مصنوعی

در این مطلب به معرفی 5 چیزی می‌پردازیم که نباید با هوش مصنوعی در میان بگذارید.

پژوهشگران، یک نانوماده حساس به نور را در هیدروژل به کار گرفتند تا آن را به عضله مصنوعی تبدیل کنند که در واکنش به تغییرات نور، منقبض می‌شود. ژل حساس به نور در ترکیب با ماده کششی چاپ سه‌بعدی، تغییر رنگ می‌دهد و به استتار منجر می‌شود.

اگرچه ژئومهندسی خورشیدی به لحاظ تئوری می‌تواند موجب کاهش روند صعودی دما شود، قادر نیست ریشه اصلی مشکل را که انتشار گاز‌های گلخانه‌ای از سوی انسان است، به طور مستقیم برطرف کند.

محققان دانشگاه ملی سنگاپور با استفاده از چیپ نورومورفیک اینتل به نام Loihi، نوعی پوست مصنوعی توسعه داده‌اند که به ربات‌ها اجازه می‌دهد لمس را هزار برابر سریع تر از دستگاه حسی انسان تشخیص دهند.

علاوه بر این، به همان روشی که جویدن آدامس سبب ترشح بزاق در دهان می‌شود، این ربات هم از طریق یک لوله سیلیکونی، به هنگام جویدن، بزاق مصنوعی تولید می‌کند.

دانشمندان اکنون یک روش توسعه داده‌اند که برای طراحی پروتئین‌های مصنوعی که خیلی دقیق به سیستم ایمنی بدن می‌آموزند که چه نوع آنتی‌بادی‌ای تولید کنند، به کار می‌رود.

آموزش مدل‌های پرقدرت تبدیل متن به گفتار نیازمند سخت‌افزار قدرتمند هستند. بر اساس گزارش‌هایی که منتشر شده است، قدرت مورد نیاز برای پردازش این متون، نسبت به سال 2012 حدود 300 هزار برابر بیشتر شده است. شرکت IBM ‌در همین راستا توانسته سیستم ماژولار سبکی را توسعه دهد که تنها در 5 دقیقه می‌توانند صدای مصنوعی را با همان کیفیت بازتولید کند.

محققان سوییسی موفق به تولید پوست مصنوعی و انعطاف پذیری شده اند که با پشتیبانی از بازخوردهای لمسی می توان از آن در واقعیت مجازی و موارد پزشکی استفاده کرد.

اگرچه دست مصنوعی، شبیهِ دست واقعی است و مانند آن حرکت می‌کند اما قادر نیست مثل آن حس داشته باشد؛ با این حال، لوک آزبورن، فارغ‌التحصیل دانشگاه «جان هاپکینز» آمریکا توانسته نوعی پوست الکترونیکی طراحی کند که به افراد قطع عضو کمک می‌کند با دست مصنوعی خود، بار دیگر حس لامسه را به دست آورند