برای درمان یاس و ناامیدی از درگاه خداوند چکارهایی باید کنیم؟

  انسان همواره باید از گذشته های سو نگران و نسبت به آینده خود نیز بیمناک باشد در عین حال این خوف و اندوه هرگز نباید به گونه ای باشد که انسان را مایوس و ناامید سازد .چه این خود گناهی کبیره و دامی ابلیسی است . خداوند منان رحمتی بی پایان دارد و از همه بندگان گنهکار خود دعوت نموده است که به او التجا نموده و به سوی رحمت بیکرانش دست نیاز بگشایند و وعده داده است که اگرتوبه نموده و دست از زشتی ها بشویند همه گناهان را خواهد بخشید وآنان را مشمول لطف و کرم بی منتهای خود خواهد کرد .از امام باقر ( ع ) روایت است : ( ( لیس من عبد مومن الا و فی قلبه نوران نور خیفه و نور رجالو وزن هذا لم یزد علی هذا ولو وزن هذا لم یزد علی هذا؛ هیچ بنده مومنی نیست جز آنکه در ضمیرش دو نور تابان است : ( ( نور خوف ) ) نسبت به کرده های پیشین و فرجام پسین و ( ( نور امید ) ) به فضل و رحمت پروردگار.که اگر هر یک با دیگری سنجیده شود هیچ یک فزونی نخواهد یافت ) ) ، ( وسایل ، ج 2، ص 488 ) .
بنابراین باید با حفظ حالت التجا و تضرع دایمی در برابر خداوند امید و رجا به عنایات واسعه خدای رحمان و بنده نواز رانیز در دل بالا برید و رجا را همسان در دل جای دهید .زیرا غلبه خوف موجب یاس و غلبه رجا موجب جریت بر گناه است ولی تساوی آن دوبهترین عامل بازدارنده از گناه و تشویق کننده به توبه و انجام عمل صالحمی باشد .نکته دیگر این که اساساً یاس از رحمت خدا ناشی از نقصان معرفت و یقین است . با تقویت این دو انسان هرگز گرفتار یاس و نومیدی نخواهد شد .حقیقت توبه و استغفار، پشیمانی از گناه گذاشته و عزم وتصمیم بر عدم ارتکاب آن در آینده است و اگر این حالت برای کسی پیش آمد، این نشانه توبه واقعی است و پذیرفته شدن توبه واقعی حتمی می باشد .پس ما باید سعی کنیم توبه مان استغفار حقیقی باشد.;