امام-حسین-(-ع-)

«یأَیهَا النَّاسُ. .. إِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقٌّ فَلَا تَغُرَّنَّکمُ الْحَیوا ةُ الدُّنْیا وَلَا یغُرَّنَّکم بِاللَّهِ الْغَرُورُ»[1]

غرور از ناحیه نفس اماره و جهل آدمی است که شخص بدون کسب ایمان و داشتن عمل صالح برای آخرتش طمع داشته باشد که به بهشت و درجات عالی برسد، نزد سلمان ها و ابوذرها برود اگر چنین هوسی داشته باشد شیطان او را فریفته است.

حسین علیه السلام مانند جدش پیغمبر صلی الله علیه و آله و سلم که از اوّل بعثت تا آخرین لحظه عمرش هدفش خدا و اعلای کلمه توحید بود هرچه منافی با این هدف بود با آن مبارزه کرد.

در کلمه «أوضَحَ بِک الکتابَ» (خدا به وسیله تو کتابش را آشکار کرد) بحث بود به برکت حسین معلوم شد قرآن چیست و دین کدام است؟

در مورد قضایای کربلا دو پرسش از سابق کرده، هنوز هم می کنند و پاسخش را هم داده اند چون بعضی افراد سؤال می کنند و ممکن است در ذهن ها نیز بیاید، این دو ایراد را عنوان می کنیم و پاسخش را نیز ذکر می نماییم:

«وَلَنَبْلُوَنَّکم بِشَی ءٍ مّنَ ا لْخَوْفِ وَا لْجُوعِ وَنَقْصٍ مّنَ الْأَمْوَالِ وَالْأَنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشّرِ الصبِرِینَ* الَّذِینَ إِذَ آ أَصبَتْهُم مُّصِیبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّآ إِلَیهِ رَاجِعُونَ* أُوْلئک عَلَیهِمْ صَلَوَاتٌ مّن رَّبّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُوْلئک هُمُ الْمُهْتَدُونَ».[1]

عُشر عاشورا ایام متبرّکی است که برای زیاد شدن ایمان و ولایت باید بهره برداری کرد جان دین که ولایت است ظهور و طلوع و زیاد شدنش در این ایام و لیالی می باشد. محبّت که حقیقت ایمان است باید زیاد گردد، لازم است برای روشن شدن مطلب، معنی ایمان ذکر شود:

«... وَلا تَنابَزُوا بِالالْقابِ بِئْسَ الاسْمُ الْفُسُوقُ بَعدَ الایمانِ. ..».[1]

زمخشری که از علمای عامه است در تفسیر کشاف ضمن آیه مباهله می گوید: قانون مباهله این است که دو طرف متخاصم که در برابر هم قرار می گیرند دست به دست هم بدهند و در باره یکدیگر نفرین کنند تا خدای تعالی آن طرفی که برحق نیست معذّب و هلاک بفرماید، لیکن هرگز دیده نشده که در مباهله زن و بچه را هم بیاورند و هدف نفرین قرار دهند.

از روایات مسلّمه است که حضرت علی علیه السلام می فرماید: اگر شخصی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند او را با آن سنگ محشور می سازد.