نگاهی به زندگی هنری کمدین معروف بیلی کریستال

بیلی کریستال با نام کامل ویلیام ادوارد کریستال، متولد 14 مارس سال 1948 در نیویورک، بازیگر، کمدین، نویسنده و کارگردان آمریکایی است که برای بازی در نقش‌های طنز معروف است.
پدر کریستال موزیسین جاز و تهیه‌کننده استودیوی موسیقی بود. او بیشتر کودکی خود را در شهر لانگ بیچ در آمریکا گذراند. او در دوران دبیرستان در تیم بیسبال بازی می‌کرد و پس از اتمام دبیرستان، با بورسیه بازیکن بیسبال وارد دانشگاه مارشال در وست ویرجینیا شد. پس از یک سال به کالجی در لانگ آیلند رفت تا در آن‌جا در رشته تئاتر تحصیل کند. قدم بعدی او رفتن به دانشگاه نیویورک و درس خواندن زیر نظر مارتین اسکورسیزی بود. او در سال 1970 از این دانشگاه در رشته کارگردانی فیلم و تلویزیون، فارغ‌التحصیل شد.

همچنین بخوانید:
نگاهی به کارنامه هنری خاویر باردم بازیگر محبوب اسپانیایی

در سال 1969، کریستال به همراه دو همکلاسی قدیمی خود گروه هنرمندان کمدین تشکیل داد. این گروه به مدت چهار سال در مراسم‌های کوچکی اجرا می‌کردند. پس از آن کریستال حرفه استند‌آپ کمدین خود را در کلاب‌های نیویورک به تنهایی ادامه داد. در 1975 تهیه‌کننده برنامه «پخش زنده شنبه شب» (که در آن سال با نام «شنبه شب» پخش می‌شد) از او برای شرکت در برنامه‌اش دعوت کرد. او در چندین قسمت از این برنامه تلویزیونی حضور داشت.

س از آن کریستال به لس‌آنجلس رفت. او در اواخر دهه 70 در چندین فیلم تلویزیونی بازی کرد، اما شخصیتی که باعث مطرح شدن نام او شد، جودی دالاس در مجموعه تلویزیونی «صابون» (1981-1977) ، اولین شخصیت همجنس‌گرای تلویزیون، بود. در همین دوران او برای اولین‌بار بر روی پرده سینما رفت، «تست خرگوش» (1978) ساخته جوآن ریورز، که از نظر فروش و منتقدین فیلم ناامیدکننده‌ای بود. پس از اتمام «صابون»، کریستال مجموعه تلویزیونی خود به نام «ساعت کمدی بیلی کریستال» (1982) را آغاز کرد که تنها پنج قسمت آن پخش شد. در سال 1984 او به عنوان مجری به برنامه «پخش زنده شنبه شب» برگشت و به یکی از بازیگران ثابت آن فصل تبدیل شد. در 1986 او بار دیگر به دنیای فیلم برگشت و در فیلم کمدی «رانندگی ترسناک» بازی کرد. در همان سال کریستال به همراه رابین ویلیامز و ووپی گلدبرگ، مجری برنامه تلویزیونی خیریه کامیک ریلیف کمدی بودند. این سه کمدین به مدت بیست سال، مجریگری ده برنامه خیریه کامیک ریلیف در تلویزیون را به عهده داشتند.

حضور کریستال در سینما از اواخر دهه 80 بود، با نقش‌های کوتاه اما خاطره‌انگیزی چون شخصیت مورتی در «این اسپینال تپ است» (1984) و شعبده‌بازی به نام مجیک مکس در «عروس شاهزاده» (1987). در همین دهه او در فیلم‌های کمدی چون «مامان را از قطار بیرون بنداز» (1987) و «وقتی هری سالی را ملاقات کرد» (1989) نقش‌آفرینی کرد. کریستال در سال 1988 برای اولین‌بار فیلم‌نامه‌نویسی را در «خاطراتی از من» تجربه کرد که خود نیز در آن بازی می‌کرد.
در همین سال‌ها او به بهترین گزینه برای اجرای مراسم اهدای جوایز زیادی تبدیل شد. او در سال 1987 برای اولین‌بار مجری مراسم جوایز گرمی شد. کریستال در دو سال بعد از آن نیز مجری گرمی بود و پس از آن به مدت نه سال مجری مراسم اسکار بود (در سال‌های 1990- 1993- 1997-1998-2000-2004- 2012) و به همین دلیل برنده پنج جایزه امی شد (4 جایزه برای مجریگری و یک جایزه برای فیلم‌نامه‌نویسی).
در دهه 90 کریستال در فیلم‌های کمدی فراموش‌نشدنی بازی کرد، «حقه‌بازان شهر» (1991)، «حقه‌بازان شهر 2» (1994) و «هری ساختارشکن» (1997) ساخته وودی آلن.

در سال 1992 کریستال اولین فیلم خود را کارگردانی کرد، «آقای شنبه شب»، فیلمی درام کمدی در مورد کمدینی که سال‌های شهرتش به پایان رسیده است. او علاوه بر کارگردانی، فیلم‌نامه فیلم و تهیه‌کنندگی آن را بر عهده داشت و خود نیز در آن بازی کرد. پس از چند تجربه نه چندان موفق از جمله دومین کارگردانی خود در «پاریس را فراموش کن» (1995)، کریستال برای بازی در فیلم «این را تحلیل کن» (1999) بر سر زبان‌ها افتاد. او در این فیلم در نقش تراپیستی بازی می‌کرد که نقش بیمار مافیایی او را رابرت دنیرو بازی می‌کرد. هر دوی این بازیگرها در همین نقش‌ها در فیلم بعدی این مجموعه، «آن را تحلیل کن» (2002) نیز بازی کردند.
در سال 2001 کریستال شخصیت سبز یک چشمی به نام مایک وزاوسکی را در انیمیشن موفق کمپانی پیکسار، «کارخانه هیولاها»، صداگذاری کرد.

در همین سال او در ساخته خود به نام 61* به علاقه پیشین خود یعنی بیسبال پرداخت. در سال 2004 کریستال برای اولین‌بار به تئاتر برادوی رفت، او برای این نمایش تک نفره به نام «700 یکشنبه»، که براساس رابطه او با پدرش نوشته شد بود، برنده جایزه تونی شد. در سال 2013 این نمایش بار دیگر برای مدت محدودی روی صحنه رفت و نسخه ضبط شده آن نیز در سال بعد از آن از شبکه اچ‌بی‌او پخش شد.
در سال‌های پس از آن کریستال به بازی در فیلم‌های سینمایی ادامه داد، فیلم‌هایی از جمله کمدی خانوادگی «راهنمایی والدین» (2012)، «دانشگاه هیولاها» (2013) و فیلم درام «آشفته» (2018). علاوه بر این‌ها، کریستال در سال 2015 بازی و تهیه‌کنندگی برنامه کمدی تلویزیونی با نام «کمدین‌ها» را آغاز کرد که تولید آن پس از یک فصل متوقف شد. او در سال 2013 کتاب زندگی‌نامه خود با نام «هنوز سرکارشان می‌گذارم: کجا بودم، به کجا می‌روم و کلید‌هایم کدام گوری هستند؟» را منتشر کرد.
این مطلب از نوشته الیسون الدریگ در سایت Britannica گرفته شده است.

کپی برداری و نقل این مطلب به هر شکل از جمله برای همه نشریه‌ها، وبلاگ‌ها و سایت های اینترنتی بدون ذکر دقیق کلمات “منبع: بلاگ نماوا” ممنوع است و شامل پیگرد قضایی می شود.