فیلسوف

ابن رشد، علامه‌ی اندلسی دورۀ قرون وسطی، تأثیر قابل‌توجهی بر جهان غرب گذاشت و به شکل‌گیری رشته‌های پزشکی و فلسفه در غرب کمک کرد. او در دو قرن بعد از مرگش در دانشگاه‌های اروپا هم پیروانی داشت و هم دشمنانی که می‌خواستند آثار تفکر او را پاک کنند.

کنفوسیوس معلم و فیلسوفی با جایگاه و منزلت رفیع بود. آرمان‌های او به صورت ذاتی با هویت ملی چین و تمدن شرق آسیا عجین شده است.

فلسفیدن نه درس خواندن است و نه تحصیل و نه دانشگاه و نه کاسبی و دلالی، قطعاً هیچ‌یک از این امور پَست نیست! فلسفیدنِ نوعی فرایندِ خون‌آلودِ دوخت زدنِ «مفهوم» به «تَن» و «بَدن» و نوعی تخلیه‌ی چرک و عفونت است با دستانِ عقلِ تنهای خود!

افلاطون در یکی از رسالاتش از قول سقراط حکایت یک پادشاه مصری را نقل می‌کند؛ پادشاهی که فکر می‌کرد «خواندن و نوشتن» باعث از دست رفتن نیروی واقعی حافظه و خرد مردم خواهد شد زیرا آن‌ها به جای ذهن و توانایی تفکر خودشانبه کاغذها و نوشته‌ها اتکا خواهند کرد.

اگر دوست دارید ادراکتان از زندگی بیشتر شود و میان خود و جهان پیرامونتان صلح برقرار کنید بهتر است فلسفه بخوانید. اما، چیزی که فلسفه خواندن را پیچیده می‌کند، قدمت این اندیشه از دوران یونان باستان تا کنون است. در این میان، ده‌ها فیلسوف مطرح، حرف‌های ناگفته بسیاری را با ما در میان می‌گذارند.

قائم‌مقام وزیر و معاون میراث فرهنگی کشور در یادداشتی نوشت: استاد کریم مجتهدی (10 شهریور 1309 – 25 دی 1402) استاد تمام و فیلسوف بزرگ ایران‌زمین درگذشت

درباره میراث فکری آنتونیو نگری فیلسوف مهم ایتالیایی که در نود سالگی درگذشت

غلامحسین ابراهیمی دینانی می‌نویسد: «واقعیات موجود نشان می‌دهند که فلسفه به جای اینکه در نتیجه رشد علوم بمیرد، سرزنده‌تر و بارورتر می‌گردد.»

در بیشتر دوره‌های تاریخی، درد و رنج را پدیده‌ای رازآلود انگاشته‌ایم و با قراردادنش در یک چهارچوب نمادین و پیچیده، که اغلب این دنیا را میدان‌گاهی برای آزمون برمی‌شمارد، با آن روبه‌رو شده‌ایم

«منطق یا فن اندیشیدن» کتابی است که دو فیلسوف و متفکر فرانسوی در قرن هفدهم میلادی در باب اندیشیدن نوشتند؛ اثری که امروز همچنان برای فراگیری منطق به‌کار می‌آید.