میزان سنجش اعمال در نزد خداوند، معرفتی است که بر پایه آن، عمل انجام می شود. اگر چند نفر یک عمل مشابه را انجام دهند مثلاً دو رکعت نماز بگزارند یا کارهای شایسته دیگر انجام دهند، پاداش آنان به میزان معرفتشان به خداوند بزرگ بستگی دارد که اساس و پایه هر عبادت است.
کسانی که در معرفت الهی غور کرده، و از دریای محبّت الهی جرعه ها نوشیده و در دانش الهی به مقام مکین رسیده اند و خداوند از آنان به «راسخون فی العلم» تعبیر می کند این گونه دعا می کنند:
رَبَّنا لا تُزِ غْ قُلُوبَنا بَعْدَ إِذ هَدَیْتَنا وَهَبْ لَنا مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إِنَّکَ أَنْتَ الوَهّابُ * رَبَّنا إِنَّکَ جامِعُ النّاسِ لِیَوْمٍ لا رَیْبَ فِیهِ إِنَّ اللّهَ لا یُخْلِفُ المِیعادَ؛
[1]
بارالها، پس از آن که ما را هدایت کردی دل ما را از حق بر مگردان و از نزد خود به ما رحمت ده، همانا تو بخشنده ای. پروردگارا، تو مردم را در روز قیامت که در آن تردیدی نیست گرد می آوری، همانا خداوند در وعده گاهش تخلّف نمی کند.
[1]
. آل عمران (3) آیات 8 9.
