مدل معروف ایرانی معتقد است برخلاف تصور عمومی مدل بودن در ایران شغل راحت و پولسازی نیست و به عنوان یک شغل مستقل و منبع درآمد نباید به آن نگاه کرد. مجید انصاری، مدل معروف ایرانی است که از سال 1380 تا امروز در عرصه مدلینگ ایران و سطوح بین‌المللی فعال است.
او که چندین بار تحت عناوین مختلف در ترکیه توانست مقام دوم و سوم بهترین مدل را دریافت کند، از سختی‌ها و مرارت این کار و تصور غلط برخی از جوانان از پولساز بودن این رشته می‌گوید.
انصاری معتقد است که این رشته به هیچ عنوان در ایران پولساز نیست و نمی‌توان آن را به عنوان شغل نخست انتخاب کرد و تنها باید با عشق و علاقه به آن پرداخت ضمن اینکه کار کشیدن از بدن به عنوان ابزار تبلیغاتی برندهای مختلف و چاق و لاغر شدن‌های یک مدل می‌تواند در بلند مدت باعث آسیب‌های جدی به بدن او شود. آنچه می‌خوانید گفت و گوی هنرآنلاین با این مدل ایرانی درباره کار مدلینگ در ایران است.
چطور شد که وارد این کار شدید و چه کسی شما را به این اصل که توانایی و استاندارد لازم را جهت این کار دارید، هدایت کرد؟من لیسانس موسیقی دارم اما در این عرصه به فعالیت مشغول نیستم. نخستین بار با علاقه‌ای که به فضای هنر داشتم و در نتیجه آشنایی با یکی از فعالان این عرصه متوجه استعدادم برای ورود به عرصه مدلینگ شدم اما از آنجایی که در آن سال‌ها هنوز فضای فعالیت در ایران فراهم نبود و اساسا مقوله اجرای نمایش زنده لباس دیده نمی‌شد کار را در کشورهای حوزه خلیج فارس و با برند معروفی مانند جورجیا آرمانی شروع کردم.
در سال 2009 در هفته مد ترکیه به عنوان نفر سوم انتخاب شدم. سال 2010 نیز در بوتیک فشن شو به عنوان مدل دوم انتخاب شدم.
یعنی از شروع فرایند کاریتان تا دهه اخیر هیچ برنامه ای در ایران اجرا نکردید؟چرا. در سال 82 با حمایت ابوالفضل رزم آرا نخستین نمایش زنده لباس در هتل هما برگزار شد سال 86 نیز جشنواره مُدکس در کیش به مدت هفت روز به اجرای زنده لباس پرداخت که البته همان نمایشگاه در سال 87 به تهران آمد و در نمایشگاه بین المللی برگزار شد.
سال 89 نیز یک نمایش زنده دیگر در هتل اسپیناس برگزار شد که بسیاری از هنرمندان نظیر: شبنم قلی خانی، نیوشا ضیغمی، رضا یزدانی، مریم یاسینی و بسیاری از افراد دیگر یک هیئت ژوری تشکیل شد که بر اساس رای آن‌ها من به عنوان نفر نخست انتخاب شدم.
پس در ایران نیز جسته و گریخته فعالیت داشته‌اید، چقدر با کار در سطح بین‌المللی این فعالیت‌ها همخوانی داشت؟
من در سال 83 یک تصادف سنگین داشتم که به دلیل آن نقض شدیدی در پا پیدا کردم. مدت یک سال طول کشید تا بتوانم به دنیای مد بازگردم و در این مدت عملا کارم را از دست دادم. پس از آن سال 2009 دوباره به فضای بین المللی بازگشتم به همین خاطر همخوانی چندانی وجود نداشت.
نمایش زنده لباس در کشورهای پیشرفته تبدیل به عنصر مهمی برای حرکت صنعت پوشاک شده است، به نظر شما چقدر بین ایران و فضای موجود با نقطه ایده‌آل فاصله وجود دارد؟
راستش اگر بخواهیم به مساله آرمانی نگاه کنیم، مجموعا 5 مدل مرد و 3 مدل زن حرفه‌ای در ایران وجود دارند. یعنی هنوز قشر حرفه‌ای آنچنانی نداریم اما با فعالیت‌های اخیر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مخصوصا بنیاد ملی مد و لباس در کنار اتحادیه پوشاک کشوری من فکر می‌کنم اتفاقات خوبی در راه است.
همین که شرایط و ضوابط برای انجام نمایش زنده لباس تعیین شده، عالی است گر چه هنوز به صورت حرفه‌ای مربی در این حوزه نداریم.
مدل بودن در ایران پولساز نیست
آموزش خود شما در کجا و چگونه انجام شد؟
من در خارج از کشور زیر نظر یک مربی اوکراینی آموزش دیدم البته کسانی مانند ابوالفضل رزم آرا به واسطه فعالیت بیش از دو دهه در این عرصه به حوزه مد داخلی کاملا واقف هستند.
به نظر می‌رسد که فعالیت مدلینگ در ایران به صورت آزمون و خطا پیش می‌رود اما همین حرکت و تعیین موسسات متولی امر در کنار تحقیقاتی که در دست انجام است، بیانگر تغییرات مثبتی است که در راه است.
به نظر شما، آیا شکل متفاوت اجرای نمایش زنده لباس و برگزاری شکل اسلامی آن امکانپذیر است؟
بله. ما در زمینه اجرا یک اشل داریم که شرایط خاص خود را دارد مثلا هرگز نمی‌توان فوتبال را با دست بازی کرد. این چارچوب‌های اولیه در هر رشته و گروهی وجود دارد اما اینکه تا چه حد این چارچوب‌ها با فرهنگ منطبق می‌شود مساله اصلی است که در ایران اتفاق افتاده است.
در حوزه آقایان راه رفتن اصطلاحا کت واک هیچ مشکلی ندارد ضمن اینکه در بخش کت اسپرت این نوع راه رفتن به فضا شادابی می‌دهد اما در شکل کلاسیک آن خشک تر انجام می‌شود. بدیهی است که این شکل اجرا برای آقایان در ایران هیچ مشکل و منافاتی با فرهنگی ملی و اسلامی ما ندارد اما در بخش خانم‌ها این نگاه ایرانیزه شده است و وارد بخش‌هایی شده که منافاتی با فرهنگ ما ندارد.
آیا شما موافق این تغییرات اعمال شده در عرصه اجرای نمایش زنده هستید؟بله من موافق تغییر در این بخش هستم. همین تعیین نیاز برای اجرای نمایش زنده لباس یک پیشرفت بزرگ است زیرا سال ها در ایران مساله بر سر این بود که آیا این بخش اجازه راه اندازی دارد یا نه؟ این خلاء و حفره نمایش زنده لباس مدتهای زیادی بین خریدار و فروشنده وجود داشت که خوشبختانه الان در حال رفع شدن است لذا این جزئیات چندان مهم نیست.
ضمن اینکه در تمام دنیا برای کسانی که قرار است طرح را از طراح خریداری کنند اجرای نمایش زنده الزامی است و در مواردی نیز یک نمایندگی بدون اجرای نمایش زنده لباس را از برند خریداری نمی‌کند زیرا لباس صرفا با کاتالوگ نشان داده نمی‌شود بلکه وقتی در بدن دیده می‌شود زیبایی خود را به صورت کامل نشان می‌دهد. شروع این اقدام جای تبریک به مسئولان مربوطه دارد.
به نظر برخی از کارشناسان و فعالان عرصه مد اسلامی، انتخاب مانکن‌ها با توجه به استایل ایرانی و تناسب داخلی مد نظر قرار می‌گیرد، نظر شما چیست؟
کاملا مخالفم. این نکته بدیهی است که ورزشی مانند بستکتبال نیازمند قد بلند بازیکنان است در مورد مدلینگ نیز استانداردهایی وجود دارد که در تمام دنیا یکسان است. مثلا مردم چین به خاطر اینکه قد کوتاهی دارند، مدل‌های کوتاه قد انتخاب نمی‌کنند.
این استانداردهایی که می‌فرمایید شامل چه مسائل و نکاتی است؟
در مورد آقایان حداقل قد 185 سانتی متر است ضمن اینکه تناسب بین دست و پاها باید مد نظر قرار گیرد. یعنی اگر فرد دست‌هایش را به دو طرف باز کند باید فاصله بین انگشت میانی دست راست تا دست چپ فرد به اندازه قد او باشد یعنی اگر به دور او دایره‌ای بکشیم باید دست‌های فرد یک قطر این دایره را تشکیل بدهد.
این امر باعث می‌شود هنگام اجرای نمایش دست‌های فرد نا مناسب به نظر نرسد ضمن اینکه در چنین حالتی برآیند نیروهای فرد نیز تنظیم است. نکته دیگر در مورد سایز پای یک مدل است که این سایز بر اساس فاصله بین آرنج و مچ دست فرد تعیین می‌شود یعنی فاصله آرنج و مچ مدل باید به اندازه سایز پای او باشد.
در مورد صورت ارتفاع صورت مدل از رستنگاه مو تا چانه باید به اندازه سه بینی و عرض صورت نیز به اندازه 5 چشم باشد. تناسب‌های دیگری نیز مد نظر قرار می‌گیرد که از جمله آن‌ها تست حرکتی است یعنی در درجه نخست نباید پای فرد پرانتزی یا به شکل X باشد.
آیا برای حفظ فرم اندام خود در قالب یک مدل، رژیم غذایی خاصی را رعایت می‌کنید؟
بله. رژیم‌های غذایی خاصی در هر دوره بر اساس اندام ایده‌آل وجود دارد مثلا برخی مواقع در تبلیغ برندهای خارجی، افزایش سایز در برخی از نقاط بدن مد نظر است که با نوع خاصی رژیم انجام می‌شود.
شنیده‌ام که استعمال دخانیات و برخی موارد برای مدل‌های معروف ممنوع است، آیا این امر صحت دارد؟
چیزی به نام ممنوع قانونی وجود ندارد اما از آنجایی که هیچ مدلی دوست ندارد از فرم خارج شود به این موارد روی نمی‌آورد زیرا بدیهی است استعمال مواردی نظیر دخانیات و مشروبات الکلی باعث از بین رفتن طراوت پوست و اندام فرد می‌شوند البته در کشورهای پیشرفته در کار و زندگی شخصی مدل دخالت می‌شود یعنی مدل در مورد حتی نوع تغذیه خود باید پاسخگو باشد.
بسیاری از جوانان ایرانی مدلینگ را شغلی راحت، شیک و پولساز می‌دانند. آیا اینگونه است؟خیر. مدلینگ در ایران به هیچ عنوان شغل پولسازی نیست. در کشورهای پیشرفته نیز تنها گروه A که در سطح عالی قرار دارند و علاوه بر اجرای نمایش زنده امکان فتومدلینگ و شرکت در تیزرهای تبلیغاتی را دارند از درآمد بالایی برخوردارند اما در ایران به عنوان یک شغل پولساز نمی‌توان به سمت مدلینگ رفت و باید آن را بر اساس یک کار تفریحی و بر مبنای علاقه انجام داد.
ورزش در زندگی یک مدل حرفه‌ای چه جایگاهی دارد؟ورزش بسیار مهم است. من 6 روز در هفته بالغ بر یک تا 2 ساعت به ورزش آمادگی جسمانی و بدن سازی می‌پردازم.
نظر شما درباره برگزاری شوهای زیرزمینی و بدون مجوز چیست؟من قبلا هم گفته‌ام که وقتی یک کار نو در کشور انجام می‌شود که مورد استقبال جوانان است، به همان میزان سوء استفاده نیز انجام می‌شود و حرکت‌های زیرزمینی نیز یکی از این موارد است. بارها شنیده‌ام که با قول‌های الکی و دروغین جوانان را تطمیع کرده‌اند و از آن‌ها سوء استفاده شده است.
من معتدم که قرار نیست همه افراد مدل شوند در حالیکه تب داغ مدل شدن در ایران به حدی رسیده که بسیاری از جوانان سعی می‌کنند در فضای مجازی خود را یک مدل جلوه دهند. به نظر من مدل بودن اتفاق خاصی نیست و برتری وجود ندارد.این کار تفریح من است و یک شغل مستقل نیست. پیشنهاد می‌کنم علاقمندان به این رشته آن را به عنوان یک شغل تفریحی مد نظر قرار دهند و روی آن برای آینده پردرآمد حساب باز نکنند.
بارها اخباری درباره بیماری مدل‌های خارجی مخصوصا بانوان شنیده شده است، این امر ناشی از چیست؟
مدل بودن در کشورهای پیشرفته کار راحتی نیست زیرا در سطوح بین‌المللی ملاک‌ها بسیار سخت است تا جایی که در بین زنان این رشته توهم خود چاق پنداری وجود دارد که این افراد را به مرز رژیم‌های سنگین، سوء تغذیه و مشکلات ذهنی می‌کشاند ضمن اینکه چاقی و لاغری مدل‌های مرد نیز به مرور زمان به بدن آن‌ها آسیب جدی وارد می‌کند.
و سخن آخر؟
همینکه موسساتی نظیر بهپوشی در حال فعالیت، تحقیق و آزمون و خطا روی مساله نمایش زنده لباس هستند، اتفاق خوبی است. این کار نو است و قطعا برای رسیدن به قله‌های مقصود زمان طولانی نیاز دارد لذا آن را به شکل حرفه‌ای آن نسنجیم و به این رشته اجازه بروز و ظهور بدهیم.
