فیلم "سلامت" و پاسخی به دو ابهام همیشگی پیرامون جشنواره ها/ سازمان هایی که با سینما عاقبت بخیر می شوند!

علت برگزاری جشنواره های متعدد هنری و سینمایی در کشور همواره از جمله سوالات بی پاسخ رسانه های گروهی از دولتمردان فرهنگی طی سالیان گذشته تاکنون بوده است.
اینکه چرا با وجود انواع مشکلات و نارسایی ها در عرصه هنری به ویژه سینما، همچنان سالیانه برنامه هایی با هزینه های نه چندان خیلی کم، تحت عنوان"جشنواره" زینت بخش فضای فرهنگی کشور است، پرسشی ست که بارها از سوی افکار عمومی مطرح شده و دست اندرکاران آن تنها به بیان برخی کلی گویی های واضح بسنده نموده اند.
در این میان تعدّد جشنواره های موضوعی و به تعبیری سازمانی و نهادی نسبت به برخی جشنواره های اصلی چون فجر، کوتاه و مستند(سینما حقیقت) که از سابقه چندین ساله برخوردارند، ذهن مطالبه گر علاقمندان به سینما را بیش از موضوعات دیگر درگیر کرده و ابهامات بیشتری را پدید آورده است.
شاید برای پاسخ دقیق تر به این سوالات؛ بگونه ای که از دایره عدالت نیز خارج نشویم می بایست دو موضوع اساسی مورد بررسی قرار گیرد؛ اینکه ضرورت کلی برگزاری جشنواره ها چیست؟ و دیگر اینکه جشنواره های موضوعی تا چه حد در تامین نظرات سازمان های برگزار کننده می توانند موفق باشند؟
نگارنده معتقد است عرصه فرهنگ و هنر در هر جامعه ای به جهت فرهیختگی و برخورداری از شانیت حرفه ای فعالان آن، نمادی بسیار موجه از سلامت و شادابی آن جامعه به حساب می آید. چه بسا که در جوامع منفعل و راکد، هیچگاه اصحاب فرهنگ و هنر امکان بروز نداشته و اساساً در اینگونه محیط ها زمینه ای برای شکوفایی استعدادها و خلاقیت ها نیز فراهم نبوده و نیست. اگرچه این مبحث در حوزه های دیگر اجتماعی همچون ورزش و...نیز میتواند مصداق داشته باشد اما بیش از آن، تحرک جامعه فرهنگی هر کشوری نشانگر پویایی آن سرزمین تلقی می شود.
لذا برنامه ریزی برای تجمیع، ارزیابی و قدردانی از برگزیدگان آثار سینمایی و البته در کنار آن تمایل اهالی هنر به مشارکت وسیع و دامن زدن به تکاپوی ناشی از آن، در ذات خود امری کاملا استراتژیک در جهت هدایت نشاط حاکم بر فضای فرهنگی کشور به حساب می آید و قابل ستایش و ضروریست. حال اینکه تعدّد و میزان هزینه کردهای آن تا چه میزان با اهداف و شرایط ایده آل از پیش تعیین شده برای جشنواره مطابقت دارد، بی شک به تدبیر و مدیریت دست اندرکاران و تصمیم گیرندگان باز میگردد و نافی اصالت برگزاری جشنواره ها محسوب نمی شود.
جشنواره ها به تعبیری حرکت طبیعی چرخ فرهنگ و هنر در یک جامعه را به تصویر می کشد؛ نوعی نفس کشیدن، حرکت کردن و تلاش برای بهتر عرضه کردن و دیده شدن آثار هنری که بالطبع و در مسیر زمان موجب ارتقای نگاه زیباشناسانه آحاد مردم نسبت به محیط پیرامون خود خواهد شد.
امروز روز بزرگداشت ابوعلی سینا و روز پزشک است؛ روزی که اتفاقا با گشایش دومین جشنواره فیلم سلامت به عنوان یکی از مهمترین جشنواره موضوعی کشور مصادف شده است. رویدادی فرهنگی که بطور خاص و بنا بر ادعای برگزار کنندگان آن در خصوص ترویج فرهنگ سلامت جسمی و روحی مردم جامعه تلاش می کند.
این جشنواره، میتواند برای پاسخ به سوال دوم این نوشتار  مصداق خوبی باشد؛ که آیا جشنواره های موضوعی که علاوه بر حرکت در مسیر شادابی و نشاط فعالان هنری، سعی در نهادینه سازی و هدایت افکار عمومی به ویژه سینماگران به موضوع پراهمیتی چون سلامت دارند تا چه حد در مسیر تحقق اهداف سازمانی خود گام برداشته و موفق بوده اند؟
آیا تنها با ذکر یک عنوان پرطمطراق و کلی چون"سلامت" و یا هر موضوع دیگری در حوزه های مختلف چون کودک، مقاومت، پلیس، شهر، نماز، عاشورا، جوان، ورزش و...در پسوند عنوان مهمتر و راهبردی تری چون"جشنواره" میتوان به تاثیرگذاری آن بر هنرمندان برای تمرکز بر ساخت و تولیداتی متناسب با موضوع جشنواره در سالهای آتی امیدوار بود؟
بی شک این امیدواری و به بیانی دیگر بازخوردگیری از برگزاری یک‌جشنواره موضوعی، منوط به برنامه ریزی دقیق، علمی و کارشناسی و پرهیز از رفتارهای نمایشی ست تا دربرگیرنده نتیجه ای مطلوب باشد.
متاسفانه اتفاقی که سالها در حوزه جشنواره های موضوعی در حال رخ دادن است و اغلب نیز کسی خود را پاسخگو نمی داند، توجه بیش از حد به چارچوب های نمایشی و غیرموثر در روند برگزاری جشنواره های موضوعی ست؛ بگونه ای که گهگاه جشنواره از ریل اصلی طراحی شده خارج شده و بدون اینکه ذهن پرسشگری جویا شود در جهتی قرار می گیرد که بیشتر به برپایی یه کارناوال شادی مبدل می شود تا یک اقدام اصیل و هدفمند فرهنگی!؟
تغییر و ارتقای یک بینش و یک نگاه که منجر به تغییر ذائقه و رفتار هر فرد و به تبع آن جامعه می شود باید از وظایف عمده و شاید مهمترین هدف یک جشنواره موضوعی باشد که قصد دارد با تکیه بر ابزار رسانه ای چون سینما و تلویزیون برای هدایت مخاطبان خود اعم از مردم و هنرمندان بهره ببرد. در این راستا هیچ نهادی چون آموزش به مخاطب اهمیت نداشته و برنامه های آموزشی و توجیهی تنها با تعامل و گفتگو با رهبران فکری جامعه (بخوانید اصحاب اندیشه ورز عرصه هنر) جهت انتقال پیام های مورد لزوم در دایره ای وسیع تر در میان لایه های مختلف جامعه پدید خواهد آمد.
جشنواره فیلم"سلامت" با توحه به تجربه سال گذشته و برنامه های اعلام شده امسال، به نظر یکی از این رویدادهای مهم و غیرقابل انکاریست که می تواند به عنوان یک الگو در برگزاری جشنواره های موضوعی مورد مطالعه و مداقه بیشتری قرار گیرد.
کاهش هزینه ها و رعایت اصل صرفه جویی که اغلب نوعی تابوشکنی در برخی قواعد مرسوم جشنواره ها! تلقی می شود و در کنار آن برنامه ریزی برای تقریب آرا و افکار و رفع سو تفاهمات پیش آمده میان برخی هنرمندان و جامعه پزشکی از طریق نشست ها و بکارگیری ارتباطات دوسویه، تاکید بر برگزاری کارگاهها و اصطلاحاً پنل های آموزشی جهت ارایه اطلاعات تخصصی و پزشکی به علاقمندان و فعالان هنری و در عین حال فراهم سازی شرایط دسترسی سینماگران به موضوعات عمده عرصه سلامت، همراه با تلاش برای تولیدات موثر همچون سریال سازی(به جهت وسعت مخاطب در سراسر کشور) و حمایت از فیلمسازان برگزیده عواملی ست که میتواند این جشنواره موضوعی را تا حد امکان به اه اف تعیین شده خود نزدیک کرده و در عین حال پویایی مدنظر در یک جشنواره را نیز با خود همراه داشته باشد.