تجربه

اصطلاح بدیهی (self-evident) و پیشینی (a priori) دو اصطلاح از اصطلاحات مهم معرفت شناختی است که فلاسفه دربارة آنها بسیار بحث کرده اند. اما سوال مهمی که در این باره قابل طرح است، ربط و نسبت آنها با یکدیگر است. نویسنده در این مقاله، ضمن معرفی و تشریح این دو اصطلاح، به نسبت سنجی آنها پرداخته، نوع نسبت بین آنها را تبیین می کند.

انسانها در فرهنگهای مختلف مدعی داشتن تجربه هایی هستند که متفاوت و متمایز از تجربه های عادی بشرند

از قرن هجدهم و با رونق مکتب اصالت تجربه، خصوصاً از زمانی که کانت مسأله تجربه ی اخلاقی درونی را مطرح کرد، بسیاری از متفکران تغییر رویکرد از بیرون به درون را پذیرفته، مباحث خود را متوجه «تجربه ی دینی» نمودند

گاه بین تجربه دینی و تجربه عرفانی تفاوت گذاشته می شود. متعلق تجربه دینی امور فوق طبیعی است; مانند خدا، ملائکه و اولیا. اما اتصال به حق و هدم مرزهای خودیت، هرچند به طور موقت را «تجربه عرفانی » گویند. مراد ما از تجربه عرفانی معنای عامی است که هر نوع شهود قدسی فوق طبیعی را شامل می شود.

دین طیف گسترده ای از عقاید و اعمال گونه گون را به منصه ظهور در می آورد . جنگهای صلیبی و استعمار، تبلیغات [مسیحی] و فراخوانی به کیش خود، بحث و دفاع از آموزه های دینی نتوانسته است یک توافق جهانی ایجاد کند

در بخش نخست این مقاله که در مجله شماره 45 ارائه گردید، پنج مورد از رمزهای موفقیت از نگاه امام علی علیه السلام مورد بررسی قرار گرفت . در ادامه مقاله، شش رمز دیگر از رمزهای موفقیت بیان می شود .

در تبیین جایگاه استقراء، برخی از قضایای بدیهی ارسطویی و میزان اعتماد به آن ها را بررسی نمودیم. اینک ادامه مقال را پی می گیریم.

چکیده: نویسنده زیر بنای این «سخن را که وحی تابع پیامبر است نه واقع تابع وحی» را مدل کانتی می داند کانت می گوید ذهن، منفعل و دریافت کننده محص نیست بکله فاعلیت هم دارد و صوری را از خود به مدرکاتش می افزاید و در حقیقت تجربه ای محض در کار نیست

مقاله «درباره همان مفهوم طرح های مفهومی» یکی از مهم ترین مقالات معرفت شناختی است که در ردّ نسبی گرایی مفهومی به رشته تحریر درآمده است

کواین، فیلسوف آمریکایی، به هنگام اقامتش در اروپا در اوایل دهه 1930 با منطق دانان لهستانی و تجربه گرایان منطقی حلقه وین، از قبیل رودلف کارناپ آشنا شد