دوبلور-ایرانی

مینو غزنوی تاریخ مجسم دوبله ایران است؛ هم از نظر هنری و هم از نظر روند، شکل‌گیری و مسیر دوبله از ابتدا تا به امروز می‌تواند صاحب نظر و قابل استناد باشد.

زندگی هنری برخی گویندگان و صداپیشگان ایرانی مصداق شعر معروف فروغ فرخزاد است که می‌گوید تنها صداست که می‌ماند. صداهای ماندگاری که در عصری دیجیتال هنوز هر شنونده‌ای را پای رادیو و تلویزیون میخکوب می‌کند و منوچهر والی‌زاده صاحب یکی از این صداهاست.

او را بیشتر با صدای خاصش می‌شناسند؛ صدای منعطفی که می‌تواند به جای یک پسر 18 ساله یا پیرمرد 70 ساله صحبت کند. جوانی در ظاهرش جلوه‌گری می‌کند و خودش می‌گوید 70+7 سال سن دارم. عشق به دوبله از کودکی در وجودش ریشه کرده و هر کاری انجام داده در نهایت به دوبله رسیده است.