اجرا (پرفورمنس آرت) یک فرم هنری مبتنی بر زمان است که به طور معمول شامل یک اجرای زنده برای بینندگان یا تماشاچیان خیابانی است و بخش‌های مختلف هنری مثل نمایش، شعر، موسیقی و نقاشی جزئی از آن هستند.
به طور کلی هنر اجرا بیش‌تر شبیه یک رویداد و زودگذر است، هرچند که اغلب اجراها ضبط می‌شوند یا از آن‌ها عکسبرداری می‌شود. هنر اجرا اوایل قرن هفتاد میلادی به صورت یک عنوان کلی برای فعالیت‌های مختلفی استفاده می‌شد؛ از جمله Happenings یا همان رویدادها شامل هنرهای بدنی، نمایش‌ها، رویدادها و نمایش‌های خیابانی با تم سیاسی و اعتراضی. این جریان هنری شامل سبک‌های گوناگونی می‌شود. در دهه‌های هفتاد و هشتاد میلادی، هنر اجرا شامل نمایش‌های رسانه‌ای، حرکات بدنی و سخنرانی‌ها می‌شد. از دهه 90 میلادی این هنر شکل تازه‌ای به خود گرفت و فعالیت‌های اطلاع‌رسانی در مورد ایدز توسط ران آتی یا حتی عمل جراحی زیبایی که جلوی دوربین‌ها روی اورلان، هنرمند فرانسوی انجام شد هم جزء این نوع از اجراها قرار گرفت. اوایل قرن بیست و یکم، مارینا آبراموویچ مدیوم تازه‌ای را به این سبک افزود و مادربزرگ هنر اجرا لقب گرفت.
ریشه‌های این جریان را باید در اوایل قرن بیستم میلادی جست‌وجو کرد. آغاز آن با آینده‌گرایی بود و با شکل‌گیری هنر آوانگارد پیشرفت کرد. تلاش‌های آینده‌نگرها برای ایجاد انقلاب فرهنگی شامل اجراهایی از شعر و موسیقی با استفاده از آلات موسیقی اختراعی بود. این المان‌ها در برنامه‌های آینده‌نگرها مثل هم‌زمانی و موسیقی متشکل از ایجاد سر و صدا بعدا توسط جریان «دادا» مورد استفاده قرار گرفت و نقش مهمی را در اجراهای زنده هنری ایفا کرد. هم آینده‌نگرها و هم دادائیست‌ها برای گنگ‌تر کردن فاصله میان بازیگر و نوازنده و بهره بردن از ارزش‌های تبلیغاتی شوک و خشم تلاش می‌کردند.
اسکار شلمر، هنرمند آلمانی، از پیشرویان تئاتر آوانگارد بود. مهم‌ترین پیشرفت‌ها در هنر اجرایی در آمریکا و بعد از جنگ جهانی دوم اتفاق افتاد. در سال 1952 جان کیج، یک آهنگساز تجربی، برنامه‌ای را طراحی کرد که شامل هنرنمایی در عرصه‌های مختلف از جمله شعر و حرکات موزون بود. زیر پا گذاشتن مرزهای سنتی در اجرا در این اثر، زمینه‌ساز پیشرفت هنر اجرایی در یک دهه بعد از آن شد.
در دهه‌های شصت و هفتاد میلادی، هنر اجرایی با ویژگی‌هایی چون بداهه، خودانگیختگی، تعامل با مخاطبان و تحریکات سیاسی شناخته می‌شد. کم‌کم این نوع از هنر به استراتژی محبوب هنرمندان فمینیست تبدیل شد. از جمله گروه «دختران گوریل» که با زدن ماسک گوریل تلاش می‌کردند تا نگاه‌های جنسیتی، نژادپرستی و فساد دنیای هنر را به تصویر بکشند. در چین ژانگ هوان در همین زمینه فعالیت می‌کرد. فستیوال «مرد سوزان» (برنینگ من) در نوادای آمریکا در صحرای بلک راک از جمله برنامه‌هایی است که همه ساله با همین هدف برگزار می‌شود.