حالا در جدول پرافتخارترین تیم‌های لیگ قهرمانان اروپا، رئال دقیقا دو برابر تیم دوم جام گرفته است؛ جایی که میلان ایتالیا با هفت قهرمانی ایستاده. بایرن‌مونیخ و لیورپول شش قهرمانی دارند و بارسلونا، رقیب سنتی مادرید با پنج جام روی پله پنجم ایستاده است. حتی اگر غروب کهکشانی‌ها از همین حالا شروع شود، فکر می‌کنید عمر هیچ‌یک از آدم‌های زنده امروز به پایین آمدن رئال از بام اروپا قد بدهد؟ چقدر باید طول بکشد تا یکی از این تیم‌ها فاصله نجومی‌اش با مادرید را جبران کند؟ چند سال؟ چند دهه؟ تخمین زدنش واقعا سخت است.
سناریوی فینال اما درست مثل مراحل قبلی پیش رفت. رئال تیم برتر زمین نبود، اما ژن پیروزی در خون این باشگاه وجود دارد و آنها می‌دانند چطور در بدترین شرایط باید بهترین نتیجه را بگیرند. لیورپول مخصوصا در نیم‌ساعت اول بازی آشکارا تیم بهتری بود. تعداد شوت‌ها 24 به 4، ضربات داخل چارچوب 9 به 2، مالکیت توپ 54 به 46، پاس‌ها 617 به 514 و کرنرها 6 به 2. همه آیتم‌ها به سود لیورپول است، غیر از همان اصل‌کاری؛ توپ‌هایی که از خط دروازه رد شدند! آمار مهارهای دو دروازه‌بان، تفاوت کلیدی بازی را نشان می‌دهد؛ جایی که آلیسون بکر سیوی نداشت و تازه خوش‌شانس بود یک اشتباه بزرگش در نیمه اول منجر به فروپاشی دروازه لیورپول نشد، اما تیبو کورتوا در یکی از بهترین شب‌های دوران بازی‌اش 9 مهار کلیدی انجام داد و یک بار هم با کمک تیر دروازه مانع از گل خوردن تیمش شد. با این پیروزی، کارلو آنچلوتی هم موفق شد به عنوان مربی برای چهارمین بار تیمش را قهرمان چمپیونزلیگ کند. او دو بار با میلان و دو بار با رئال مادرید فاتح لیگ قهرمانان شده تا از این حیث نیز در تاریخ این مسابقات رکورددار شود. او پس از فینال گفت: «دست به کاری زدیم که برای بسیاری تصورش مشکل بود. خوشحال هستم که فصلی تماشایی را برای مادرید رقم زدیم و بسیار امیدوارم تا بتوانیم با قدرت بیشتری به سوی آینده گام‌برداریم. فتح لیگ قهرمانان با رئال مادرید سخت‌تر از دیگر تیم‌هاست چون عزم رقبا برای ناکام گذاشتن این تیم به مراتب بیشتر است.» این بازی البته خالی از حاشیه هم نبود و اقدام غیرقانونی شماری از هواداران لیورپول برای حضور در ورزشگاه، منجر به مداخله پلیس و تاخیر 37 دقیقه‌ای در شروع مسابقه شد. در پایان رقابت‌های این فصل کریم بنزما با 15 گل آقای گل شد تا شانس اصلی فتح توپ طلا در پایان سال میلادی لقب بگیرد.
