به گزارش ایسنا، چند سال از روزی که مجتبی محرمی تصمیم گرفت قید پیشنهاد نجومی باشگاه کشاورز را بزند و در پرسپولیس بماند، می‌گذرد اما هنوز هم جدال بین عشق و ثروت وجود دارد؛ جدالی کمرنگ شده در واقعیت و همچنان پررنگ در ذهن هواداران فوتبال.
مارکس اعتقاد داشت سرمایه داری ریشه در استثمار کارگران دارد اما وبر در کتاب روح سرمایه داری و اخلاق پروتستان نوشت که سرمایه داری و کسب ثروت بنا بر اعتقادات فرقه کالوینیسم یک فضیلت الهی محسوب می‌شود. بنا بر اعتقاد وبر اخلاق پروتستان نه تنها منافاتی با کسب و افزایش ثروت نداشت بلکه هموار کننده این راه بود. اما در این روزگار جایگاه اخلاق ورزشکاران کجاست و چه تضادی با کسب ثروت دارد؟ در فوتبال ایران و در روزگاری که فشار اقتصادی روز به روز بیشتر می‌شود آیا تصمیمات از روی تعصب به یک پیراهن عقلانی محسوب می‌شود؟ به نظر می‌رسد این روزها اخلاق ورزشکاری، عشق و علاقه به یک تیم و حضور چند ساله در آن بیشتر به یک رویا می‌ماند و در تضاد با ثروت اندوزی و پیشرفت فردی است.
هواداران پرسپولیس این روزها معتقدند که وحید امیری باید به پیشنهاد چند میلیاردی تیم ترکیه‌ای نه می‌گفت و با عشق و تعصب پیراهن پرسپولیس را انتخاب می‌کرد. البته امیری در ایران هم قرار نبود پول کمی بگیرد اما قرارداد بر اساس دلار در تصمیم او تاثیرگذار بود. سوال اینجاست که چند نفر از هوادارانی که امیری را به بی تعصبی متهم می‌کنند در صورت داشتن یک پیشنهاد کاری با ارزشی حتی یک دهم قرارداد امیری، حاضر بودند قید آن را بزنند؟
مجتبی محرمی نماد وفاداری به یک باشگاه محسوب می‌شود اما او هم سال گذشته بعد از اعتصاب بازیکنان پرسپولیس به خاطر مشکلات مالی باشگاه مصاحبه‌ای کرد و گفت: "در این زمانه با عشق و تعصب یک کیلو سبزی هم کف دست کسی نمی‌گذارند."
در بدترین حالت می‌توان سن امیری را مبنای توجیه کار او قرارداد اما حتی به بازیکنان جوانی مثل صادق محرمی یا مجید حسینی هم نباید خرده گرفت. در ذهن ما هنوز ارزش‌هایی وجود دارند که در واقعیت، جایگاهی ندارند. دیگر قهرمانی نیست و سوپرمنی وجود ندارد؛ البته اینجاست که یک نفر می‌تواند با عملی قهرمانانه جایگاه ویژه‌ای پیدا کند اما روزگار، روزگار سرعت و فراموشی است و چیزی دوام ندارد.
در زمانه‌ای که ورزشکاران به خاطر پول، امکانات و زندگی بهتر، ملیت خود را عوض می‌کنند، رفتن ورزشکاری از یک باشگاه به باشگاهی دیگر یک کنش عقلانی محسوب می‌شود و نباید به این تصمیم خرده گرفت.
در سال‌های گذشته هم ورزشکارانی از ایران به کشورهای حاشیه خلیج فارس می‌رفتند تا در آن جا درآمد بیشتری کسب کنند. امروز که پول حرف اول و آخر را می‌زند بهتر است خودمان را گول نزنیم و با واقعیت رو به رو شویم.
