حق

یکی از روایات بسیار مهمی که از پیامبر اسلام(ص)، درباره امیرمؤمنان(ع)، در کتب شیعه و منابع مهم اهل تسنن ذکر شده و دارای سند بسیار قوی و موثقی است، روایت عرشی و معتبر «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ» است.[1]

زیرا گرایش به حق و حق طلبی امری فطری و ذاتی است و سرشت اولیه همه انسان ها و بلکه همه موجودات عالم هستی میل به حق و حقیقت دارد.

عشق از عناصر عمده و اساسی بینش و حرکات عرفانی است. اما حقیقت عشق چیست؟ این سؤال را نمی توان پاسخ گفت، زیرا عشق مانند هستی، مفهومی دارد که اعرف الاشیاء است اما کنه و حقیقت آن در غایت خفاء است، که:

از حقایقی که قرآن مجید و آثار پر ارزش اهل بیت همه اهل ایمان بلکه همه مردان و زنان را به آن دعوت کرده‌اند، حالت بسیار پر ارزش تسلیم در برابر حق و شئون حق و خواسته‌های حق است، و این حالت جز با معرفت به حق و شناخت شیطان یعنی موجود شریری که جز گمراهی انسان را نمی‌خواهد به دست نمی‌آید، و تحقق و ماندگاری آن در وجود آدمی چنان که از آی ...

هرگز آنقدر ندارم که شوم مسکینت این شرف بس که به مسکین درت مسکینم

کسی به اندازه پیامبر اکرم(ص) به بشر خدمت نکرده است. چه خدمتی بالاتر از این‌که راه هدایت را به روی بشرِ گمراه گشوده است

به دنبال شرح و بیان کلام نورانی رسول‌خدا(ص) درباره امیرمؤمنان(ع) که فرمود: «عَلِیٌّ مَعَ الْحَقِّ وَالْحَقُّ مَعَ عَلِیٍّ» به یکی دیگر از مصادیق مهم «حق» اشاره می‌کنیم.

حق گویی و حق مداری از سفارشات اکید دین اسلام و قرآن و روایات است حتی اگر به ضرر انسان تمام شود از این رو است که خداوند در آیه 135 سوره مبارکه نساء می فرماید: «اى کسانى که ایمان آورده اید ! به عدالت برخیزید و براى خدا شهادت دهید هرچند علیه خودتان یا پدر و مادر و خویشاوندان شما بوده باشد».

سر به فرمان حق گذاشتن، اطاعت و تبعیت کامل، «تسلیم شدن» انسان در برابر خداوند است. فرمانی که پروردگار متعال خود ما را بدان مأمور ساخت که: «و سلّموا تسلیما»[1]؛ به فرمانِ [رسول خدا] به خوبی گردن نهید

هرگز آنقدر ندارم که شوم مسکینت این شرف بس که به مسکین درت مسکینم