بدبینی یکی از خصوصیت های دردسرساز شخصیتی است که ممکن است ناشی از بیماری باشد، اما نمی توان به افراد توصیه کرد که به دلیل وجود این خصوصیت در یک فرد با او ازدواج نکنند، یا این خصوصیت را نادیده بگیرند و بدون نگرانی با او ازدواج کنند. آن ها باید بدانند که این خصوصیت مشکلات متعددی را در زندگی مشترک به بار می آورد و همچنین امکان انتقال ژنتیکی آن به فرزندان نیز وجود دارد. به این ترتیب باید با در نظر گرفتن تمامی جوانب و با مقایسه ی این خصوصیت با سایر خصوصیت های فرد، در مورد ازدواج با چنین فردی تصمیم گرفته شود.
بعضی از افراد فکر می کنند که اگر پدر یا یکی از اقوام کسی به بدبینی مبتلا باشد خود او هم حتماً به بدبینی دچار می شود و به همین دلیل با او ازدواج نمی کنند. به عنوان یک روان پزشک توصیه می کنم که افراد هیچ گاه به این شیوه نتیجه گیری نکنند و بر اساس چنین استدلالی تصمیم نگیرند، خود این فکر یک نوع بدبینی و بی اعتمادی به شرایط عادی و طبیعی زندگی به حساب می آید، چون چنین مسئله ای اصلاً قابل پیش بینی نیست. ما همیشه باید بر اساس وضعیت موجود تصمیم گیری کنیم نه بر اساس احتمالاتی که هیچ وسیله ای هم برای ما اثبات شان نداریم.
این درست است که اگر یکی از بستگان کسی به بدبینی دچار باشد احتمال این که خود آن فرد هم به آن بیماری دچار شود زیاد می شود، اما این احتمال هیچ گاه صددرصد نیست. چه بسیار کسانی که در خانواده ی خود افراد بدبین داشته ا ند و بدبین نشده اند و کسانی که هیچ کس از اقوام شان به این بیماری مبتلا نبوده و خودشان به بدبینی دچار شده اند.
در مشاوره های قبل از ازدواج می توان به نشانه هایی پی برد ولی همیشه تصمیم گیرنده ی نهایی خود افراد هستند ومشاور نمی تواند به آنها بگوید که با کسی ازدواج کنید یا نکنید. گذشته از آن یک مشاور از نظر اخلاقی پزشکی حق ندارد از اطلاعات پزشکی خود استفاده ی غیرپزشکی بکند و اسرار بیمار خود را به کسی بگوید. یعنی اگر مشاور متوجه بشود که یکی از دو نفر، به بدبینی دچار است. یا زمینه های ابتلا به آن را دارد، هیچ گاه نباید این اطلاعات را در اختیار طرف دیگر بگذارد، مگر اینکه خود فرد اجازه بدهد. یعنی اگر دو نفر با هم توافق کرده باشند و اجازه دهند که از احوال همدیگر باخبر باشند، مشاور می تواند به هر نکته ای که پی برد آن را به هر دو طرف اطلاع بدهد.
البته حتی اگر مشاور زمینه های بدبینی را در یک نفر مشاهده کند، هیچ گاه به طور قطع نمی توان گفت که آن فرد به بدبینی دچار خواهد شد و برعکس اگر هیچ نشانه ای نبیند باز تضمینی وجود ندارد که او به بدبینی دچار نشود. پس در نهایت خود افراد هستند که باید تصمیم بگیرند که اگر فرد به این بیماری دچار شد می توانند در کنار او زندگی کنند یا خیر. ما فقط وضعیت و شرایط سخت زندگی با بیماران بدبین را برای افراد شرح می دهیم، تصمیم نهایی با خود آن ها است.
منبع مقاله :
صمیمی اردستانی، مهدی؛ (1387) بدبینی، تهران: نشر قطره، چاپ اول.