تفسیر-قرآن

«تفسیر به رای » ، یکی از روش های مردود و مذموم در تفسیر قرآن به شمار می رود و دلیل مذمت احادیث اسلامی از این کار خطراتی است که برای مفسر به دنبال دارد، تا آن جا که حتی ممکن است مفسر قرآن را گرفتار انحراف در تفسیر و آتش دوزخ نماید.از این رو، شناخت این روش تفسیری برای مفسران قرآن و احتراز از مصادیق آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است.

در روایات تفسیری اهل بیت علیهم السلام از راه های مختلفی که در عرف عقلا برای فهم کلام رایج است استفاده شده که یکی از آن راه ها توجه به قراین کلام است و از جمله قراین، سخنانی است که گوینده در جای دیگری گفته و توجه به آن در فهم بخش های دیگری از سخن وی تاثیر دارد و مراد او را روشن می سازد

«قرآن مشعلی است که نور آن هرگز خاموش نمی گردد، چشمه زاینده ای است که واردان از آن نمی کاهند، نشانه هایی است که روندگان بی آن ها راه نمی یابند، دلیل کسی است که به آن سخن گوید، فیروزی کسی است که آن را حجت آورد، نگه دارنده کسی است که به آن عمل کند، سپر کسی است که آن را دربرگیرد، دانایی کسی است که آن را در گوش دارد

محمدبن ابراهیم بن یحیی شیرازی (متوفی 1050 ه.ق) معروف به صدر المتالهین از فلاسفه بزرگ و نویسندگان کم نظیر در جهان اسلام می باشد که در اکثر موضوعات مختلف علوم اسلامی به تالیف و تصنیف پرداخته است در واقع در شمار نویسندگان کثیر التالیف است و آثار او افزون بر هفتاد عنوان کتاب می باشد

نقش برجسته علی علیه السلام در تفسیر قرآن

گفتنی است; قرآنی که بلیغ و فصیح و معجزه است، و مشتمل بر دقائق و لطائف و اسرار است . ممکن نیست عامه مردم در فهم و درک معانی آن یکسان باشند; بعضی از مردم بی سواد و بعضی دیگر با سواد و آگاه و گروهی دیگر با سواد، اما غیر آگاه هستند

الحمد لله رب العالمین و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین محضر مبارک علمای عزیز و فضلای گرامی و مدیران حوزه های علمیه وائمه جمعه و جماعات

معرفی کتاب «الانسان و القرآن وجها لوجه

در بحث زبان قرآن روشن شد که قرآن به زبان جامع که همان زبان عرف عمومی جامعه خودش با ویژگیهای خاص می باشد، نازل شده است و در فهم قرآن باید معانی زمان نزول مد نظر قرار گیرد

بعد از بیان مبانی تفسیر، به قواعد تفسیر می پردازیم; یعنی، مجموعه ای از ضوابط کلی که برداشت صحیح از آیات قرآن بر آن استوار است و سامان یابی تفسیر صحیح در گرو شناخت آن امور و رعایت آنها می باشد; نظیر صحت قرائت، مفاهیم کلمات در زمان نزول، قواعد ادبیات عرب، قراین و شواهد، مبنا بودن علم و علمی، انواع دلالتها و توجه به بطون مستند با روایات صحیح و پرهیز ...