لامارتین، شاعر و نویسنده‌ی فرانسوی می‌گوید: «منشاء هر کار بزرگی زن است، زن کتابی است که جز به مهر و محبت خوانده نمی‌شود». زنان همواره در جهان در عرصه‌های مختلف فعال بوده‌اند و خصوصا در ترویج و پیشرفت فرهنگ، هنر، ادبیات و علم، نقش به‌سزایی داشته‌اند. زنان، بخش جدایی‌ناپذیر ادبیات هستند و نمی‌توان نقش آن‌ها را در ادبیات نادیده گرفت. مصطفی مستور در این‌باره در کتاب «استخوان خوک و دست‌های جذامی» می‌نویسد: «اگه زنی در کار نباشه، عشقی هم در کار نیست. شکسپیر و حافظ و رومئو وژولیت و شیرین و فرهاد ول معطل‌اند. اگه روزی زن‌ها بخواند از این جا برند، تقریبا همه‌ی ادبیات و سینما و هنر دنیا رو با خودشون باید ببرند».
بنیتا هر هفته به بررسی زندگینامه و معرفی آثار زنان شاعر و نویسنده می‌پردازد. در این قسمت، به بهانه‌ی درگذشت امیلی دیکینسون، شاعر مشهور آمریکایی، نگاهی به زندگی و آثار این بانوی شاعر خواهیم داشت.
امیلی الیزابت دیکینسون به تاریخ 10 دسامبر 1830 در آمهرست ایالت ماساچوست در آمریکا متولد شد. او خانواده‌ای انگلیسی و بسیار اصیل داشت. پدربزرگ پدری امیلی، ساموئل دیکینسون، از بنیان‌گذاران کالج آمهرست بود پدرش قانون‌گذاردولتی ایالت بود. امیلی فرزند دوم از سه فرزند خانواده‌ی دیکینسون بود. دوران کودکی امیلی با دوستان خوب، خواندن و ماجراجویی در طبیعت سپری شد.
دیکینسون مدت زیادی در کالج آمهرست مشغول به تحصیل شد ولی نهایتا آنجا را ترک کرد.
امیلی، نوشتن را از نوجوانی آغاز کرد و مانند پیچکی که شروع به رشد می‌کند، به متون غنی و نویسندگان قوی تکیه کرد و در باغ ادبیات رشد کرد و قد برافراشت. او در همان سنین نوجوانی با اشعار رالف والدو امرسون انس گرفت.
افرادی که با امیلی در ارتباط بودند، روی اشعار او تاثیر فراوانی داشتند. یکی از این افراد نزدیک‌ترین دوست امیلی، سوزان گیلبرت بود که بعدها همسر برادرش ویلیام شد. چارلز وودزورث از دیگر افراد تاثیرگذار بود و عده‌ای بر این باورند که پس از سفر چارلز، در اشعاری که امیلی در آن برهه‌ی خاص زمانی سروده، نوعی حزن و اندوه عاشقانه دیده می‌شود. البته براساس برخی شواهد، دوستی این دو نفر هرگز یک رابطه‌ی عاشقانه نبوده است. بحث‌های زیادی در مورد رد پای عشق در اشعار دیکینسون وجود دارد. برخی این عشق را مربوط به اوتیس پی لورد، قاضی دادگاه عالی ماساچوست، می‌دانند و برخی مربوط به ساموئل بولز (ویراستار اسپرینگفیلد).
امیلی با همراهی خواهر کوچکش از مادر بیمارش تا زمان مرگ مراقبت کرد. طبق شواهد، امیلی به نوعی درگیر بیماری روحی بود. او از اضطراب، افسردگی و ترس از مکان‌های شلوغ رنج می‌برد. امیلی به خاطر بیماری‌اش از سال 1860 در انزوا و به دور از مردم زندگی کرد. او در خلوت خود، بسیار مطالعه می‌کرد و فعال بود و با خانواده‌اش اوقات خوشی را می‌گذراند.
امیلی به اشعار رابرت و الیزابت براونینگ و جان کیتس علاقه‌ی بسیاری داشت و از خواندن اشعار شاعر هم دوره‌اش والت ویتمن، به خاطر وجود شایعاتی در مورد فساد او، خودداری می‌کرد.
امیلی دیکینسون، در زمان خودش شناخته نشد و آثار او پس از مرگش منتشر شدند. امیلی پیش از مرگ از خواهرش خواسته بود که آثار او را بسوزاند و هرگز منتشر نکند. اما خواهرش این کار را نکرد و اشعار امیلی پس از مرگ خواهرش، در خانه‌ی او پیدا شد. اشعار امیلی، به دلیل نوآوری در فرم و ترکیب، پس از انتشار مورد استقبال فراوان قرار گرفتند.
امیلی در 15 می 1886، در سن 55 سالگی بر اثر بیماری کلیوی درگذشت و در آرامگاه خانوادگی‌اش به خاک سپرده شد. در مراسم خاکسپاری او، شعری از امیلی برونته که بسیار دوست می‌داشت را برایش خواندند.
برای شناخت شاعر، بهترین مرجع اشعار به جا مانده از او هستند. با هم شعری از امیلی دیکینسون را می‌خوانیم.
امید چونان پرنده ایست
که در روح آشیان دارد
و آواز سر می دهد با نغمه ای بی کلام
و هرگز خاموشی نمی گزیند
و شیرین ترین آوایی ست که
در تندباد حوادث به گوش می رسد
و توفان باید بسی سهمناک باشد
تا بتواند این مرغک را
که بسیار قلب ها را گرمی بخشیده
از نفس بیندازد
من آنرا در سردترین سرزمین شنیده ام
و بر روی غریب ترین دریاها
با این حال؛ هرگز؛ در اوج تنگدستی
خرده نانی از من نخواسته است!
اگر از خواندن این مقاله لذت بردید، می‌توانید زنانی که با قلمشان جاودانه شدند؛ اِتِل لیلیان ووینیچ را نیز بخوانید.
دوستان و همراهان همیشگی بنیتا، شما می‌توانید سری مقالات زنانی که با قلمشان جاودانه شدند را هر هفته سه‌شنبه دنبال کنید. لطفا نظرات و پیشنهادات خود را در بخش نظرات به اشتراک بگذارید؛ همچنین می‌توانید به کانال تلگرامی بنیتا بپیوندید.
منابع:
emilydickinsonmuseum، poets، biography
