رمان-تاریخی

حسین سناپور می‌گوید: خوانندگان رمان ما بسیار محدودند و رمان تاریخی جزو پسندشان نیست.

محمد محمدعلی با انتقاد از مضمون‌های تکراری آثار نویسنده‌ها می‌گوید: انگار نه صاحب تاریخ بوده‌ایم، نه اسطوره، و هرچه هست برای 40 سال گذشته است؛ نویسنده‌ها فقط درباره مسائل جاری خود می‌نویسند.

محمد محمدعلی با انتقاد از مضمون‌های تکراری آثار نویسنده‌ها می‌گوید: انگار نه صاحب تاریخ بوده‌ایم، نه اسطوره، و هرچه هست برای 40 سال گذشته است؛ نویسنده‌ها فقط درباره مسائل جاری خود می‌نویسند.

علی‌اصغر شیرزادی می‌گوید: نویسندگانی که تاریخ را به صورت عامه‌پسند نوشتند در واقع تاریخ را بهانه گریز از امروز و واقعیت قرار دادند.

منصور انوری با اشاره به غفلت ادبیات داستانی از تاریخ، دلیل این موضوع را ضعف رمان‌نویسی می‌داند.

محمد حنیف با بیان این‌که به نظر می‌رسد نوشتن رمان تاریخی ارزش کمتری نسبت به رمان اجتماعی و سیاسی دارد، می‌گوید: نوشتن رمان تاریخی به دلایل سیاسی و این‌که جامعه بسیاری از موضوعات را برنمی‌تابد و همچنین به دلیل این‌که پژوهش کار سختی است و ممکن است از عهده هر کسی برنیاید، راحت نیست.

قباد آذرآیین با بیان این‌که کمتر به رمان تاریخی پرداخته می‌شود، می‌گوید: جای ژانر رمان تاریخی واقعا در ادبیات داستانی ما خالی است.

منصور یاقوتی می‌گوید: در میان نویسنده‌ها رویکردی به نوشتن درباره تاریخ وجود ندارد که باعث به‌وجود آمدن جریانی انحرافی مانند «آپارتمان‌نویسی» شده است.

امین فقیری با بیان این‌که داستان‌نویس‌های ما کمتر به تاریخ توجه دارند، می‌گوید: نویسنده‌های مشهور به تاریخ اهمیت نمی‌دهند و انگار دون شخصیت خود می‌دانند که درباره آن بنویسند.

امین فقیری با بیان این‌که داستان‌نویس‌های ما کمتر به تاریخ توجه دارند، می‌گوید: نویسنده‌های مشهور به تاریخ اهمیت نمی‌دهند و انگار دون شخصیت خود می‌دانند که درباره آن بنویسند.