قوه مجریه

تناقض‌گویی‌های اصلاح‌طلبان درباره مسائل کلانی همچون سیاست خارجی و اقتصاد، بیش از پیش ثابت می‌کند که این جماعت هیچ طرح و برنامه‌ای برای اداره کشور ندارد.

با نزدیک شدن به موعد انتخابات ریاست جمهوری در 1400، طیفی که رفاقت با مفسدان دانه درشت اقتصادی و حمایت از مدیران نجومی بگیر را در کارنامه خود دارد، وانمود می کند که دلواپس معیشت مردم است.

آقای ربیعی از یک جهت درست می گوید. اتفاقا برجام توازنی نوین میان چرخ سانتریفیوژها و چرخ زندگی مردم به وجود آورد. چرا که متاسفانه موجب شد که هم چرخ سانتریفیوژها از حرکت بایستد و هم چرخ کارخانه ها.

آقای ربیعی از یک جهت درست می گوید. اتفاقا برجام توازنی نوین میان چرخ سانتریفیوژها و چرخ زندگی مردم به وجود آورد. چرا که متاسفانه موجب شد که هم چرخ سانتریفیوژها از حرکت بایستد و هم چرخ کارخانه ها.

اینکه به واسطه یک توافق، هم چرخ سانتریفیوژها را از کار بیندازیم و هم دلار 3 هزارتومانی را به 32 هزارتومان برسانیم، قطعا هنری است که فقط مدیران «دولتِ اصلاح طلبان» به آن مسلط هستند.

با اینکه «بایدن واقعی» در مسئله ایران دقیقا پا جای پای «دونالد ترامپ» گذاشته است، اما طیف اصلاح طلب همچنان در حال تبلیغ و توصیف «بایدن خیالی» است.

فسادی است که درانقلاب اسلامی نفوذ کرده و سبب بیماری و ضعف پیکره نیروند آن شده است. این میکروب ضد انقلاب در اشکال گوناگون، اما یک هویت دارد.

تاجزاده و رفقا، همیشه حاکمیت را به ناکارآمدی متهم می کنند، اما همین طیف شورای شهر منحله اول و مجلس ناکارآمد ششم و خسارت محض برجام و سعدآباد و توتال و کرسنت و فساد صندوق ذخیره فرهنگیان را به بار آورد.

مردم گلایه مند هستند؛ چرا که به عنوان نمونه، وزیری که وظیفه اش ساخت مسکن برای مردم بوده است، با تکبر و بی ادبی می گوید که افتخار می کنم که حتی یک واحد مسکونی برای مردم نساختم!

اگر رئیس جمهور در ایران هیچ اختیاری ندارد، پس چرا اصلاح‌طلبان در شرایطی که هنوز حدود 7 ماه تا انتخابات زمان باقی مانده، حداقل 26 کاندیدا را در نظر گرفته‌اند؟!