به گزارش ایسنا، الهام فخاری در یکصد و بیست و هفتمین جلسه علنی شورای اسلامی شهر تهران در نطق پیش از دستور خود، گفت: هر یک از ما مسئولیت بیش از یک میلیون رای مردم را بر دوش داریم؛ مردمی که ساعت‌ها در صفوف رای به انتظار نشستند تا امیدشان به بهبود تحقق یابد.
وی گفت: با شعار "نجات تهران" آمدیم و سوگند یادکردیم که در راه صرفه و صلاح و پیشرفت شهر و شهرداری بکوشیم. این سوگند اکنون به ویژه در شرایط دشواری های زندگی مردم ناشی از تحریم های ظالمانه و آشفتگی های اقتصادی، بیشتر بر دوش ما سنگینی می کند. در این شرایط دشوار باید در کنار مردم باشیم. در کنار مردم بودن، دو معنای توامان با هم دارد؛ نخست این که شریک و همدرد دشواری هایشان باشیم و دوم آنکه، نیازها و مطالبات آنها را پاسخ گوییم.
وی افزود: مهم ترین نمود کارکردی امید، وفای به پیمان و همراهی با مردم، بودجه سالانه شهرداری است؛ بودجه ای که در صورتی تأمین کننده این هدف ها است که برخوردار از شرایط ویژگی های بنیادی از جمله عادلانه بودن در زمینه های گوناگون منطقه ای، اجتماعی، جنسیتی و سنی، همخوانی با برنامه ها و اسناد بالادستی چون قانون شهرداری، طرح جامع تهران، برنامه سوم شهرداری تهران و سیاست‌های کلی و الزامات اجرایی بودجه 98، انضباط مالی، شفافیت، تکیه بر درآمدهای پایدار و در خدمت شهر باشد.
فخاری ادامه داد: سال گذشته گفتیم که دیگر سال آینده بهانه‌ای وجود ندارد، باید بودجه را با مشارکت مردم تدوین کنیم. سال گذشته، هنوز برنامه سوم تهیه نشده بود و هم مدیریت بودجه شهرداری با مدیریت شهری گذشته بود. امسال که این هر دو این موارد تغییر کرده‌اند ولی در بودجه شاهد تغییری نیستیم، نه ساختار بودجه تغییری کرده است و نه تخصیص ردیف‌ها و اعتبارات. نه بودجه را برنامه پذیر کرده‌ایم، نه شفاف و نه منضبط و نه عادلانه.
وی گفت: افزون بر این شرایط زندگی مردم نسبت به سال گذشته دشوارتر شده است و بایسته است که عدالت در تخصیص بودجه و توجه به کاهش نابرابری شمال و جنوب شهر بتواند نقش مرهمی برای آلام شهروندان ایفا کند وگرنه این ابرهای تیره خواهند بارید و پیامدهایش را با هزینه‌های جبران ناپذیر اجتماعی، اقتصادی و حتی امنیتی و سیاسی باید بدهیم. سال گذشته گفتیم که بودجه باید صدای شهروندان را بشنود. صدایی که از دل زیست و معیشت دشوار مردم برمی‌خاست.
فخاری افزود: اکنون نمی توانیم نسبت به فقدان عدالت منطقه ای در بودجه (هم از حیث سرانه و هم از حیث شاخص محرومیت مناطق)، بی‌توجهی به سهم زنان، کودکان و معولان و سالمندان و نبود عدالت جنسیتی و سنی و قابلیتی، افزایش سهم عوارض ساختمانی و درآمدهای ناپایدار نسبت به بودجه سال گذشته، نادیده انگاری احکام برنامه سوم شهرداری و اولویت‌های مسائل کلیدی شهر و شهرداری در سیاست‌های کلی و الزامات اجرایی بودجه 98 شهرداری و حتی اصلاحات شورا بر لایحه بودجه 97 و بی‌انضباطی مالی در بهای خدمات در مناطق 22 گانه، بی‌تفاوت باشیم و اجازه دهیم که مسیر بودجه بدون اصلاحات به راه نادرست طی شده، ادامه دهد.
وی خطاب به اعضای شورا ادامه داد: همه ما وامدار و وابسته به جریان اصیل اصلاح طلبی هستیم، جریانی که قدمتی بیش از یکصد سال در تاریخ این مرز و بوم کهن دارد. آنچه به عنوان فصل مشترک تمامی ادوار اصلاح طلبی در این یکصد سال اخیر می توان نام برد، تأملی انتقادی در وضعیت حاضر جهت اصلاح آن و تحقق توسعه گام به گام است. بر همین اساس پرسش سهمگینی که باید شجاعانه بدان پاسخ داد آن است که بودجه 98 ما را به کجا خواهد برد؟ آیا بعد از سپری شدن یک سال از عمر شورا و شهرداری اصلاح طلب، ما توانسته‌ایم حتی به اندازه یک گام در نظام بودجه ریزی شهری اصلاح ایجاد نماییم؟ آیا باید بنا به قاعده مصلحت شورای شهر و شهرداری، ضرورت اصلاحات را دوباره یک سال دیگر به تأخیر بیندازیم؟ این چه مصلحتی است که اصلاحات را به مسلخ خود می‌برد و امید اجتماعی میلیون‌ها نفر از شهروندان را ناامید می‌کند؟ به خاطر داشته باشیم که مصلحتی که فقط متضمن تثبیت و استمرار روزمرگی‌های غلط مدیریتی در حوزه شهری است باد می کارد و قطعا طوفان درو خواهد کرد!
وی ا فزود: بودجه 98 نه عادلانه است و نه در جهت تقویت و بسط عرصه عمومی و حمایت از کنشگران مدنی و اجتماعی انگیزه‌ای دارد. بگذارید صریح‌تر بیان کنم، بودجه 98 سر ندارد! در واقع هیچ ایده محوری پیشرویی در بودجه 98 وجود ندارد که بتواند نویدگر آینده‌ای بهتر در افق یک ساله خویش باشد. نه در حوزه فرهنگ و جامعه شهری؛ چرا که نگاه کالبدی و توسعه فیزیکی در حوزه اجتماعی، فرهنگی غالب است و کل بودجه‌ای که برای کاهش آسیب‌های اجتماعی، توانمندسازی و جلب مشارکت‌های اجتماعی و بهبود سرمایه اجتماعی، حمایت از نهاد خانواده و مشارکت زنان و سلامت شهری در نظر گرفته شده تقریبا برابر است با ردیف بودجه‌ای که برای توسعه، تعمیر و تجهیز اماکن ورزشی در نظر گرفته شده است و نه در حوزه مالی، اداری شهری؛ چرا که همچنان تمرکز گرایی شدیدی بر بودجه عارض است و همچنان شاهد وجود بعضی از فعالیت‌ها و پروژه‌های غیر مأموریتی در آن هستیم!
فخاری افزود: بودجه 98 راه حل نیست، مسئله است؛ مسئله‌ای که در سال آتی تبدیل به عارضه‌ای سخت خواهد شد و گرهی بر گره‌های حوزه مدیریت شهری خواهد افزود؛ چرا که وامدار عقلانیت انتقادی نیست و به تأملی خودبنیاد دست نمی‌زند! شجاعت اصلاح طلب بودن بر تکیه بر عقلانیت انتقادی است که شکل می‌گیرد. عقلانیت انتقادی‌ای که مصلح است نه مصلحت جو! پرسشگر است نه توجیه گر! به دنبال تحول و اصلاح ساختاری است نه تثبیت و آرامش کاذب! بر همین اصل اساسی اصلاح طلبی است که باید ایستاد و درنگ کرد، باید فرصتی برای بازاندیشی ایجاد کرد و برای این درنگ، باید شجاعت نه گفتن را داشت.
وی گفت: بر همین اساس و بر پایه سوگندم در شورای شهر به کلام الله مجید، خداوند متعال و با تکیه بر شرف انسانی و بر اساس عهدی که با شهروندان بسته‌ام، در اجرای وظایف نمایندگی در شورای اسلامی شهر تهران و برای حفظ باور به امید و نجات تهران و پایبندی به راه و اصول اصلاح طلبی، به کلیات لایحه بودجه 98 شهرداری تهران رای منفی می‌دهم و درخواست می‌کنم که فرصتی برای بازاندیشی در آن برای دستیابی به عدالت، شفافیت و سلامت فراهم شود.»