سواحل زیبای دریای عمان مهم‌ترین جاذبه گردشگری شهرستان جاسک در استان هرمزگان به شمار می‌رود.
پهنه آبی دریای عمان یا به معنای صحیح‌تر؛ خلیج عمان، پیشروی آب اقیانوس هند به داخل خشکی در جنوب غربی آسیا است که در شمال غربی دریای عرب و اقیانوس هند و شرق تنگه هرمز و خلیج فارس و میان کشورهای ایران، عمان و پاکستان قرار دارد. این خلیج در حقیقت، از سه سمت به خشکی و از یک سو به دریای آزاد (اقیانوس هند) مرتبط است. این حوضه کوچک اقیانوسی، باقیمانده یک اقیانوس وسیع قدیمی به نام «نِئو تِتیس» است که به علت برخورد ورقه عربی به اوراسیا، کوچک شده است. مساحت این دریای تاریخی، 903 هزار کیلومتر مترمربع، حداکثر طول آن از شمال غربی تا جنوب شرقی، 950 کیلومتر و حداکثر عرض آن از شمال شرقی به جنوب غربی، حدود 340 کیلومتر می‌باشد. اگرچه عرض دریای عمان از عرض آب‌های خلیج فارس کمتر است اما در مقابل، عمق آن از خلیج فارس بیشتر است و هرچه به سوی غرب پیش رویم، عمق آن به سرعت کم می‌شود. عمق دریای عمان در اطراف بندر چابهار (در استان سیستان و بلوچستان) حدود 3398 متر و در نزدیکی تنگه هرمز به 73 متر می‌رسد. آب دریای عمان تا حدودی شور است و شوری آن به طور متوسط 37 در هزار می‌باشد. طول ساحل ایران در امتداد دریای عمان، از خلیج گواتر تا بندرعباس، 784 کیلومتر است و این مسافت، نیمی از کناره‌های جنوبی ایران را تشکیل می‌دهد.
از شمال دریای عمان، مدار رأس السرطان عبور می‌کند از این رو این خلیج، در منطقه گرم کره زمین واقع شده است. حداکثر درجه حرارت سطح آب در مرداد ماه 33 درجه و در دی ماه حداقل 19.8 درجه سانتی‌گراد است.
در حاشیه این دریای تاریخی، شهرهای مهمی چون بندر چابهار و جاسک (در ایران) و مَسقَط و صحار (در عمان) واقع شده‌اند. در واقع بندر چابهار در استان سیستان و بلوچستان، نزدیک‌ترین و آسان‌ترین راه دسترسی کشورهای آسیای میانه به آب‌های آزاد است.
نام دریای عمان پیش از اسلام به درستی روشن نیست. به نقل از هرودوت (512 پیش از میلاد)، نخستین بار ناوگان داریوش بزرگ به دریاسالاری اِسکیلاس یونانی، از رود سند وارد دریای اریتره (دریای احمر و بحر عمان و خلیج فارس) شد و سواحل مُکران* و عربستان ]عمان[ را بازدید کرد. در قرن چهارم هجری قمری، دریای عمان جزو دریای اعظم به شمار می‌آمد و هر بخشی از دریای اعظم به نام ناحیه یا شهری که در کنار آن قرار داشت، خوانده می‌شد مانند دریای پارس، دریای بصره و دریای عمان. ظاهراً به لحاظ رونق بازرگانیِ بندر و شهر عمان در دوره اسلامی، بحر عمان نیز اهمیت یافت زیرا در آن دوره بندر و شهر عمان، بارکده جهان به شمار می‌آمد و ظاهراً با بندر تیز در خلیج فارس ارتباط دائمی داشته است. بازرگانان آن ثروتمندترین تجار شهرها بودند و از مغرب و مشرق و جنوب و شمال، کشتی‌ها به آنجا می‌آمدند. در جنوب این بندر، دریای سبز یا بحر اخضر یا خلیج اخضر که امروز کمابیش مطابق با دریای عربستان است، قرار داشت.
در زمان‌هایی، دریای عمان و دریای پارس (خلیج فارس) را یکی می‌دانستند و سواحل جنوب شرقی ایران، بحر مُکران و بحر کرمان خوانده می‌شد. بحر کرمان از مشرق به بحر مکران پیوسته بود و از مغرب از جزیره کیش فراتر می‌رفت و قسمتی از بحر فارس را نیز دربر می‌گرفت. بحر مکران از مشرق به بحر سند و از مغرب به بحر کرمان پیوسته بود. ظاهراً گاهی قسمت جنوبی این دو دریا را بحر عمان می‌خواندند. بارکده کرمان در بحر کرمان، هرموز (یا هرمز) و بارکده مکران در دریای مکران، بندر تیز بود. از مطالب کتاب افضل‌الدین کرمانی چنین برمی‌آید که در آن دوره (پیش از حمله مغول)، بندر تیز؛ بارکده مکران، بندر بین قاره‌ای محسوب می‌شد و با مصر، حبشه و زَنج (زنگبار) در افریقا و با هند و سند در آسیای مرکزی و با کشورهای عربی مانند عمان و بحرین در خاورمیانه، مناسبات تجاری داشته است. در این دوره از مکران محصولاتی چون فانید (= شکر) و قند صادر می‌شد و مُشک، عنبر، پارچه‌های مخملی لطیف و محصولات دیگر در تیز داد و ستد می‌شد.
دریای عمان به لحاظ آن که بخشی از راه مواصلاتی خلیج فارس و مناطق نفت‌خیز آن با اقیانوس هند، شرق دور، افریقای شرقی، دریای مدیترانه و اروپا به شمار می‌رود، از نظر اقتصادی و سوق‌الجیشی اهمیت بسیار دارد. طبق مقررات قانون نفت مصوب مرداد 1336 خورشیدی، فلات قاره ایران در دریای عمان نیز مانند خلیج فارس، تابع مقررات قانون نفت ایران شد. شرکت شیلات ایران در سواحل شمالی دریای عمان دارای تأسیساتی می‌باشد.
در نتیجه مطالعات باستان‌شناسی در کرانه‌های جنوبی شهرستان‌های چابهار، جاسک و میناب که در ارتفاع کمتر از 200 متر قرار دارند، در شمال غربی شبه جزیره کنارک و کرانه رودی در جنوب روستای سَدَیج (حدود 100 کیلومتری شمال شرقی شهر جاسک) و در 10 کیلومتری جنوب شرقی روستای کوهستک (حدود 48 کیلومتری جنوب شهر میناب)، آثار باستانی ماقبل تاریخ یافت شد. آثار مکشوفه در سدیج متعلق به 6500 تا 7500 سال پیش از میلاد و در کنارک متعلق به دوره دیرینه سنگی میانه یا عصر حجر قدیم وسطی است.
*سرزمین مُکران، نام ناحیه اصیل آریایی‌نشین در جنوب شرقی ایران زمین می‌باشد که دارای اقوامی دلاور و جنگجو با قدمتی بیش از 3000 سال می‌باشد. نام این منطقه که امروزه بلوچستان خوانده می‌شود، در سنگ‌نبشته‌های داریوش بزرگ هخامنشی بر بیستون و تخت جمشید در سده ششم پیش از میلاد مسیح، «مکا» یا «مُکران» نوشته شده و از آن به عنوان استان چهاردهم فرمانروایی هخامنشی نام برده شده است.
کتیبه داریوش بزرگ در نقش رستم: «به خواست اهورامزدا این است شهرهایی که من جدا از پارس متعلق به ایران کردم. بر آنان حکمرانی کردم. آنچه از طرف من به آنان گفته شد آن را کردند. قانون من است که آنان را نگه داشت: ماد- خوزستان- پارت- هرات- بلخ- سغد- خوارزم- زرنگ- رخج- ث ت گوش- گندار- هند- سکائی‌های هوم نوش- سکائی‌های تیز خود- بابل- آشور- عربستان- مصر- ارمنستان- کپد و کیه- سارد- یونان- سکائی‌های ماورای دریا- سکودر- یونانی‌های سپر روی سر- لیبی‌ها- حبشی‌ها- اهالی مک- کارائی‌ها»
بلوچ‌ها در طول تاریخ از دیدگاه زبان و نژاد، تشکیل‌دهنده بخش اصلی پیکره ایران بزرگ می‌باشند. حکیم فردوسی در اثر جاودان خود؛ شاهنامه، بلوچ‌ها را بخشی از ارتش کیخسرو عنوان کرده است.
