این استاد سابق اعزامی وزارت علوم به خارج از کشور در گفت‌وگو با ایسنا، پیرو نگرانی‌هایی که درباره تعطیلی کرسی‌های زبان فارسی در خارج از کشور وجود داشت و بعدا از اختصاص بودجه برای حفظ آن‌هاخبر داده شد، درباره اهمیت برگزاری این کرسی‌ها در ترویج زبان و ادبیات فارسی اظهار کرد: آموزش زبان فارسی به طور کلی بخشی از دیپلماسی فرهنگی کشور است. ما تردیدی نداریم که یکی از ارکان وحدت ملی ما زبان فارسی است و تقویت زبان فارسی طبیعتا به تقویت وحدت ملی منجر می‌شود. بخشی از ارتباطات فرهنگی کشور با خارج از آن از طریق مسائل فرهنگی که یک رکن عمده آن زبان فارسی است، شکل می‌گیرد. ما در جهان کرسی‌هایی داریم که سابقه 150 ساله دارند؛ مثلا در هند. در بسیاری از کشورهای اروپایی هم سابقه حدود 100 ساله و بعضا کمتر داریم.
او افزود: کشورهایی هم هستند که کرسی‌های زبان فارسی، ایران‌شناسی یا نظایر آن به تازگی در آن‌ها افتتاح شده است. برای این‌که آموزش زبان فارسی در این کشورها قوت پیدا کند نیاز است که این کشورها با ایران ارتباط مستقیم داشته باشند. طی این سال‌ها ما برای حفظ و بقای این کرسی‌ها تلاش فراوانی از سوی وزارت علوم و دانشگاه‌های کشور انجام داده‌ایم. اما متاسفانه در یکی دو سال اخیر به خاطر تلاطم‌هایی که در مسائل ارزی و بودجه‌ای کشور به‌وجود آمده است، این کرسی‌ها دچار مشکل شده‌اند و در واقع این بنایی که در خارج از ایران با این همه مشقت ساخته شده، در خطر ویرانی قرار گرفته است. به اعتقاد بنده مسئولان رده‌بالای کشور باید درک عمیق‌تری نسبت به این قضیه داشته باشند و هرچه زودتر برای رفع این مشکل و تقویت مجدد کرسی‌های زبان فارسی اقدام کنند.
این عضو هیئت‌علمی دانشگاه خوارزمی سپس به تلاش سایر ملل برای گسترش زبان‌های‌شان در جهان اشاره و بیان کرد: استادانی که به کرسی‌های زبان فارسی و ایران‌شناسی اعزام شده‌اند و در کشورهای مختلف بوده‌اند، شاهد تلاش کشورهای متعدد برای گسترش زبان خود بوده‌اند، چون این فرصت پله‌ای برای گسترش روابط فرهنگی و به تبع آن روابط سیاسی و روابط اقتصادی و نظایر این‌ها است. ما در این مقوله در جهان تنها نیستیم و کشورهای مختلف برای زبان‌های‌شان از جمله چینی، عربی، ترکی و... در تلاش هستند.
شادروی‌منش سپس از عواملی که می‌تواند سبب گسترش بیشتر زبان فارسی در جهان شود گفت و بیان کرد: ما می‌توانیم شاهد عواملی باشیم که سبب تقویت و گسترش زبان فارسی در کشورهای مختلف است، نظیر فرستادن دانشجویان زبان فارسی از آن کشورها به ایران یعنی ایجاد تسهیلاتی برای صدور روادید تحصیلی، گردشگری و نظایر آن‌ها که می‌تواند این کار را تقویت کند و گسترش دهد. البته ما گاه موانعی در این زمینه‌ها داریم که عواملی بازدارنده است. از جهت دیگر، فرستادن کتاب‌های آموزشی و تدوین کتاب‌های آموزشی خوب و دقیق برای کشورهای دیگر می‌تواند عوامل موثری باشد. البته برنامه‌ریزی‌هایی هم در وزارت علوم و در این حوزه در حال انجام است که جای امید دارد.
این مدرس دانشگاه با بیان این‌که متاسفانه وقتی تنگناهایی از نظر اقتصادی ایجاد می‌شود، اولین بخش‌هایی که دچار اختلال می‌شوند بخش‌های فرهنگی هستند، اظهار کرد: بخش عمده‌ای از مشکلاتی که در گسترش و ترویج زبان فارسی و تبادلات با دانشگاه‌های خارج از کشور وجود دارد، به کمبود بودجه‌های فرهنگی کشور ما برمی‌گردد و این نشان‌دهنده این است که بسیاری از مدیران رده‌بالا به مسئله فرهنگ به عنوان یک پدیده لوکس، ثانویه و حتی ثالث نگاه می‌کنند. این مسئله مهمی است اما ما نمی‌توانیم همه مشکلات را به مسئله بودجه برگردانیم. بخشی از آن به برنامه‌ریزی‌های خوب و دقیق نیاز دارد. در آموزش زبان فارسی و تدوین برنامه‌های خوب، دقیق و منسجم که قابلیت انعطاف آموزش در کشورهای مختلف را داشته باشد تا کنون کوتاهی‌هایی شده است. البته در سال‌های اخیر برای رفع این نقیصه اقدام‌هایی شده است. امید که بتوان کاستی‌ها را جبران کرد.
او کار داوطلبانه عاشقانه برای فرهنگ و زبان فارسی را جایگزین مشکلات فقدان بودجه دانست و گفت: بخشی از کارهای ما نیازمند این است که کار را با عشق و علاقه انجام دهیم و همه چیز را گردن بودجه و فقدان برنامه‌ریزی نیندازیم. گاهی باید آماده کار داوطلبانه عاشقانه هم باشیم. من تصورم این است که اگر ما در آموزش زبان فارسی در ایران بهتر عمل کنیم قطعا فراگیرانی که بعدا خودشان تصمیم‌گیرندگان کشور خواهند شد اهمیت این گنج بی‌پایانی را که ما از آن بهره‌مندیم بیشتر درک خواهند کرد. اگر مسئولان سیاست‌گذار کشور خود بدانند که زبان و ادبیات فارسی گنجینه‌ای از حکمت و معرفت است در حفظ و گسترش آن قطعا تلاش بیشتری خواهند کرد.
