آسان-گرفتن-ادبیات-کودک

محمدرضا یوسفی از سخت بودن نوشتن داستان‌های فولکلور، نگاه غیرهنری به ادبیات کودک، ناکارآمدی مدیران انتصابی و پاره‌وقت، و محافظه‌کار بودن دانشگاه‌ها می‌گوید.

جمال‌الدین اکرمی با بیان این‌که آموزش و پرورش مانعی برای ادبیات کودک است، می‌گوید: مدرسه‌ها فکر می‌کنند کودک فقط به کتاب درسی نیاز دارد و ضرورتی ندارد در مدرسه کتابخانه وجود داشته باشد یا بچه‌ها یک ساعت زنگ کتاب‌خوانی داشته باشند.

شهلا انتظاریان با بیان‌ این‌که سهل‌انگاری در ترجمه ادبیات کودک بیشتر از تألیف است، می‌گوید: آشنایی نداشتن برخی از مترجمان با دایره واژگانی کودکان و آشنا نبودن آن‌ها با ادبیات کودک گاهی باعث می‌شود یک اثر خوب و شایسته برای کودکان حرام شود.

مجید راستی می‌گوید وضعیت ادبیات کودک به شرطی بهتر می‌شود که متولیان و مسئولانی که برای ادبیات کودک تصمیم می‌گیرند کارشناس این حوزه باشند.

حسین بکایی با انتقاد از وضعیت ادبیات کودک و بی‌صاحب دانستن این حوزه، به رانت‌خواران فرهنگی اشاره کرد و دلایلی که به گفته او باعث می‌شود شاهد این آشفته‌بازار و ادبیات کودک مافیازده و سیاست‌زده باشیم.

عزت‌الله الوندی معتقد است ادبیات می‌تواند تهدید تجاوز برای کودکان را کم کند.

شهرام اقبال‌زاده با بیان این‌که ادبیات کودک تخصص و تجربه می‌خواهد، می‌گوید: دانشگاهی شدن ادبیات کودک دستاورد بزرگ تاریخی است، اما چیزی که در برخی شبه آکادمی‌ها وجود دارد ادبیات کودک نیست بلکه فاجعه است و من اعلام فاجعه می‌کنم.

آتوسا صالحی می‌گوید: همیشه برای ادبیات کودک سهمیه حداقلی درنظر می‌گیرند و تا جایی که امکان دارد آن را حذف می‌کنند.

علی‌اصغر سیدآبادی با انتقاد از دخالت بیش از حد دولت و نهادها در ادبیات کودک می‌گوید: وضع به گونه‌ای است که کتاب کودک وضعیت طبیعی ندارد. فکر می‌کنم این مشکل جدی‌تری است تا این‌که بگوییم چرا دولت کاری نمی‌کند.

مریم محمدخانی از کمرنگ شدن نوشتن با دید بزرگسالانه برای کودکان گفت و اظهار کرد: از نگاه تعلیمی و نگاه بالا به پایین در ادبیات کودک داریم فاصله می‌گیریم و ادبیات به عنوان لذت و سرگرمی بیشتر به رسمیت شناخته می‌شود.