به گزارش مشرق، در میان یادمان‌های دفاع مقدس، زیارتگاه‌های شمال‌غرب کمتر شناخته شده‌اند. موقعیت کوهستانی منطقه و امکان دسترسی دشوار از مهم‌ترین دلایلی است که باعث می‌شود معمولاً زائران کمتری به مناطق عملیاتی شمال‌غرب کشور بروند. هرچند در سال‌های اخیر تلاش‌های بسیاری برای سهولت دسترسی به این یادمان‌ها صورت گرفته، اما هنوز برخی از زیارتگاه‌های شمال‌غرب ناشناخته هستند. در این شماره از ستون راهیان نور، به معرفی یادمان «شهدای غریب سیران‌بند» می‌پردازیم.
17 رمضان
سیران‌بند نام روستایی مرزی در 24 کیلومتری جنوب‌شرقی بانه است. در مقطعی از دفاع مقدس، سیران‌بند جزو مناطق ناامن کردستانات به شمار می‌رفت. چنانچه برای پاکسازی این منطقه و مناطقی از این دست، عملیات بسیاری انجام و شهدای زیادی نیز تقدیم شد.
بیشتر بخوانیم:
اما ماجرای شهدای غریب سیران‌بند از این قرار است که در 17 رمضان سال 1361، ضدانقلاب 10 نفر از رزمندگان شیعه و سنی را که به اسارت گرفته بودند، بعد از تحمل 9 ماه اسارت و آزار و اذیت در نزدیکی این روستا به شهادت رساندند. ضد انقلاب‌ها قصد داشتند این اسرا را از مرز سیران‌بند عبور دهند و به نیروهای بعثی تحویل دهند، اما وقتی به صورت موقت در روستا اسکان می‌یابند، 10 نفر از اسرا را از باقی اسیران جدا کرده و آن‌ها را به یک بلندی در نزدیکی روستا (که این بلندی خود در منطقه به عنوان پایین چشمه معروف است) انتقال می‌دهند و همان جا هر 10 نفر را تیرباران می‌کنند.
زندان توریور
اسامی شهدای غریب سیران‌بند به این قرار است: شهیدان احمد کلاطیبه، هوشنگ گشکی، محمدصالح احمدی، محمود احمدی، سیدتوفیق حسینی، سیدعطاء‌الله حسینی، اسعد رضایی، اقبال سعیدی، فرهاد عباسی و شکور غریبی. آن‌ها که پیشتر در زندان روستای توریور در شرایط بدی نگهداری می‌شدند، به دنبال نزدیک شدن رزمندگان به مقر ضدانقلاب از آنجا کوچ داده شدند و کیلومترها راه با پای پیاده از توریور در 50 کیلومتری سنندج به این مکان آورده شدند. آن هم با پای پیاده و در حالی که در طول مسیر نه کفشی داشتند و نه لباس درست و حسابی. غذا و آبی هم به آن‌ها داده نمی‌شد. آن‌ها در مسیری صعب‌العبور و کوهستانی 18 روز تمام، شکنجه شدند و پیاده رفتند.
مزار بی‌نام
تعدادی از این اسرا که دیگر نای راه رفتن نداشتند، در بین راه تیرباران شدند و جنازه‌هایشان در راه انداخته شد. دو نفر از افسران پلیس راه میاندوآب که با آن‌ها بودند و به علت شکنجه زندان توریور و سختی راه، دیگر توان برداشتن حتی یک‌قدم را نداشتند، وسط راه و جلوی چشم همه تیرباران شدند. کاروان اسرای مظلوم، پس از 18 روز تحمل شکنجه‌های جسمی و روحی به روستای «بله‌کی» رسید. آنجا اسرا را تقسیم کرده و همه را به یک طرف بردند و 10 نفری را که سوار کرده بودند به طرف روستای سیران‌بند آوردند و به شهادت رساندند. چون ضدانقلاب هیچ نشانی از این شهدا برجای نگذاشته بودند، به ناچار پیکر این شهدا توسط اهالی محل به صورت گمنام به خاک سپرده شدند و هم‌اکنون مشخص نیست که هر آرامگاه متعلق به کدام‌یک از شهیدان است.
یادمانی باصفا
پس از گذشت چندین سال، مزار این شهدا به‌دست دست‌اندرکاران راهیان نور عمرانی نسبی یافت و، چون در بلندی قرار داشت، پله‌هایی برای آن قرار داده شد، اما این یادمان همچنان به خاطر سختی عبور و مرور در مظلومیت و گمنامی به سر می‌برد. یادمان شهدای غریب سیران‌بند هرچند آمیخته با حسی از غربت و مظلومیت است، اما طبیعت اطرافش زیبا و دلنشین است. چنانچه خود مردم بومی منطقه نیز برای تفریح و گردش به زمین‌های اطراف این زیارتگاه می‌آیند. رفتن به یادمان شهدای غریب سیران‌بند می‌تواند مورد توجه توریست‌هایی قرار بگیرد که قصد دارند زیارت و سیاحت را توأمان تجربه کنند.
منبع: روزنامه جوان
