم وجود وضعیت اقتصادی پایدار و ثابت در کشوری که مقامات ورزش آن می‌خواهند برای فوتبالش هزینه کنند یا لااقل از فدراسیون فوتبال مستقل خود چنین توقعی داشته باشند. امنیت، میهمان نوازی بین‌المللی و حداقل‌های گردشگری و ساز و کار سفرهای کاری استاندارد، امور بانکی بین‌المللی بدون مشکل، رسانه حرفه‌ای و شاید چندین و چند مورد مهم دیگر.
در شرایطی که راست یا دروغ، درست یا غلط، مربی آلمانی علت رد درخواست فدراسیون فوتبال ایران را مشکل عبور از مرز هوایی ایران توصیف می‌کند و خطر ممنوعیت از ورودش به خاک آمریکا، در شرایطی که واریز طلب دلاری سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران با موانع جدی بانکی مواجه شده است، نمی‌شود در خلأ درباره خوب یا بد بودن مربی خارجی قضاوت کرد.
