سیره-سیاسی-پیامبر-اکرم-(ص)

طی سیزده سال بعثت پیامبر (ص)، روابط بین قبایلی نقش مهمّی در گسترش اسلام در مکّه ایفاء کرده بود؛ محمد (ص)با هنرمندی تمام از این فرصت های ساختاری بهره می جست؛ «قریش به موجب پیمان های قبیله ای نمی توانستند به پیامبر (ص)آسیب جانی برسانند، زیرا در این صورت با بنی هاشم درگیر می شدند و ممکن بود تیره های هم پیمان بنی هاشم نیز در میان آیند و نظم مکّه ...

از مختصات جامعه جاهلی خرافه پرستی، شرک و بت پرستی، رسوم مرتبط با جوامع بسته و قوم پرستی و روابط درون گروهی ناکارآمد و خرده فرهنگ های منحرفی چون دخترکشی بود که زمینه های تأخر و پس افتادگی فرهنگی را در حجاز و فراحجاز به وجود آورده بود

محمد بن عبدالله خاتم الانبیاء (صلی الله علیه و آله و سلم) بعد از مراجعت از صلح حدیبیه[2]در سال ششم هجری در ماه ذیحجة الحرام تصمیم گرفت پادشاهان، و شهریاران و فرمانداران ممالک را با نامه از دعوت خود آگاه فرموده و آنان را به دین اسلام و پیروی از قرآن هدایت کند

دُومَةُ الجَنْدَل، در قدیم جزو شام بوده و به سبب موقعیت جغرافیایی اش بر سر راه حجاز، عراق و شام اهمیت داشته است

یمن کشوری است در همسایگی عربستان که از زمان های قدیم موقعیت خاص داشته است. یمن از قدیم ناحیه ای آباد و خرم و با نعمت بسیار و دارای جنگل ها در نقاط کوهستانی و در نقاط دیگر نخلستان ها و باغ ها میوه گوناگون می باشد

«خیبر» سرزمینی است در هشت منزلی مدینه و در راه شام، واقع در جلگه وسیع و حاصل‏خیزی در شمال مدینه و ساکنان یهودی آن در امور زراعت و جمع ثروت و تهیه سلاح و طرز دفاع، مهارت کاملی داشتند؛ آمار جمعیتی آنها حدود بیست هزار نفر بود که در میانشان مردان جنگاور و دلیر فراوان به چشم می خورده است

هراکلیوس یا هِرَقْل (به لاتین: Flavius Heraclius Augustus، به یونانی: Φλάβιος Ἡράκλειος) امپراتور بیزانس یا روم شرقی بود

«اَکثَم بن صَیفی بن ریاح بن حارث» از حکما و دانشمندان معروف ملت عرب بود و نزد ملوک و سلاطین مرتبت و مقام ارجمندی داشت

معان (به ضم و فتح آن) از شهرهای شام از نواحی بلقاء بوده است که تحت سیطرۀ امپراطوری روم شرقی اداره میشد.

بنی نهد قبیله ای است در یمن که مردمان فصیح و بلیغ داشته، عده ای از رجال نامی آن با وافدین (واردین) یمن نزد پیامبر اسلام آمدند و دین اسلام را پذیرفتند. بنی نهد در خطابه و اشعار خود لغات غریب، الفاظ مشکل، جمله های کنایی و استعاری به کار می بردند و این سجیه و رویه از خصایص آنان محسوب می شد.