بررسی بازی Rime؛ داستان یک شنل قرمز

چند سالی از عرضه بازی Left 4 Dead می‌گذرد و هنوز گیمرها نتوانستند به یک بازی با جو و هیجان این فرنچایز دست پیدا کنند و تلاش‌های بیهوده‌ای هم برای قدم زدن در راه این سبک بازی‌ها توسط برخی ناشرین زده شد (مثال بارز آن بازی Evolve) اما هیچ کدام آنطور که باید بین گیمرها طرفدار پیدا نکرد. بازی Earthfall هم دقیقا همان راه Left 4 Dead پیش گرفته و وقتی می‌گوییم دقیقا، یعنی دقیقا! اما آیا Earthfall توانسته همان حال و هوای هیجان انگیز و یا به اصلاح خودمانی‌تر، فان را دوباره به جریان بیندازند؟

• سازنده: Holospark
• ناشر: Holospark
• پلتفرم ها: پی‌سی، پلی استیشن 4 ، ایکس باکس وان
• پلتفرم بررسی: پی‌ سی

در بازی Earthfall جای زامبی‌ها با موجودات فضایی عوض شده و شما کماکان در نقش یکی از اعضای تیم چهارنفره بازمانده از حملات بیگانگان به زمین فرو می‌روید. هر یک از این اعضا قابلیت‌های ویژه‌ای دارند که البته چندان ملموس نیستند. در مورد داستان بازی همین نیم جمله کفایت می‌کند و محتوای خاص دیگری هم برای این بخش در نظر گرفته نشده است. بازی در یک دنیای پساآخرالزمانی شروع می‌شود که بیگانگان به زمین حمله کرده و بشر در مقابل با آنها ایستادگی می‌کند.

دو کمپین در طول بازی وجود دارد که سرجمع تعداد مراحل بازی را به ده مرحله می‌رساند. تعداد مراحل کم بازی شاید می‌توانست با وجود المان‌ها و اتفاقات رندوم زیاد جبران شود ولی کج سلیقگی سازندگان بازی باعث شده که مراحل بسیار تکراری باشند و هیچ تنوعی در آنها وجود نداشته باشد. از آن بدتر اینست که بازی در همان مراحل اولیه هرچیزی که دارد را رو می‌کند و دیگر بعد از تجربه بیش از یک ساعت از بازی، هیچ چیز جدیدی در بازی وجود ندارد. حتی دشمنان و تنوع طراحی آنان بسیار کم است و در نهایت با ده نوع بیگانه طرف هستیم (که یکی از یکی بدتر طراحی شدند) و نهایت دو تا از این گونه‌ها هستند که به نوعی نقش Boss Fight را ایفا می‌کنند.

شما می‌توانید بازی را به صورت انفرادی Solo و یا آنلاین بازی کنید که در بخش Solo سه کاراکتر دیگر را هوش مصنوعی بازی کنترل می‌کند (بازی قابلیت کوآپ آفلاین دونفره را در کمال تعجب ندارد) و در بخش آنلاین هم که با دیگر گیمرها وارد نقشه بازی می‌شوید. فاجعه اصلی در زمان اجرای Solo بازیست و آنجایی که می‌فهمید هوش مصنوعی یارانتان در حد مرغ پخته بوده و هوش مصنوعی دشمنان هم در نهایت در حد سیب زمینی‌های سرخ کرده دورچین شده این مرغ که تعدادشان زیاد است ولی بسان سیب زمینی عمل می‌کنند.

کاری هم که در این مراحل انجام می‌دهید عموما به چند کار مشخص ربط پیدا می‌کند، شما در بازی باید از خودتان و یارانتان دفاع کنید و در یک مسیر کاملا خطی که طراحی ضعیف مراحل پیش رویتان می‌گذارد پیش بروید و در این میان فوق فوقش یک باتری اتوموبیل پیدا کنید (یا شارژ کنید) و یا فلان در را باز کنید و سوخت تهیه کنید و... کارهایی از این قبیل که کلیشه از ریخت و قیافه‌شان می‌بارد. میزان درجه سختی بازی نیز در هر حالتی یکسان است و در کل با یک بازی آسان طرف هستیم که افراد ناآشنا با این سبک هم به راحتی با آن انس می‌گیرند ولی گیمرهای حرفه‌ای تر را دلزده می‌کند. نقشه کوچک بازی در هر مرحله را نیز به تمام مشکلات بالا اضافه کنید تا با یک پکیج کامل از باگ‌ها و مشکلات روبرو شوید.

تنها نکته مثبت در بخش گیم‌پلی بازی را می‌توان اسلحه‌های متنوع بازی و نحوه دریافت آنها به صورت پرینت سه بعدی شده گرفت. اسلحه‌های بازی قدرت‌ها و قابلیت‌های مختلفی دارند و جمعیت آن را اسلحه‌های سرد و گرمی تشکیل می‌دهد که کار کردن با آنها تنها قسمتی است که توانسته جنبه فان بازی را نگه دارد. در کل می‌توان گفت که گیم‌پلی بازی Earthfall هیچ چیز جدیدی نسبت به بازی‌های ده سال پیش این سبک ندارد و اینکه بازی عاری از هر گونه نوآوری و خلاقیت است، ضد حال عظیمی است که مانند پتک به سر بازی می‌کوبد.

اما مشکل صداگذاری بازی در همین بخش اسلحه‌ها به چشم می‌خورد، کافیست چند بار با چندین تفنگ دشمنانان را به رگبار گلوله ببندید، و بعد با صدای اسباب بازی مانند تق تق گلوله‌ها شگفت زده شوید. البته صداگذاری در بخش صداپیشگی کاراکترها و ادای دیالوگ‌ها ضعف چندانی ندارد و در ضمن قطعات موسیقی به کار رفته در بازی نیز توانسته تا حدی خشک بودن و لوس بودن گیم‌پلی را جبران کند.

گرافیک بازی Earhtfall هم چنگی به دل نمی‌زند و کافیست برای اینکه این موضوع به شما اثبات شود، نگاهی به درخت‌های پیرامون نقشه اصلی مرحله اول بازی کنید و یا اوج این ضعف را در مراحل جنگلی بازی بیابید که معلوم نیست به چه امیدی لوکیشن چند مرحله به طور تمام و کمال در مناطق استوایی می‌گذرد. حتی طراحی کاراکترهای بازی به ساده‌ترین شکل ممکن صورت گرفته و کم‌کاری طراحان بازی در این بخش حتی بیشتر از بخش گیم‌پلی توی چشم می‌زند. از معدود نکات مثبت بازی از منظر گرافیکی (باور کنید به زور گشتم تا یک مورد خوب در این بخش بیابم) نورپردازی جالب توجه آن است که در مراحل شب بیشتر به چشم می‌آید.

بازی Earthfall با قیمت سی دلاری عرضه شده و خیلی دلش خواسته که بتواند حرفی برای گفتن داشته باشد و بتواند سبک بازی‌هایی چون Left 4 Dead را احیا کند. اما نتوانسته کاری از پیش ببرد اما می‌توان گفت که بازی Earthfall تنها در یک حالت می‌تواند جالب توجه باشد و آن بازی کردن با دوستانتان است. البته همانطور که گفته شد تیم سازنده اعلام کرده که برای روان اجرا کردن بازی، بخش Split Screen را در بازی نگنجانده‌اند (انصافا بازی از منظر روان اجرا شدن نقصی ندارد) و برای همین بخش آفلاینی برای بازی وجود ندارد و همین لذت دورهمی بازی کردن هم به آنلاین بازی کردن تقلیل یافته است.

در هر صورت اگر فکر می‌کنید دلتان برای Left 4 Dead و بازی‌های هم سبکش تنگ شده، شاید بهتر باشد همان کنسول قدیمی‌تان را از خاک منزه کنید و با روشن کردنش، تجربه‌ای را از بازی ده سال پیش داشته باشید که به مراتب از یک عنوان نسل هشتمی بهتر و سرگرم‌کننده‌تر ساخته شده است. اینجا بیگانگان طوری به بازی حمله‌ کرده‌اند که امیدی به نجات از دست آنها نیست.