تعطیلات آخر هفته خود را چگونه بگذرانیم – هفته اول شهریور

سلام به همه نماوایی های عزیز روز و شبتون بخیر امیدواریم هفته خوبی رو پشت سر گذاشته باشید و هفته هیجان‌انگیزی در انتظارتان باشِ این هفته در ستون تعطیلات آخر هفته خود را چگونه بگذرانیم چهار پیشنهاد جذاب و مفرح رو براتون در نظر گرفتیم دو تاش مال کسانیِ که می‌‌خوان از خونه بیرون بزنند و سه تاش هم ما کسانیِ که ترجیح می دن زیر باد کولر باشند و ساعت‌های تعطیلیشون رو ساکت و آروم سپری کنند.
پیشنهاد اول: امیر نادری بعد از سال‌ها
بچه‌های متولد دهه 50 و نیمه دهه اول شصت احتمالاً شخصیت امیرو (خر توپولو) رو در فیلم‌ ساز‌دهنی به خاطر دارند همچنین تصویر یک پسر سیاه‌چرده‌ای که داره توی گرمای کشنده به سمت یک توده یخ می‌دوه. امیر نادری کارگردان فیلم‌های «دونده» و «سازدهنی» یکی از مهم‌ترین سینما گران موج نوی سینمای ایران محسوب می‌شه که سال‌هاست در خارج از ایران زندگی می کنه و فیلم می‌سازه. بعد از نزدیک به سی سال از این کارگردان دوست‌داشتنی سینمای ایران فیلمی بر روی پرده رفته فیلمی بهتون پیشنهاد می‌کنم از دست ندینش. فیلم «کوه» که آخرین ساخته نادری هست و یک فیلم بسیار کم دیالوگ و با انبوهی تصویر چشم‌نواز؛ فیلمی است سخت و پیچیده که داستان گنگی را تعریف می‌کند. ولی همین داستان پیچیده و گنگ به همراه نماهای خاکستری گونه فیلم ساعت‌ها بعد از تماشای فیلم شما رو رها نخواهد کرد برای مدتی زیادی در ذهنتان باقی خواهد ماند. «کوه» به‌عنوان اولین فیلم ایتالیایی زبان نادری، روایتگر ماجرای مردی است که به‌رغم تاریکی مطلقی که پیرامونش را فراگرفته، تقلا می‌کند آفتاب را به روستای خود بازگرداند. در خلاصه داستان فیلم آمده: «در گذشته‌های دور، در دهکده‌ای نیمه متروک پای کوه، آگوستینو به همراه همسرش نینا و پسرش جان زندگی می‌کند. آن‌ها قربانی سختی‌های زندگی و درگیر جنگ دائمی با طبیعت می‌شوند.»
آندریا سارتورنی و کلودیا پوتنتزا بازیگران اصلی جدیدترین فیلم سینماگر ایرانی هستند که تقریباً تمام صحنه‌های آن در کوه‌های منطقه تیرول جنوبی و در ارتفاع 2500 متری از سطح دریا فیلم‌برداری شده است. این فیلم در هفتاد سومین دوره فستیوال ونیز حضور داشت و نظر بسیاری از منتقدین رو بسمت خودش جذب کرد.
پیشنهاد دوم: رضا بهبودی و باران کوثری در شهرزاد
اگر بجنبید می‌توانید یکی از بهترین نمایش‌هایی که تابستان امسال بر روی صحنه رفتند را ببینید؛ «گفت‌وگوی برجای‌ماندگان» به نویسندگی محمد زارعی و کارگردانی میلاد شجره روزهای آخر خود را در پردیس تئاتر شهرزاد (سالن دو) می‌گذراند. نمایشی با متنی هوشمندانه و تأثیرگذار. بازی رضا بهبودی و باران کوثری یکی از نقاط درخشان این نمایشِ که نزدیک به 80 دقیقه شما را بر روی صندلی هاتون میخکوب می‌کنه. فارغ از دیدن نمایش «گفت‌وگوی برجای‌ماندگان» اگر به سالن شهرزاد سر زدید قهوه‌ دمی کافه طبقه دومش رو از دست ندین. آدرس این پردیس تاتر تازه بازشده حافظ تقاطع خیابان‌های نوفل‌لوشاتو و رازی شماره 74 هست.
پیشنهاد سوم: فیلم بازی کلاسیک
اگر اهل سینمای کلاسیک هستید و دلتون ضعف می‌ره برای فیلم‌های سیاه‌سفید دهه 40 و 50؛ اگر عکس همفری بوگارت و دین مارتین و جان وین بکراند گوشی تبلت و یا کامپیوتر تون و یا اینکه ادری هیپبرن و کیم نواک زنان فراموش ناشدنی رؤیاهای صادقه تون هستند. حتماً شاهکار سینمای کلاسیک آمریکا یعنی ژانر وسترن براتون از جایگاه ویژه‌ای برخورداره. ژانری که با القاب مثل مردسالارانه زن‌ستیز ُ ریسیست و یا چیزهایی ازاین‌دست بارها و بارها تخریب‌شده و رفته‌رفته به یک خاطره دور تبدیل‌شده. فارغ ازاین‌گونه توصیفات درباره یکی از مهم‌ترین ژانرهای تاریخ سینما که دست‌کم دو دهه سلطان بی‌چون‌وچرای پرده‌های نقره‌ای بود به شما پیشنهاد می‌کنم یک پنجشنبه جمعه تماماً وسترن رو برای خودتون در نظر بگیرید. اول و به ترتیب اولویت زمانی به تماشا شاهکار جان فورد کبیر یعنی فیلم «مردی که لیبرتی والانس را کشت» The Man Who Shot Liberty Valance بنشینید و بعد هم کار رو با دیدن دو تا از وسترن‌های اسپاگتی سرجیو لئونه تمام کندی یعنی فیلم‌های «خوب، بد، زشت» The Good, the Bad and the Ugly و «به خاطر چند دلار بیشتر» For a Few Dollars More. بی‌شک وقتی دو تا شاهکار سرجیو لئونه رو می‌بینید موسیقی انیو موریکونه رو از دست نخواهید داد.
پیشنهاد آخر: نوستالژی دنی بویل
فیلم Trainspotting و صحنه‌هایش برای بسیاری جزو صحنه‌های ماندگار است. سکانس‌های تلخ و شوخی‌های سیاه فیلم بویل از لحظات ناب سینمای دهه نود میلادی است. کارگردان بریتانیای که برای فیلم «میلیونر زاغه‌نشین» Slumdog Millionaire در سال 2008 فاتح همه جوایز معتبر سینمایی شد بعد از بیست سال دست روی نوستالژی فیلم خودش گذاشته و قسمت دوم Trainspotting را به نام T2 Trainspotting رو کارگردانی کرده است. قسمت دوم این فیلم دوباره همه شخصیت‌های فیلم قبلی رو در کنار هم جمع کرده و با یک داستان پرپیچ‌وخم دوباره یک روایت سورپرایز کننده را تعریف می‌کند. دنی بویل در آستانه ورود به ششمین دهه زندگی‌اش کماکان شبیه یک جوان بیست‌وسه چهارساله فیلم می‌سازه وجوه بصری و جلوه‌های ویژه فیلم فارغ از قصه و یا اینکه آیا با پارت اول فیلم خاطره دارید یا نه شما را مجاب می‌کنه. دوستانی که قسمت اول رو ندیدن نگران این نباشند که قسمت دوم براشون بی معنی و بی‌سر ته قطار بازی دو به همون اندازه که در ادامه قسمت اولش به همون اندازه هم به‌عنوان یک فیلم مستقل فیلمی قابل‌احترام و ارزشمنده.