غزل

حافظ شیرازی ، با نام کامل خواجه شمس‌الدین محمد شیرازی، در شیراز به دنیا آمد. پدرش، بهاءالدین محمد، در دوره‌ی اتابکان از اصفهان به شیراز مهاجرت کرده بود

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی (727 – 792 هجری قمری) مشهور به لِسانُ‌الْغِیْب، تَرجُمانُ الْاَسرار، لِسانُ‌الْعُرَفا و ناظِمُ‌الاُولیاء، متخلص به حافظ، شاعر فارسی‌گوی ایرانی بود

مشرف الدین مصلح بن عبدالله شیرازی شاعر و نویسندهٔ بزرگ قرن هفتم هجری قمری است. تخلص او «سعدی» است که از نام اتابک مظفرالدین سعد پسر ابوبکر پسر سعد پسر زنگی گرفته شده است

دمی با حافظ و شعر طرب انگیز او

غزلی زیبا از حافظ

حافظ : من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم / محتسب داند که من این کارها کمتر کنم

حافظ ، دیدار یار را عین دولت می داند و بر آن است که گدایی در کوی یار بر پادشاهی ارجح است. این غزل بسیار زیبا را با هم می خوانیم.

حافظ در این غزل از میدان داری جماعت جاهل و عزلت فرهیختگان گلایه ها دارد: فلک به مردم نادان دهد زمام مراد ؛ تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس

دمی با حافظ هم کلام شویم...