شرح-مناجات-شعبانیه

ظرافت در گفتار و کردار از نعمتهای بزرگ الهی است که کمتر کسی را به این موهبت عظمی مخصوص می گرداند، گاهی ظرافت در لباس وقار و ابهت، و گاهی در فروتنی و افتادگی، و گاهی در پوشش فخامت و صلابت و دیگر گه در زی مقابل آنها تجلّی می کند و در هر حال، مغناطیس جانهاست.

راغب در مفردات می گوید: «التوکل یقال علی وجهین: یقال: توکلت لفلان بمعنی تولیت له و توکلت علیه بمعنی اعتمدته».

موضوع مهمّی که در این فرازهای از مناجات مورد بحث، جلب توجّه می کند، موضوعی است که فراز:«جرت علی نفسی فی النّظر لها» در بردارد

از عنایتهای خداوند حکیم در نظام هستی، موهبت ستر و پوشش در میان موجودات است

چنانکه قبلا اشاره نمودم، حقیقت دعا جلب توجّه مدعوّ به سوی دعا کننده است که نیازمندیهای او را به رحمت و عنایت خویش روا سازد، و طبیعی است که قوام چنین حقیقتی، ضراعت و لابه در هیئت ادب شایسته است، یعنی عبارتی که به وسیله آن عرض حاجت می گردد علاوه بر منزّه بودنش از أیهام طلبکاری از خداوند متعال و از أیهام تشاجر و طرح دعوی، و تجهیل و مثل این امور، باید ...

این فراز از مناجات شریفه، به شناخت ذلّ و فقر عبودی که سراپرده ربوبی است، اشارت دارد

یک نگاه باریک در مدلول مفردات این فراز از مناجات، سپس در مفاد سوق تعبیر و مقام عرفان گوینده، روشن می کند که مطلوب دعا کننده از خدای متعال، موهبت انس باللّه - عزّ و جلّ - است که از

حقیقت مناجات و دعا، همانا جلب عنایت خداوند متعال به مناجات کننده و داعی است

فقره ای است که در انگیختن سؤال، ستایش انگیز است، چه برای صاحبدلان جوینده همچون عقربه ای است به سوی ژرفای زلال معرفت، زیرا این فقره از دعای شریف به خوبی دلالت می کند که نیایشگر و داعی، مصرّانه از خداوند متعال می خواهد که دعا و ندا و مناجاتش را بشنود و به وی عنایت و التفات نماید، و این چنین خواستنی مشعر بر این است که دعا کننده - و العیاذ باللّه - به ...

این فقره از دعا صریح است که نیازمندیهای هر کس قبل از مسئلت و دعا نزد خداوند متعال معلوم است، و او تبارک و تعالی به همه سرائر و ضمائر واقف است، و بنابراین، فقره«اسمع دعائی»