برخورد مناسب اطرافیان با فرد بدبین

اطرافیان درمواجهه با رفتار نامناسب بیمار واکنش های متفاوتی از خود نشان می دهند، یکی از این واکنش ها جبهه گیری و استدلال است. باید گفت که این استدلال ها و بحث ها نتیجه ای به دنبال نخواهد داشت و تنها موجب تنش و افزایش درگیری خواهد شد. از این رو توصیه می شود که با این افراد و باورهای بدبینانه ی آنان به هیچ عنوان برخورد نکنید. البته این به معنی ابراز موافقت با آنان نیست، یعنی اطرافیان نباید بر باورهای غلط فرد بیمار مهر تأیید بزنند بلکه تنها باید با این باورها به طور علنی مخالفت نکنند.
یکی از نکات حائز اهمیت در مورد برخورد اطرافیان، تحریک نکردن بیماران بدبین است. اطرافیان باید توجه داشته باشند که بدبینی نشانه ای از بیماری است و بیمار تعمدی در رفتار خود ندارد و نباید با وی مقابله یا به عبارتی لج بازی کرد، چرا که در این حالت علائم بیماری در او تثبیت میشود. چنانچه سلامت فرد بیمار برای اطرافیان مهم باشد، که هست، باید از هر گونه رفتاری که باعث تحریک او و موجب عصبانیت اش شود، پرهیز کنند و تا حد امکان مواردی را که بیمار نسبت به آن ها حساسیت دارد، رعایت کنند.
ذکر این نکته اهمیت دارد که زندگی با بیمار بدبین برای اطرافیان بسیار دشوار وگاهی غیرقابل تحمل است و این موضوعی است که پزشکان نیز توجه ویژه ای به آن دارند. در نتیجه، این توصیه که تا حد امکان بیمار و باورهای بیمار گونه اش را رعایت کنید و موجب تحریک بیشتر او نشوید، هرگز به معنی انکار شرایط سخت زندگی درکنار این گونه افراد نیست.
موضوع بسیار مهم دیگر در مورد این بیماران، جایگاه درمان است. آنچه راجع به نحوه ی برخورد اطرافیان ذکر شد، در کاهش تنش های خانوادگی سهم بسزایی دارد اما نمی تواند جای درمان را در این بیماران بگیرد. یکی از وظایف مهم خانواده ترغیب بیمار برای مراجعه به پزشک و در صورت شروع درمان ترغیب او به ادامه ی آن است. در این هنگام خانواده نباید از الفاظی مانند «بیمار» برای فرد استفاده کند، بلکه باید با ملایمت و خونسردی او را ادامه ی درمان تشویق کند.
به طور کلی توصیه می شود که اطرافیان رفتار متعادلی با فرد بیمار داشته باشند. یعنی از هر عملی که موجب تحریک او می شود و بدبینی او را تشدید می کند، پرهیز کنند. البته محبت و توجه بیش از اندازه هم ممکن است تأثیر مناسبی نداشته باشد، چون گاهی اگر امکانات زیادی به افراد بدبین داده شود، این را هم تفسیر دیگری می کنند. بی اعتنایی کردن هم خیلی مناسب نیست، چون ممکن است عصبانیت فرد را بیشتر کند. بنابراین بهتر آن است که در مقابل فرد بدبین رفتاری توأم با ملاحظه و تعادل در پیش گرفته شود.
رفتار متعادل یعنی، نه این که بر اساس باورهای یک فرد بدبین رفتار کنیم و نه این که سعی کنیم با مقابله جویی او را تحریک کنیم. گاهی اوقات افراد خانواده نسبت به یک فرد بدبین کاملاً مطیع می شوند، یعنی هر چه که او می خواهد انجام می دهند و کاملاً طبق نظر او رفتار می کنند. این نوع برخورد اطرافیان گاهی اوقات باعث می شود که بدبینی بیمار تشدید شود. در عین حال بعضی از افراد به دلیل خشونتی که گاهی بیمار در رفتارش دارد
با او مقابله جویی و لج بازی می کنند و به قدری در این حالت پیش می روند که حتی از حالت عادی خارج می شوند و به تقاضاها و خواست های منطقی بیمار هم اهمیتی نمی دهند.
رفتار متعادل با بیمار در برطرف کردن افکار بدبینانه تأثیری ندارد اما میزان تنش های خانوادگی را کاهش می دهد و این برای خود بیمار و اطرافیانش بهتر است و زندگی را برای آن ها راحت تر می کند.
تنها کاری که اعضای خانواده می توانند برای بیمار انجام دهند، کمک غیرمستقیم است. به این معنا که بکوشند تا حد ممکن شک او را تشدید نکنند. گاهی اوقات جر و بحث های خانوادگی مسئله را حادتر می کند، فردِ استدلال کننده ممکن است دچار هیجان و خشم شود و مهار خود را از دست بدهد و به این ترتیب منطق و استدلال را بی اثر و حساسیت ها را شدیدتر کند که این مسئله به نفع بیمار نیست.
منبع مقاله :
صمیمی اردستانی، مهدی؛ (1387) بدبینی، تهران: نشر قطره، چاپ اول.