اضطراب، مهم‌ترین عامل اختلال خواب

اضطراب، مهم‌ترین عامل اختلال خواب

: به گفته یک روانپزشک، مهم‌ترین و رایج‌ترین بیماری روانپزشکی همراه با بی‌خوابی، اضطراب است.

دکتر محمد آیتی در گفت‌وگو با (ایسنا)، در این رابطه افزود: هنگامی که فرد دچار اضطراب است با وجود آن که قصد خوابیدن دارد اما به دلیل نشخوار ذهنی و وجود افکار مزاحم، مدام به مرور وقایع پرداخته و ذهن خود را به عامل اضطراب آفرین معطوف می‌کند.

وی ادامه داد: اگر اختلال خواب با علائمی همچون پرخاشگری، توهم و بدبینی همراه باشد و یا فرد به شدت افسرده و مایوس باشد، حتما باید به پزشک مراجعه کند.دکتر‌آیتی با بیان اینکه اختلالات خواب به دو دسته کمی و کیفی تقسیم می‌شوند، افزود: اختلالات کمی شامل کم‌خوابی، پرخوابی و انقطاع خواب است و اختلالات کیفی که ضمن خواب پیش‌ می‌آید مواردی همچون احساس بختک برای فرد است.

وی ادامه داد: این اختلالات از نظر طبقه‌بندی به دو دسته اختلالات اولیه و ثانویه تقسیم می‌شوند. اختلالات اولیه زمانی است که فرد هیچ بیماری روانی ندارد و فقط از نظر خواب مشکل دارد و اختلالات ثانویه که شایع‌ترند، اختلالاتی هستند که به دلایل متعددی از جمله بیماری‌های جسمی همراه با درد، بیماری‌های مزمن و یا بر اثر استفاده از داروها و روان‌گردان‌ها اتفاق می‌افتد.وی با بیان اینکه اکثر بیماری‌های روان پزشکی با اختلال خواب همراه هستند، افزود: این اختلال می‌تواند علامت افسردگی، بیماری دو قطبی یا اسکیزوفرنی باشد.

این روانپزشک تاکید کرد: اگر کسی به اختلال خواب مبتلا است باید حتما به پزشک مراجعه کند تا در مرحله اول تشخیص و سپس درمان شود. اما متاسفانه مردم به دلیل ناآگاهی به صورت خودسرانه از داروهای خواب‌آور استفاده می‌کنند و حتی آن را به دیگران هم تجویز می‌کند.به گفته وی، اگر کسی دچار افسردگی همراه با اختلال خواب باشد می‌تواند همزمان با درمان افسردگی، خواب خود را اصلاح کند و دیگر از جهت عوارض داروها و وابستگی و اعتیاد به آنها نگرانی نداشته باشد.

دکتر آیتی با بیان اینکه زمانی فرد خواب سالمی دارد که به راحتی به خواب برود و خواب مداوم، عمیق و آرامی داشته باشد، افزود: فرد نباید در طی شب بدون دلیل بیدار شود و صبح در هر زمانی که برنامه‌ریزی کند به راحتی بیدار شود و مهم‌تر از همه اینکه پس از بیداری از خواب، شب گذشته خود راضی باشد.وی با اشاره به اینکه هیچ استانداردی وجود ندارد که بر اساس آن بگوییم کسی پرخواب است یا کم خواب، زیرا میزان خواب هر انسانی منحصر به خودش است اما آنچه که در بیشتر افراد مشاهده می‌شود، 6 تا 10 ساعت خواب در شب است که بر اساس شخصیت افراد و فیزیولوژی بدنشان نسبت به افراد مختلف متغیر است که ممکن است در بعضی از افراد خواب کامل 11 ساعت باشد.

این روانپزشک با تاکید بر اینکه زمانی گفته می‌شود فرد کم‌خواب است که نسبت به میزان نرمال خودش، دچار کاهش خواب شود، افزود: کم‌خوابی نیز شکل‌های متفاوتی دارد، مثلا بعضی از افراد برای شروع خواب مشکل دارند و بعضی‌ها بدون اینکه شخصی مثل نیاز به دستشویی و آب خوردن وجود داشته باشد در حوالی شب از خواب بیدار می‌شوند و نمی‌توانند دوباره بخوابند.

دکتر آیتی تاکید کرد: آنچه که اکنون در حوزه بالینی بیشتر مشاهده می‌شود، اختلال در سیکل خواب است که به دلیل شرایط زندگی و تغییرات فرهنگی به وجود آمده است. به طور مثال خیلی از مردم به دلیل دیر آمدن به خانه یا تماشای فیلم و استفاده از اینترنت، شب‌ها دیر می‌خوابند که طبیعتا در پی آن صبح نمی‌توانند از خواب بیدار شوند و حتی اگر مجبور باشند از خواب بیدار شوند، نمی‌توانند صبح خوبی را آغاز کنند.

وی با بیان اینکه بهداشت خواب باید جدی گرفته شود، افزود: کسانی که دچار اختلالات خواب هستند نباید با شکم پر یا خیلی خالی به بستر بروند همچنین در زمان مناسب به رختخواب بروند زیرا زمانی که زمان خواب آلودگی سپری شود، فرد دچار بی‌خوابی می‌شود.وی در پایان تاکید کرد: مردم باید پیش از آن که به اختلال خواب به عنوان بیماری نگاه کنند به عنوان علامتی از بیماری نگاه کنند و خودسرانه از داروهای خواب آور استفاده نکنند، زیرا این داروها اعتیادآور هستند و حتی زمانی که روان‌پزشکان داروهایی از قبیل دیازپام را تجویز می‌کنند، آنها را فقط برای مدت کوتاهی به بیمار می‌دهند.

بیشتر: .:: :سرویس خبری: روان:اضطراب، مهم‌ترین عامل اختلال خواب::.

وی ادامه داد: این اختلالات از نظر طبقه‌بندی به دو دسته اختلالات اولیه و ثانویه تقسیم می‌شوند. اختلالات اولیه زمانی است که فرد هیچ بیماری روانی ندارد و فقط از نظر خواب مشکل دارد و اختلالات ثانویه که شایع‌ترند، اختلالاتی هستند که به دلایل متعددی از جمله بیماری‌های جسمی همراه با درد، بیماری‌های مزمن و یا بر اثر استفاده از داروها و روان‌گردان‌ها اتفاق می‌افتد.وی با بیان اینکه اکثر بیماری‌های روان پزشکی با اختلال خواب همراه هستند، افزود: این اختلال می‌تواند علامت افسردگی، بیماری دو قطبی یا اسکیزوفرنی باشد.

این روانپزشک تاکید کرد: اگر کسی به اختلال خواب مبتلا است باید حتما به پزشک مراجعه کند تا در مرحله اول تشخیص و سپس درمان شود. اما متاسفانه مردم به دلیل ناآگاهی به صورت خودسرانه از داروهای خواب‌آور استفاده می‌کنند و حتی آن را به دیگران هم تجویز می‌کند.به گفته وی، اگر کسی دچار افسردگی همراه با اختلال خواب باشد می‌تواند همزمان با درمان افسردگی، خواب خود را اصلاح کند و دیگر از جهت عوارض داروها و وابستگی و اعتیاد به آنها نگرانی نداشته باشد.

دکتر آیتی با بیان اینکه زمانی فرد خواب سالمی دارد که به راحتی به خواب برود و خواب مداوم، عمیق و آرامی داشته باشد، افزود: فرد نباید در طی شب بدون دلیل بیدار شود و صبح در هر زمانی که برنامه‌ریزی کند به راحتی بیدار شود و مهم‌تر از همه اینکه پس از بیداری از خواب، شب گذشته خود راضی باشد.وی با اشاره به اینکه هیچ استانداردی وجود ندارد که بر اساس آن بگوییم کسی پرخواب است یا کم خواب، زیرا میزان خواب هر انسانی منحصر به خودش است اما آنچه که در بیشتر افراد مشاهده می‌شود، 6 تا 10 ساعت خواب در شب است که بر اساس شخصیت افراد و فیزیولوژی بدنشان نسبت به افراد مختلف متغیر است که ممکن است در بعضی از افراد خواب کامل 11 ساعت باشد.

این روانپزشک با تاکید بر اینکه زمانی گفته می‌شود فرد کم‌خواب است که نسبت به میزان نرمال خودش، دچار کاهش خواب شود، افزود: کم‌خوابی نیز شکل‌های متفاوتی دارد، مثلا بعضی از افراد برای شروع خواب مشکل دارند و بعضی‌ها بدون اینکه شخصی مثل نیاز به دستشویی و آب خوردن وجود داشته باشد در حوالی شب از خواب بیدار می‌شوند و نمی‌توانند دوباره بخوابند.

دکتر آیتی تاکید کرد: آنچه که اکنون در حوزه بالینی بیشتر مشاهده می‌شود، اختلال در سیکل خواب است که به دلیل شرایط زندگی و تغییرات فرهنگی به وجود آمده است. به طور مثال خیلی از مردم به دلیل دیر آمدن به خانه یا تماشای فیلم و استفاده از اینترنت، شب‌ها دیر می‌خوابند که طبیعتا در پی آن صبح نمی‌توانند از خواب بیدار شوند و حتی اگر مجبور باشند از خواب بیدار شوند، نمی‌توانند صبح خوبی را آغاز کنند.

وی با بیان اینکه بهداشت خواب باید جدی گرفته شود، افزود: کسانی که دچار اختلالات خواب هستند نباید با شکم پر یا خیلی خالی به بستر بروند همچنین در زمان مناسب به رختخواب بروند زیرا زمانی که زمان خواب آلودگی سپری شود، فرد دچار بی‌خوابی می‌شود.وی در پایان تاکید کرد: مردم باید پیش از آن که به اختلال خواب به عنوان بیماری نگاه کنند به عنوان علامتی از بیماری نگاه کنند و خودسرانه از داروهای خواب آور استفاده نکنند، زیرا این داروها اعتیادآور هستند و حتی زمانی که روان‌پزشکان داروهایی از قبیل دیازپام را تجویز می‌کنند، آنها را فقط برای مدت کوتاهی به بیمار می‌دهند.