رمان-تاریخی

خواندن رمان لذت زیادی دارد و گاهی اوقات خوانندگان ترجیح می‌دهند رمانی مطالعه کنند که از چاشنی هیجان نیز بهره بگیرند.

خواندن رمان لذت زیادی دارد و گاهی اوقات خوانندگان ترجیح می‌دهند رمانی مطالعه کنند که از چاشنی هیجان نیز بهره بگیرند.

فرهاد کشوری می‌گوید: در رمان‌های برگرفته از تاریخ چون وجود و نام شخصیتی تاریخی در میان است، به این نوع آثار واکنش‌هایی نشان داده می‌شود که در بسیاری از موارد ناشی از شناخت تاریخی نیست، بلکه عکس‌العملی متعصبانه است.

جایزه «والتر اسکات» به عنوان مهم‌ترین جایزه ادبی در حوزه رمان‌های تاریخی به اثری از «بنجامین مایرز»، نویسنده انگلیسی رسید.

رسول آبادیان با بیان این‌که نویسنده‌های ما به تاریخ اعتماد ندارند، نوشته نشدن رمان تاریخی را تقصیر تاریخ و تاریخ‌نویس دروغ‌گو می‌داند.

احمد ابوالفتحی با انتقاد از تعبیر «جواب نمی‌دهد» در حوزه ادبیات، آن را یکی از آفت‌های این حوزه می‌داند که باعث شده برخی کتاب‌ها و گونه‌های ادبی از چرخه نشر خارج شود.

محمد قاسم‌زاده می‌گوید: نویسنده‌های ما حاصل کلاس‌های داستان‌نویسی هستند و از تاریخ و ادبیات بی‌خبر، که بخواهند سراغ رمان تاریخی بروند یا به آن فکر کنند.

جواد اسحاقیان با بیان این‌که رمان تاریخی، معرف هویت ملی و تاریخی ماست، می‌گوید: هرگاه بورژوازی ملی کشوری به طور طبیعی و تدریجی در حال بالندگی باشد، رمان تاریخی هم به تبع آن رشد بیشتری خواهد داشت.

محمدهاشم اکبریانی می‌گوید: تاریخ فرصتی برای نویسنده‌هاست اما چون به کار تحقیقی تن نمی‌دهند از آن استفاده نمی‌کنند.

آرش آذرپناه می‌گوید: خلأ مضمون اجتماعی و بی‌رنگ و بویی داستان‌ها در دهه 80 باعث شد رویکرد به نوشتن از تاریخ شکل بگیرد.