سرویس سیاست مشرق- در همان ساعات اولیه اعلام پیروزی ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری، کشورهای منطقه در واکنشهای متفاوت و نیز پیامهای جداگانه انتخاب ایشان را تبریک گفته و به استقبال رئیسجمهور جدید کشورمان رفتند.
سید حسن نصرالله دبیر کل نهضت مردمی و اسلامی حزبالله لبنان در پیامی قابلتأمل و پر بازخورد انتخاب سید ابراهیم رئیسی را امیدبخش و با افزایش تعامل در جهت مقابله با چالشهای منطقهای خواند. این پیام های کوتاه از سوی همراهان جمهوری اسلامی در مقاومت منطقه ونیز متحدان استراتژیک بینالمللی نشانی از تغییر در ادبیات دیپلماتیک ایران در آیندهای نزدیک است.
هرقدر که در میان دوستداران انقلاب اسلامی به صحنه آمدن رئیسی با واکنشهای مثبت و شورانگیز روبهرو بوده است در آنسو آمریکاییها از انتخاب مردم ایران عصبی بوده و یکی از سخنگویان کاخ سفید با استفاده از جملات غیرحرفهای و ضد دیپلماسی سعی کرد اصل انتخابات در کشورمان را زیر سؤال ببرد.
کشورهای اروپایی نیز که پیشازاین در صف اول تبریک قرار داشتند، این بار موضع انفعال در پیشگرفتهاند. البته سران این مستعمرات آمریکایی از مردمشان سیلی خورده و بهزودی ضربههای سختیتری نیز خواهند خورد.
رای به تغییر و تحولات اساسی در سیاست خارجه کشورمان از سوی مردم برای غربیها چند پیام مهم دارد:
1- بهزودی جهانیان شاهد خواهند بود که دیپلماسی از نفس افتاده در مذاکرات سریالی وین جای خود را به دیپلماسی اقتدارآمیز داده؛ صدای رسا و بدون لکنت مردم ما، غرب را وادار میکند تحریمها را بهسرعت برداشته و هر توافقی در آینده تنها با، راست آزمایی دقیق و گرفتن ضمانت اجرایی می شود؛ زیرا دیگر در تهران کسی برای غربیها چک سفید امضاء نمیکند.
2-در دوران فشار حداکثری برخی از طریق کانال موگرینی برای ترامپ پیغام فرستادند که ایران تحت هر شرایطی از تعهدات برجامی خود خارج نمیشود؛ نتیجه این اقدام آن بود که واشنگتن فشارها را بیشتر و میزان تحریمها را تا 1500 مورد افزایش داد. آمریکا از حالا میداند که تحریمها برای غرب دیگر فرصت محسوب نمیشود. غربی ها باید به شکل مودبانه تخطی های قبلی خود از تعهداتشان را گردن گرفته و هزینه آن را بپردازند.
3- از حالا به بعد ایران میان جنتلمنهای کرواتی پای میز مذاکره و تروریستهای زندان ابوغریب تمایزی قائل نشده و هر دو را از یک مانیتور رصد میکند. همین امروز که در وین تیم مذاکرهکننده ما مشغول کار است و طرف غربی به آنها وعدههای دلفریب میدهند، همزمان امریکایی ها سرگرم تجهیز بقایای داعش در عراق و افغانستان هستند. تا زمانی که پسماندههای داعش و تروریستهای تکفیری از سوی غرب حمایت لجستیکی میشوند؛ ایران وظیفه انسانی دارد که از موصل تا کابل از محرومان و مستضعفان حمایت کند.
4-سفیر فرانسه پیش از انتخابات با شارژ سیاسی یک جناح خاص از به ثمر نشستن ثمرات برجام گفته بود، در آن روزها به نظر میرسید غرب با یک تحلیل امنیتی مشخص تمایل به ادامه حرکت قهقرایی موجود داشت، نتیجهای که مردم عزیز کشورمان در انتخابات رقم زدند را باید «عملیات نجات گروگان» نامید: زیرا انتخابات گفتمان اقتدار؛ عزت و استقلال را به صحنه آورده و زیر میز بازی غربی ها زد.
برای درک بهتر این اقدام بزرگ مردمی در انتخابات لازم است؛ آدرسهای دقیقتری داد:معدوم نیما زم، سال 97 در گفتوگو با یکی از شبکههای ضدانقلاب، تحلیل ضد امنیتی کارفرمایان خود درباره انتخابات سال 96 را اینگونه بازگو میکند: ما در انتخابات تحلیل داشتیم. اینجوری نبود که راه بیفتیم و بگوییم اصلاحطلبیم، یا عاشق روحانی هستیم. مجموعه ما، تحلیل امنیتی داشت. میخواهم بازش نکنم تا قضایای دیگر اتفاق بیفتد تا بنشینیم و مفصلتر باهم صحبت بکنیم.
زم ادامه داد: من همینالان هم از کاری که آمد نیوز در انتخابات 96 کرد، دفاع میکنم. چون ما با تحلیل این کار را کردیم. کشور باید به نقطهجوش میرسید و اگر آدمی مثل رئیسی یا قالیباف سرکار میآمد، کار به نقطهجوش نمیرسید. آنوقت روند چهل سال ادامه پیدا میکرد».
پس از انقلاب اسلامی ایران، کشورهای مرتجع منطقه از صدور گفتمان اسلامی و انقلابی به کشورهای خود و تسری در جامعه و متعاقب آن خیزشهای انقلابی علیه رژیمهای خودکامه، بهشدت نگران بودند و ازاینجهت احساس تهدید جدی داشتند و همین امر موجب وابستگی بیشتر این کشورها به بلوک غرب و بهویژه آمریکا شد و ایالاتمتحده به بهانه تأمین امنیت متحدان و همچنین تأمین حداکثری منافع خود در منطقه، حضور نظامی خود و فروش تسلیحات به این کشورها را افزایش داد.
پیامهای دوستانه همسایگان از مرزهای شمالی تا کشورهای حاشیه خلیجفارس پس از پیروزی رئیسی در انتخابات یک معنای روشن دارد: ایران بار دیگر نقطه اتکا همسایگان و کشورهای مسلمان بوده و آمریکاییها در این وضعیت تنها یکراه حل در برابر رویارویی احتمالی دارند:آمریکایی ها باید از منطقه ما بروند؛ غربی ها پیام انتخابات در ایران را شنیده اند؛ آیا مذاکره کنندگان وین نیز آن را می شنوند؟