وضعیت-ادبیات-در-سال1397

مهدی رجبی با گله از تیراژ اندک کتاب‌ها و درآمد اندک نویسنده‌ها، می‌گوید: اگر نویسنده‌ای کتاب‌های زیادی داشته باشد درآمد ماهیانه‌اش می‌شود اندازه درآمد یک کارمند معمولی؛ با این وجود نویسنده با چه شوقی کار کند؟

محمدهاشم اکبریانی از پرفروش شدن کتاب‌های عامه‌پسند می‌گوید و این را نکته مثبتی می‌داند.

اسدالله شعبانی از «بحران کتاب» و از رقابت ناشران در تولید کتاب برای دولت، نه مردم می‌گوید و چراهایی را که به‌نظرش کسی به آن‌ها پاسخ نمی‌دهد مطرح می‌کند.

مهشید میرمعزی با برشمردن مشکلات ادبیات ایران، داشتن منتقد خوب، حمایت از نویسنده‌ها و جایزه‌های ادبی موفق و بدون حاشیه را از نیازهای ادبیات کشورمان عنوان می‌کند.

رشید کاکاوند از ماسک‌ بر چهره زدن‌ها، و انحطاط اخلاقی و رفتاری در جامعه که به گفته او سبب از بین رفتن امکان تجلی هنر و ادبیات و بازاری شدن شعر شده است، می‌گوید.

حسن اصغری با بیان این‌که به آینده داستان‌نویسی و شعر کشورمان امیدوار است، می‌گوید: به علت گرانی کاغذ، چاپ آثار داستانی، شعر و ترجمه در سال 97 کاهش داشته است.

مهدی حجوانی از خطر پول‌شویی و فساد در حوزه کتاب و تاثیر وضعیت اقتصادی بر فرهنگ می‌گوید. او همچنین هم‌زمان با تولد 59 سالگی‌اش، آرزویش را برای مردم در سال جدید بیان می‌کند.

یک ناشر با بیان این‌که اتفاقات حوزه نشر همه تلخ هستند، می‌گوید: سال 98 بحرانی‌ترین سال برای کتاب خواهد بود و منطقی نیست کتاب‌های‌مان را بفروشیم.

محمد دهقانی با «خراب» توصیف کردن وضعیت فرهنگی، از کتاب‌های بدی می‌گوید که برای ارتقاء و بیشتر شدن آب و نان منتشر می‌شوند.

حمیدرضا شکارسری از روال بی‌ضربان شعر و سِر شدن نسبت به اتفاق‌هایی که دیگر تکانی به ادبیات نمی‌دهند، می‌گوید و برخی عوامل آن‌ها را بررسی می‌کند.