موزه صلح یکی از موزه‌های شهر تهران است که در ساختمان اهدایی شهرداری تهران در پارک شهر (در مرکز شهر و اراضی محله سنگلج) قرار دارد.
موزه دارای یک سالن اصلی است که در آن نمادهایی برای نشان دادن پیامدهای جنگ در دنیا و عواقب کاربرد سلاح‌های شیمیایی و اتمی در معرض نمایش قرار داده شده‌اند. در این بخش اسناد و اشیای منحصر به فردی از جنگ شیمیایی علیه مردم ایران نشان داده شده است.
اندیشه تأسیس این موزه در ملاقات اعضای انجمن حمایت از قربانیان سلاح‌های شیمیایی در تهران با مسئول هماهنگی شبکه جهانی موزه‌های صلح در سال 1384 شکل گرفت. این گفتگو و همچنین دیدار اعضای این انجمن از هیروشیما در همان سال تمایل به شکل‌گیری یک موزه صلح در تهران را تقویت کرد. در شهر هیروشیما رنج‌های حاصل از کاربرد سلاح‌های اتمی علیه ژاپن به انگیزه‌ای برای تلاش در مسیر صلح تبدیل شد که در موزه صلح هیروشیما به خوبی متجلی شده است. بنیان‌گذاران موزه صلح تهران نیز از این تجربیات جهانی الهام گرفته و به فکر راه‌اندازی مرکزی برای نشان دادن رنج‌های مشابهی که ایران در اثر قربانی شدن توسط سلاح‌های شیمیایی متحمل شده است، افتادند.
در بخش دیگر موزه، صلح در فرهنگ ملی و دینی ایرانیان و راه‌های مشارکت هر فرد در جهت ترویج صلح و دوستی مورد تأکید قرار گرفته است.
بخشی از موزه نیز به برنامه‌های آموزشی اختصاص دارد که برگزاری کارگاه‌های آموزشی و کنفرانس‌هایی با موضوع فرهنگ، صلح، آشتی و حقوق بشر دوستانه بین‌المللی، خلع سلاح و لزوم ریشه‌کن شدن سلاح‌های کشتار جمعی از جهان و پیامدهای جنگ می‌پردازد.
علاوه بر این موزه صلح دارای استودیوی مستندی می‌باشد که در آن می‌توان سرگذشت قربانیان جنگ را به عنوان اسناد تاریخی ثبت و ضبط نمود.
کتابخانه صلح در موزه دارای منابع گوناگونی از آثار مرتبط از حقوق بین‌الملل تا برقراری صلح و تاریخ شفاهی قربانیان جنگ است.
نمایشگاه‌های هنری دائمی و موقت با موضوع صلح که در این موزه برپا می‌گردد، آثار هنرمندان ایرانی و خارجی را به نمایش می‌گذارند.
همچنین دبیرخانه شهرداران ایرانی عضو سازمان بین‌المللی شهرداری صلح، در موزه صلح تهران واقع شده است.
ساختمان موزه صلح تهران در سال 1389 خورشیدی به طور موقت برای بازسازی بسته شد و ساختمان جدید در تیرماه 1390 با حضور مهمانانی از کشورهای مختلف جهان از جمله رئیس موزه صلح هیروشیما و معاون شهردار وقت تهران برای بازدید عمومی افتتاح شد.
اعضای این موزه اغلب داوطلبانی هستند که به صورت افتخاری با موزه همکاری می‌کنند و تعدادی از آنان خود قربانیان سلاح‌های شیمیایی هستند که به عنوان راهنمایان موزه به فعالیت مشغول می‌باشند.
