سرمقاله
«ذلّت» بدون شک یکی از مصادیق فساد است و انسان ذلت پذیر، مفسد است. چنین انسانی در وهله اول نفس خویش را به فساد کشیده است و ثانیا جامعه و دیگران را به سمت فسادِ ذلت پذیری سوق می دهد. نفس انسان عنصری است که باید به سوی خدا به عنوان مبدأ همه خوبی ها، کمالات و ارزش ها حرکت کند: «یا ایها الانسان انک کادحٌ الی ربک کدحا فملاقیه» (انشقاق: 84)؛ ای انسان تو به سوی پروردگارت در صیرورت و حرکت هستی و سرانجام او را ملاقات خواهی کرد. انبیا و رسولان الهی و آسمانی آمده اند تا ما را از ذلت و پستی و خِزی و خواری نجات بخشند. روشن است که پیامبران همواره با مظاهر فساد و تباهی مبارزه کرده اند و یکی از مصادیق بارز فساد و تباهی در میان ابناء بشر، ذلّت و خواری و کرنش آدمی در برابر مستکبران و طواغیت بوده و هست. در آیه «ولو انّا اهلکنا هم بعذابٍ من قبله لقالوا ربّنا لولا ارسلت الینا رسولاً فنتبع آیاتک من قبل ان نذل و نخزی» (طه: 134) این نکته به خوبی هویداست که اگر رسولان آسمانی، بشر را به شاهراه هدایت رهبری نکنند، آدمیان گرفتار ذلت و خِزی و خواری می شوند. بنابراین همه کسانی که بشر را به سوی غیر خدا و ارزش های ضددینی می خوانند، در حقیقت در مسیر ذلیل کردن (تذلیل) انسان قدم برمی دارند.
در جامعه ما، کسانی با نام اصلاحگری و اصلاح طلبی گام در مسیر افساد گذاشته و نسل جوان ما را به ذلت پذیری و کرنش در برابر فرهنگ و تمدّن منحط امریکایی فرامی خوانند و آن گاه که به آنان گفته می شود که شما مفسدید، می گویند ما در پی اصلاح جامعه هستیم و ما مصلحیم. قرآن کریم می فرماید: «و اذا قیل لاتفسدوا فی الارض، قالوا انما نحن مصلحون» (بقره: 11)؛ وقتی به آنان گفته می شود در زمین فساد نکنید، می گویند ما فقط در پی اصلاح هستیم! اگر ذلت پذیری و کرنش و تعظیم در برابر مستکبرین خود یک فسادِ درونی است، انسان های ذلیل و منفعل چگونه می توانند پرچم اصلاح طلبی به دست گیرند و خود را اصلاحگر و اصلاح طلب بخوانند؟!
کسانی که بنا بر اسناد و مدارک معتبر، از دولتمردان مفسد و مستکبر غرب، دلار دریافت کرده و می کنند تا جامعه دینی و اسلامی ما را به سمت غرب و امریکا و اروپا بکشانند و همان ارزش های منحط و منفی تمدن غربی را بر جامعه ما حاکم کنند، چگونه می توانند خود را اطلاح طلب بخوانند؟ هیچ فسادی، بالاتر از ظلم پذیری و انفعال در برابر ظالم نیست! این چه خواری و ذلت و پستی است که امروزه دامنگیر برخی از سیاسیون ما شده است که ذلیلانه و منفعلانه در برابر تهدیدهای مستکبران سر تعظیم خم کرده و عزّت و سربلندی و سیادت امت اسلامی را نادیده می گیرند؟!(1)
کسی که می خواهد پرچم اصلاحگری به دست گیرد باید خود در درون خویش، عزیز باشد و عزّت نفس داشته باشد. خداوند می فرماید: «انّ العزّة للّه و لرسوله و للمؤمنین»؛ عزّت و آقایی ازآنِ خدا و رسولِ خدا و مؤمنان است. عزّت و آقایی، از مقوله احساس درونی است و این عزّت، یک امر حقیقی و عینی است، نه یک امر اعتباری و مجازی و صوری! انسان هایی حقیقتا عزیزند که باطنا در برابر غیر خدا کرنش نمی کنند و واقعا در برابر مستکبران و گردن کشان سر تسلیم فرود نمی آورند. چنین انسان هایی می توانند اصلاح گر باشند و جامعه خود را به سوی صلاح و فلاح هدایت کنند. اما آن ها که هنوز در بند فسادِ درون گرفتارند، چگونه می توانند در بیرون اصلاح گر باشند؟!
به مصداق «الناس علی دین ملوکهم»: «مردم بر دینِ سرانِ خود هستند.» وقتی رجال سیاسی یک جامعه، ذلیل و ذلت پذیر باشند، به تدریج سایر افراد جامعه نیز به سوی قبول و پذیرش ذلّت سوق داده می شوند. از این رو، باید دقت کنیم که سرنوشت جامعه را به دست چه کسانی می سپاریم و مناصب و مقامات حساس و سرنوشت ساز کشور را به چه کسانی و با چه افکار و اندیشه هایی می دهیم؟! اصلاحگران واقعی کسانی هستند که از خود ایده و رأیی دارند و به مردم جامعه خود خط می دهند و آنان را در مسیر صلاح و سعادت حقیقی هدایت می کنند و اما کسانی که خود منفعل محض اند و از خود استقلالی در رأی و فکر و اندیشه ندارند و به میل این و آن و هوس مریدان حرکت می کنند، هرگز نمی توانند مصلح جامعه باشند و امت را به فلاح و رستگاری برسانند! مصلح دینی و اجتماعی نخست باید بر نفس خود مسلط باشد و برای نیل به مقام و ثروت و... آقایی و عزّت و سیادت خود را نفروشد! حاصل آن که اصلاحگری و داعیه اصلاح طلبی هرگز با ذلّت پذیری و روحیه انظلام و انفعال سازگاری ندارد و آن ها که امروز با نام اصلاحات در برابر امریکا سر تعظیم فرود آورده اند، عِرض خود می برند و زحمت ما می دارند و آب در هاون می کوبند!!
والسلام.سردبیر
1 بنگرید به نامه 127 نفر!
