سحابی

همه ستارگان و گرد و غبار تصویر شده در کهکشان راه شیری قرار دارند، به‌جز یک استثنای قابل توجه: لکه سفید در زیر ستاره بتا.

سحابی NGC 6188، در فاصله حدود 4000 سال نوری از ما در نزدیکی لبه یک ابر مولکولی بزرگ، در صورت فلکی آتشدان قرار دارد.

سحابی اسکوئید غول‌پیکر، سال 2011 (1390) توسط «نیکلاس اوترز»، عکاس نجومی فرانسوی کشف شد و شکل دوقطبی شاخص آن با تابش نور‌های آبی برآمده از یون‌های اکسیژن 2 بار مثبت (اتم‌های اکسیژنی که 2 الکترون از دست داده‌اند) به‌وضوح دیده می‌شود.

این سحابی که حدود 2600 سال نوری از ما فاصله دارد یک ستاره درحال مرگ را نشان می‌دهد که لایه‌های بیرونی خود را طی انفجاری راهی فضا کرده است.

درخشش این ستاره ممکن است به دلیل قرار گرفتن پشت گاز و غبار یک سحابی دچار افت شدیدی شده باشد. این ستاره در فاصله 75 میلیون سال نوری از ما در کهکشان کوتوله کینمن در صورت فلکی دلو (آکواریوس) قرار دارد.

اخترشناسان به‌تازگی از تمامی قابلیت‌های تلسکوپ فضایی هابل بهره گرفته‌اند تا چنین پدیده‌هایی را در آسمان بیابند و حالا این چشم عظیم بشر در فضا، دو نمونه از پرگازترین و پرغبارترین مرگ‌های ستاره‌ای را در کهکشان ما ثبت کرده است.

ناسا تصویری از دو سحابی زیبا را منتشر کرده که با تلسکوپ فضایی "هابل" به ثبت رسیده‌اند.

پژوهشگران آمریکایی، نوعی ماشین ابداع کرده‌اند که می‌تواند ابرنواخترها و فرآیند شکل‌گیری آنها را در آزمایشگاه بازسازی کند.

آخرین مرحله از زندگی یک ستاره به ما اجازه می‌دهد که یک نگاه اجمالی به آینده منظومه شمسی خود داشته باشیم.

ابرهای گرد و غبار میان ستاره‌ای و سحابی‌های درخشان به وفور در صورت فلکی "شکارچی"(Orion) هستند.