امیرمؤ منان (ع) وحدت را منّت بزرگ خدای سبحان بر مردم دانسته است؛ آن جا که فرمود
«فَإِنّ الله سبحانه قَد اِمتَنّ علی جَماعة هذه الأُمة فیما عَقد بَینهم مِن حَبل هذه الأُلفة الّتَی یَنتقلون فی ظِلّها ویأوون إلی کَنفَها بِنعمة لا یعَرف أَحَد من المَخلوقین لَها قِیمة ِلأنَّها أَرجح مِن کُل ثَمَنَ وأَجلَّ مِن کُلِّ خَطر». (نهج البلاغه خطبه 192)
[خداوند بر این اُمّت، منّت گذارده و بین آنان الفت و اتحاد ایجاد کرده است که در سایه آن زندگی کنند و به کنف حمایت آن پناهنده شوند؛ این نعمتی است که احدی نمی تواند بهایی برایش بگذارد؛ زیرا از هر بهایی گران قدرتر و از هر چیز پرارزشی، با ارزش تر است.]
تعبیر منّت اِلاهی از وحدت ، بیان گر اهمیّت این موضوع است؛ زیرا به نعمت عظیم ، منّت گفته می شود؛ چنان که خدای سبحان از بعثت پیامبر (ص) به عنوان منّت یاد کرده است «لَقد مَنَّ اللهُ عَلی المؤمُنین إِذ بَعث فیهم رَسولاً مِن أنفسهم». آل عمران،/ 164
حضرت علی (ع) به همراهی با جماعت و کناره گیری از جدایی فرمان داده، می فرماید «ألَزموا الجَماعة وَاجتَنِبوا الفَرقة». (شرح غرر الحک،2/ 240) نیز می فرماید «وَ إیّاک وَ الفَرقة فَإنِّ الشاذ مِن الناِس لِلشَیطان»؛ [از جدایی دوری کن؛ زیرا نادر از مردم، از آن شیطان است.] (شرح غرر الحکم 2/ 305).
