سرویس ورزش مشرق – یکی از اصول مدیریت باشگاهی در دنیا بازی با بازیکنان در لیستی است که فدراسیون هر کشور برای باشگاه ها تعیین کرده تا به تعداد مشخص در آن بازیکن اضافه یا کم کنند. موضوعی که برای بسیاری از باشگاه ها محلی برای کسب درآمد و گذران امور روزمره شان شده است.
نمونه دم دستی اش خرید امید نورافکن از استقلال توسط باشگاه شالروا بود که شش ماه پس از خروجش بار دیگر همان بازیکن را با قیمتی تقریبا دو برابر به باشگاه استقلال برگرداند و حالا در پایان فصل هجدهم لیگ برتر بار دیگر نورافکن به شالروا برگشته است.
بیشتر بخوانید:
با مروری ساده بر رزومه بازیکنان خارجی که به کشورمان منتقل می شوند درمی یابیم که بیشتر آنها این تجربه را در دوران فوتبالی شان داشته اند که بازیکن یک باشگاه معتبر بوده ولی با کمترین تعداد بازی برای باشگاه اصلی حدود 3 تا 5 فصل از باشگاه مبدأ به تیم های دیگر قرض داده شده اند. روشی که هم بازیکن سودش را می برد و هم باشگاه و هم ضلع سوم که باشگاه مقصد باشد. مثل مامه تیام که همه او را بازیکن اینترمیلان و یوونتوس می دانستند!
در انتقال قرضی بازیکن، باشگاه مبدأ که به هر دلیل فنی یا انضباطی نمی خواهد بازیکن را در لیست خود داشته باشد، به جای دریافت حق رضایتنامه و صدور مجوز آزادی بازیکن او را قرض می دهد تا از این طریق هم درآمدزایی اش را داشته باشد، هم بازیکن بیکار نمانده و علیه باشگاه مصاحبه نکند. یا در صورت درخشش بازیکن در تیم جدید، بتواند همان بازیکن را به تیم اصلی برگرداند. شاید با تغییر کادر فنی در تیم مبدأ، مربی جدید اعتقادی ویژه به همان فوتبالیست داشته و باشگاه به جای اینکه بخواهد بازیکن را با قیمتی گزاف از تیمی دیگر خریداری کند بازیکن خودش را پس از 6 ماه یا یک سال به تیم برگردانده و از او در ترکیب تیمش استفاده می کند.
روشی بسیار ساده و پیش پا افتاده که البته در سطح مدیریتی در فوتبال ما کمتر شناخته شده و بعضا ناشناخته است. هر ساله در پایان فصل شاهد این هستیم که فلان باشگاه به بازیکن مازادش که قرارداد هم دارد نه رضایتنامه می دهد که جدا شود و نه اجازه می دهد در تمرینات شرکت کند! چه بسیار بازیکنانی با این مختصات بوده اند که به دلیل لجبازی باشگاه شان نیم فصل را از دست داده اند و یا به کمیته استیناف شکایت کرده و از این بابت خسارت گرفته اند. مانند مجتبی جباری در ابتدای فصل هفدهم لیگ برتر که قرارداد داشت ولی نه رضایتنامه ای برایش صادر می شد که برود و نه اجازه تمرین می یافت! در حالی که اگر استقلال در همان برهه مجتبی جباری را به تیمی دیگر قرض می داد نه تنها مجبور نمی شد در بهار 1397 مبلغ 640 میلیون تومان پول و جریمه بابت رای کمیته تعیین وضعیت بدهد بلکه می توانست از این طریق درآمدزایی هم بکند. جباری هم که تحت قرارداد استقلال بود هرگز نمی توانست برخلاف خواست باشگاه اقدام کند و مجبور بود ادامه فوتبالش تا پایان قراردادش را در تیمی سپری کند که باشگاه استقلال برایش در نظر می گرفت.
همین حالا روح اله باقری، آرمین سهرابیان و رضا کریمی سه بازیکن تیم استقلال نمونه بارز این موضوع هستند که هر یک دو فصل دیگر با استقلال قرارداد دارند و می توانند به راحتی به دیگر تیم های لیگ برتری قرض داده شوند تا هم بازی کنند و هم باشگاه با رقمی معقول برای خود کسب درآمد کند. هر زمان هم که یک مدافع، هافبک یا مهاجم به هر دلیلی اعم از آسیب دیدگی یا مسایل انضباطی از استقلال کنار رفت، ظرف شش ماه بازیکن مورد نیازش را بدون هزینه بیشتر به تیم اصلی برگرداند. البته روز گذشته استقلال با آرمین سهرابیان فسخ کرد!
اگر مدیران فوتبال باشگاهی ایران نگاهی بلند مدت و اقتصادی داشته باشند از کنار این پدیده پولساز و درآمدزا که می تواند میلیاردها تومان سود سالانه برای باشگاه داشته باشد، به راحتی نمی گذرند و پای دلال ها و شکایت های تکراری بریده خواهد شد و یک گام به حرفه ای شدن در فوتبال نزدیک تر خواهیم شد.
