مـردم کوفـه به خـاطر تـقـرب نزد ابن زیاد و یزید بن معاویه از هیچ نوع هتک حرمت خـوددارى نکردند، و از ارتـکاب هیچ گـناهى کوتـاهى ننمـودند، عـمر سعد به جهت امـتـثـال دستـور ابن زیاد که فرمان داده بود بدن حسین را پس از کشتن زیر سم ستوران قرار دهد صدا زد:
من ینتدب للحسین فیوطى الخیل صدره و ظهره؟
((کیست که دواطلب باشد بر پیکر حسین اسب بتازد تا زیر سم اسبان سینه و پشت حسین خورد گردد؟))
شمـر خـبیث پـیشقـدم شد و مـنتـظر کسى نماند و اسب بر بدن حضرت تاخت و ده نفر از فرزندان زنان ناپاک از او تبعیت کردند که آنها 1 ـ اسحاق بن یحیى حضرمى 2 ـ هانى بن ثـبیت حضرمـى 3 ـ ادلم بن ناعـم 4 ـ اسد بن مـالک 5 ـ حکیم بن طفیل طائى 6 ـ اخنس بن مرئد 7 ـ عمرو بن صبیح مذحجى 8 ـ رجاء بن منقذ عبدى 9 ـ صالح بن وهب یزنى 10 ـ سالم بن خـیثـمـه الجحفـى ، بودند اینها بدن فرزند پیغمبر را با اسبانشان آنقـدر لگـدمـال نمـودند که پـیکر مـقدس ابى عبدالله به زمین چسبید، این ارازل نه تـنها از این عمل شرمنده نشدند بلکه افتخار هم مى کردند چنانکه اسد بن مالک در برابر ابن زیاد چنین مى گوید:
نحن رضضنا الصدر بعد الظّهر
بکلّ یعبوب شدید الاسر
((ما با اسبان قـوى هیکل سینه حسین را شکستـیم و خـورد کردیم بعـد از آنکه پشت او را لگدمال نمودیم.))
ابن زیاد پرسید شما کیستید و چه کردید؟ گفتند ما کسانى هستیم که با اسبانمان آنچنان بر بدن حسین تاختیم که استخوانهاى او را آرد کردیم، ابن زیاد جایزه بى ارزش به آنها داد.
ابوعـمـرو زاهد گـوید: چون از نسب این افراد تحقیق کردیم همه آنها را زنازاده یافتیم ، مـخـتـار این افـراد را دستـگـیر کرد و دست و پاى آنها را بر زمین میخکوب نمود و اسب بر بدنشان تاختند تا به جهنم واصل شدند الحمد لله .(1)
نویسنده:آیت الله محمد على عالمى
پی نوشت:
1-طبرى 7/368- بحار 45/59 - حیاه الامام الحسین 3/303.
منبع : کتاب آنچه در کربلا گذشت ((از مدینه تا کربلا))
