به گزارش ایسنا و به نقل از مجله Cell، فواید ایمونولوژیکی باکتری‌های روده‌ای موش‌های وحشی ممکن است بخشی از مشکل مقاومت در تحقیقات بیماری‌ها را توضیح دهد، چراکه نتایج آزمایش‌های بیماری‌ها در موش‌های آزمایشگاهی مانند مطالعات واکسن‌ها، بسیار با انسان و دیگر حیوانات متفاوت است.
دکتر "باربارا رهرمن"، محقق اصلی این پژوهش می‌گوید: «ما تصور می‌کنیم که با بازگرداندن هویت میکروبی طبیعی موش آزمایشگاهی، مدل‌سازی بیماری‌های پیچیده پستانداران آزادزی را که شامل انسان‌ها و بیماری‌های آن‌ها می‌شود، بهبود می‌بخشیم». "رهرمن" رئیس بخش ایمونولوژی، شاخه بیماری‌های کبد موسسه ملی دیابت و بیماری‌های گوارش و کلیه یا NIDDK است.
دکتر "استفن روزهارت"، از دیگر محققان این پروژه می‌افزاید: «میکروب‌های طبیعی با توجه به تفاوت‌های زیادی که دارند، به ما کمک می‌کنند تا مکانیسم‌های حفاظتی که در جهان طبیعت باهم در ارتباط هستند و در آزمایشگاه وجود ندارند را کشف کنیم».
معمولا موش‌های آزمایشگاهی، با دقت زیادی در یک محیط با شرایط شدیدا کنترل‌شده، اصلاح، تغذیه و پرورش می‌یابند تا هر موش ویژگی و ژنتیک قابل پیش‌بینی داشته باشد. این یک مزیت عالی در تحقیقات زیست‌شناسی پایه است، اما به وجود آوردن ویژگی‌های مورد انتظار به این معنی است که محیط کنترل‌شده و نبود فشار بقای طبیعی جهان خارج، باعث می‌شود که میکروبیوم طبیعی موش‌های آزمایشگاهی شکل نگیرد.
"روزهارت" بیان می‌کند: «درک صحیح این موضوع شاید بتواند توضیح دهد که چرا موش‌های آزمایشگاهی درحالی‌که برای درک پدیده‌های زیست‌شناسی پایه اهمیت زیادی دارند، در فواید پیشگویانه خود برای مدل‌سازی بیماری‌های پیچیده انسان و دیگر پستانداران آزادزی محدودیت دارند».
بنابراین محققان تلاش کرده‌اند تا به موش‌های آزمایشگاهی چیزی را که از دست داده‌اند، یعنی میکروب‌های روده‌ای را دوباره بدهند.
در این راستا، محققان فوق بیش از 800 موش وحشی را از 8 منطقه در سراسر مریلند و ناحیه کلمبیا به تله انداختند تا از میان آن‌ها، کاندیداهای سالم و مناسبی را برای اهدای میکروب‌های روده‌ای به موش‌های آزمایشگاهی بیابند.
آن‌ها سپس میکروب‌های روده‌ای موش‌های وحشی را با یک نوع معمول از موش آزمایشگاهی به نام C57BL/6 مقایسه کردند. نتیجه بررسی‌ها نشان داد که موش‌های C57BL/6 میکروب‌های روده‌ای مجزایی از موش‌های وحشی دارند.
محققان سپس میکروب‌های روده‌ای موش‌های وحشی را به موش‌های باردار عاری از میکروب C57BL/6 تزریق کردند. سپس این موش‌ها تا چند نسل پرورش داده شدند.
نتایج بررسی‌ها روی این موش‌های آزمایشگاهی جدید نشان داد که آن‌ها تا 4 نسل بعد هم میکروب‌های تزریق‌شده به اجداد خود را به همراه داشتند.
سپس هنگامی‌که این موش‌های آزمایشگاهی جدید در معرض دوز بالای ویروس آنفلوآنزا قرار گرفتند، 92 درصد آن‌ها زنده ماندند؛ درحالی‌که فقط 17 درصد از موش‌های آزمایشگاهی قبلی توانستند زنده بمانند.
در آزمایش دیگری نیز نشان داده شد که موش‌های آزمایشگاهی جدید که حالا واجد میکروب‌های وحشی بودند، در مواجهه با تومورهای روده‌ای القاشده، توانایی مبارزه بهتری داشتند.
این نتایج جالب می‌تواند به طراحی بهتر تحقیقات زیستی مرتبط با درمان بیماری‌ها منجر شود.
