بیش-فعالی-کودکان

بیش فعالی از جمله اختلالاتی است که ممکن است در بسیاری از کودکان وجود داشته باشد، اما والدین متوجه آن نشوند یا آن را به بازی‌گوشی و شیطنت کودک ربط دهند. برخی از این خانواده‌ها برای آرام کردن کودک‌شان، روش‌هایی مانند تنبیه یا فشار را به کار می‌گیرند که می‌تواند به جای بهبود، باعث تشدید رفتارهای هیجانی کودک شود.

یک فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان با بیان ویژگی‌های مبتلایان به اختلال بیش فعالی – کمبود توجه، ژنتیک و ریز فاکتورهایی مانند کودکان نارس، پدر و مادر سیگاری و قلیانی را در ابتلا به این اختلال مؤثر عنوان کرد.

بزرگ کردن هر کودکی به آموزش والدین نیاز دارد اما کودکی بیش فعال نیروی ویژه ای را می طلبد. اگر به عنوان والدین کودک، نقش خود را به خوبی در مقابل همه کسانی که در درمان کودک شرکت دارند – مانند معلمان، پزشک، روانشناس و حتی سایر اعضای خانواده – ایفا کنید، مهمترین و بهترین مدافع کودک هستید

بخش اول- برخی از کودکان به طور طبیعی پرانرژی، خستگی ناپذیر و پر هیجانند. آنها احتمالا هر کاری که بزرگ‌ترها می‌گویند، انجام نمی‌دهند و بسیار پر سر و صدا و جنجالی هستند و به سختی یکجا می‌نشینند.

اختلال بیش‌فعالی سه علامت عمده دارد: فعالیت زیاد، کمبود توجه و تمرکز، و بروز اعمال تکانه‌ای (ناگهانی و پیش‌بینی نشده).