ذکر مصیبت

سنتى در جهت احیاى یاد و نام ائمه و مطرح نگه داشتن حادثه عاشورا.در این برنامه،چه بصورت مقطع پایانى سخنرانى و موعظه و چه بصورت مستقل،حوادث کربلا وکیفیت شهادت امام حسین «ع »و یاران او و نیز امامان دیگر بصورتى سوزناک نقل مى شودکه سبب تحریک عواطف و گریستن بر سید الشهدا مى گردد.نقل حوادث بر اساس مقتلهاانجام مى گیرد و شایسته است که از منابع معتبر و شعرهاى خوب استفاده مى شود تاموجب وهن به مقام معصومین و خاندان عصمت نگردد.
امام سجاد«ع »که بیست سال به یاد عاشورا مى گریست،مى فرمود یاد شهادت فرزندان فاطمه چشمانم را پر اشک مى کند: «انى لم اذکر مصرع بنى فاطمة الا خنقتنى لذلک عبرة » (1) با این حساب،یاد حادثه و یادآورى آن مظلومیتها خودش کافى است تا مستمعان را بگریاند و نیازى به آمیختن دروغ یا نقل حرفهاى بى اساس در ذکر مصیبت و مرثیه خوانى نیست.
ذکر مصیبت،سبب تعمیق نهضت حسینى و پیوند عاطفى و قلبى شیعه باسید الشهداست و نقشه دشمنان اهل بیت را که کوشش در محو جنایات خویش داشتند،نقش بر آب مى کند و جامعه را هوادار اهل بیت و خصم ظالمان مى پرورد. (2) البته باید ذاکران و مرثیه خوانان،هم شایستگى این منصب حساس را داشته باشند وهم در محتواى مرثیه خوانى خود دقت داشته باشند و نصایح بزرگان را در آداب آن به کاربندند.

نویسنده:جواد محدثى

پى  نوشتها:

 
1-بحار الانوار،ج 45،ص 109.
2-ر.ک:«نقش انقلابى یاد و یادآوران »،شریعتى.بحار الانوار،ج 44،ص 278،احادیث گریستن و عزادارى برسید الشهداء را آورده است.